اضطراب

تعریف اضطراب

اضطراب به عنوان بخشی طبیعی از زندگی اتفاق می افتد. اضطراب حتی می تواند زمانی که به ما هشدار خطر را می دهد، مفید باشد. اما برای برخی افراد، اضطراب مداوم، در فعالیت های روزانه ای مانند کار، مدرسه و یا خواب اختلال ایجاد می کند. این نوع اضطراب می تواند روابط و لذت بردن از زندگی را مختل کند و به مرور زمان می تواند به منجر به معضلی برای سلامتی و دیگر مشکلات شود.

در برخی موارد، اضطراب یک بیماری روانی است که نیاز به درمان دارد. برای مثال، اختلال اضطرابی منتشر، با نگرانی مداوم در مورد مسائل بزرگ و یا کوچک مشخص می شود. سایر اختلالات اضطرابی (مانند اختلال هراس، اختلال وسواس و اختلال استرسی پس از حادثه) دارای محرک و نشانه های خاص تری هستند. گاهی اوقات، اضطراب به دلیل یک مشکل پزشکی است که نیاز به درمان دارد.

هر شکلی از اضطراب را داشته باشد، تغییر در شیوه زندگی، مشاوره یا داروها (و یا ترکیبی از این روش ها) می تواند کمک کننده باشد.

علائم

علائم و نشانه های شایع اضطراب عبارتند از:

احساس نگرانی
احساس ناتوانی
احساس خطر قریب الوقوع، هراس یا عذاب
افزایش ضربان قلب
تنفس تند (تنفس عمیق و سریع)
عرق کردن
لرزش بدن
احساس ضعف یا خستگی

انواع مختلفی از اختلالات اضطرابی وجود دارد:

حملات پانیک (هراس) می تواند به طور ناگهانی شروع شده و باعث دلهره، ترس یا وحشت شود. بیمار ممکن است احساس اتفاقی قریب الوقوع، تنگی نفس، تپش قلب یا درد قفسه سینه را داشته باشد. بیمار می تواند احساسی مانند احساس خفه شدن یا در “حال دیوانه شدن” را تجربه کند.
گذر هراسی یا آگورافوبیا، اضطراب یا اجتناب از مکان یا شرایطی است که در آن شما ممکن است احساس به دام افتادن یا سرگردانی (مثل هراس از مکان های سرپوشیده) بکنید.
فوبیا (ترس) های خاص با اضطرابی شدید در زمان مواجهه با یک شیء و یا وضعیت خاص و تمایل به اجتناب از مواجهه با آن مشخص می شود. در برخی افراد، فوبیاها حملات پانیک را بر می انگیزند.
فوبیاهای اجتماعی با بر انگیخته شدن اضطرابی شدید در هنگام مواجهه با شرایط یا فعالیت های خاص اجتماعی و تمایل به اجتناب از آنها مشخص می شود.
اختلال وسواس اجباری OCD شامل افکار، تصاویر یا تکانه ها (وسواس) و یا تمایل غیر قابل مقاومت به انجام اعمال غیر منطقی یا به ظاهر بدون هدف و یا آدابی(اجباری) به صورت مداوم یا تکراری می باشد. این اختلال اغلب شامل هر دو رفتار وسواسی و اجباری است.
    اختلال استرس پس از حادثه PTSD شامل احساس تجربه مجدد یک صانحه ی آسیب زننده است. این امر باعث احساسات شدید و واکنش های فیزیکی همراه با تمایل به اجتناب از هر چیزی که ممکن است شما را به یاد آن واقعه بیاندازد، می شود.
اختلال استرس حاد شامل علائمی مشابه با مبتلایان به اختلال استرس پس از سانحه و بلافاصله پس از یک واقعه ی بسیار آسیب زننده رخ می دهد.
اختلال اضطراب منتشر شامل حداقل شش ماه اضطراب دائمی و بیش از حد و نگرانی در مورد مسائل کوچک یا بزرگ است. این نوع اختلال اضطراب اغلب در سنین پایین شروع می شود. اختلال اضطراب منتشر اغلب همراه با دیگر اختلالات اضطرابی یا افسردگی رخ می دهد.
    اختلال اضطراب ناشی از مشکلات پزشکی شامل علائم برجسته اضطراب است که به طور مستقیم توسط یک مشکل سلامت جسمانی ایجاد می شود.
مواد اختلال اضطراب ناشی از دارو با علایم برجسته اضطراب که نتیجه مستقیم سوء مصرف داروها، مصرف داروها و یا قرار گرفتن در معرض یک ماده سمی است، مشخص می شود.
اختلال اضطراب جدایی، اختلالی در دوران کودکی است که با اضطراب مربوط به جدایی از والدین یا افراد دیگری که نقش پدر و مادر را دارند، مشخص می شود.
اختلال اضطراب طبقه بندی نشده، اصطلاحی ست که به اضطراب یا فوبیاهایی که معیارهای دقیق دیگر اختلالات اضطرابی را ندارند، اما به اندازه کافی نگران کننده و مختل کننده هستند، اطلاق می شود.

علل

به مانند بسیاری از مشکلات سلامت روان، علت دقیق اختلالات اضطرابی به طور کامل شناخته نشده است. به نظر می رسد تجربیات زندگی مانند سوانح در افرادی که در حال حاضر مستعد ابتلا به اضطراب هستند، عاملی شروع کننده است. صفات به ارث برده شده نیز عاملی دیگر است.

علل پزشکی

در برخی افراد، اضطراب، مرتبط با مشکل زمینه ای در سلامتشان است. در برخی موارد، اولین شاخص های داشتن یک بیماری پزشکی، علائم و نشانه های اضطراب است. اگر پزشکتان مشکوک باشد که اضطراب شما ممکن است یک علت پزشکی داشته باشد، ممکن است تست های آزمایشگاهی و آزمایش های دیگری را برای یافتن نشانه های مشکل جسمی درخواست نماید.

مشکلات جسمی که می توانند به اضطراب مرتبط باشند عبارتند از:
بیماری قلبی
دیابت
مشکلات تیروئید (مانند کم کاری یا پرکاری تیروئید)
آسم
سوء مصرف مواد
ترک الکل
قطع داروهای ضد اضطراب (بنزودیازپین ها)
تومورهای نادر تولید کننده برخی هورمون ها
گرفتگی های عضلانی یا اسپاسم ها
سوزن سوزن شدن، احساس سوزش یا گزگز که ممکن است هیچ علت واضحی نداشته باشند

احتمال بیشتری وجود دارد که اضطراب به علت یک بیماری زمینه ای باشد اگر:

علائم اضطراب بعد از سن ۳۵ سالگی آغاز شود
هیچ یک از بستگان خونی (مانند پدر و مادر یا خواهر و برادر) مبتلا به اختلال اضطرابی نباشند
فرد هیچ اختلال اضطرابی در کودکی نداشته باشد
فرد به دلیل اضطراب از انجام کارها یا شرایطی خاص، اجتناب نمی کند
هیچ واقعه ای در زندگی فرد رخ داده است که شروع کننده اضطرابی قابل توجه باشد
داروهای مورد استفاده برای درمان پانیک (مانند بنزودیازپین ها) علائم اضطراب را کاهش نمی دهند

عوامل خطر ساز

این عوامل ممکن است خطر ایجاد اختلال اضطراب را افزایش دهند:

مونث بودن. در زنان نسبت به مردان تشخیص اختلال اضطراب بیشتر گذاشته می شود.
آسیب های دوران کودکی. کودکانی که مورد سوء استفاده قرار می گیرند و یا دچار حوادث آسیب زننده می شوند، در معرض خطر بالاتری از ایجاد یک اختلال اضطرابی در مقاطعی از زندگی خود هستند.
استرس به علت بیماری. داشتن یک مشکل و یا بیماری جدی می تواند باعث نگرانی قابل توجهی در مورد مسائلی مانند درمان و آینده فرد شود.
زیاد شدن استرس. واقعه ای بزرگ و یا ایجاد شرایط استرس زای کوچکتر در زندگی ممکن است شروع کننده ی اضطرابی بیش از حد (برای مثال، نگرانی مداوم در مورد امور مالی یا مرگی در خانواده) باشد.
شخصیت. افراد دارای شخصیت هایی خاص نسبت به دیگران بیشتر در معرض ابتلا به اختلالات اضطرابی هستند. علاوه بر این، برخی از اختلالات شخصیت مانند اختلال شخصیت مرزی، ممکن است در ارتباط با اختلالات اضطرابی باشند.
داشتن بستگان خونی مبتلا به اختلال اضطرابی. اختلالات اضطرابی می تواند در خانواده فراگیر باشد.
داروها یا الکل. استفاده و یا سوء استفاده از دارو، مواد مخدر یا الکل می تواند باعث ایجاد یا بدتر شدن اضطراب شود.

عوارض

داشتن یک اختلال اضطرابی علاوه بر نگران کردن فرد، می تواند منجر به دیگر مشکلات روانی و جسمانی و یا بدتر شدن آنها شود. مشکلات و بیماری هایی از قبیل:

افسردگی (که اغلب با اختلال اضطرابی رخ می دهد)
سوء مصرف مواد
مشکلات خواب (بی خوابی)
مشکلات دستگاه گوارش یا روده
سردرد
ساییدن دندان های آسیاب (دندان قروچه)

آزمایشات و تشخیص

برای کمک به تشخیص اختلال اضطرابی و رد کردن مشکلات دیگر، ممکن است پزشک و یا ارائه دهندگان سرویس سلامت روانی از شما بخواهند یک پرسشنامه روانی را پر کنید. پزشک شما احتمالا یک معاینه فیزیکی برای یافتن نشانه های اضطرابی مرتبط با یک بیماری جسمی احتمالی را انجام خواهد داد.

برای اینکه یک اختلال اضطرابی تشخیص داده شود، از معیارهای راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM) استفاده می شود. این راهنما توسط انجمن روانپزشکی آمریکا منتشر شده و توسط ارائه دهندگان خدمات سلامت روان برای تشخیص مشکلات ذهنی مورد استفاده قرار می گیرد. علائم (و معیارهای تشخیصی) برای هر کدام از انواع اختلال اضطرابی متفاوت است.
اختلالات اضطرابی اغلب همراه با دیگر مشکلات سلامت روان (مانند افسردگی و یا سوء مصرف مواد) رخ می دهد که می تواند تشخیص و درمان را بیشتر به چالش بکشد.

درمان و داروها

وقتی اضطراب شدید باشد، زندگی روزانه مختل شده و باعث حملات پانیک می گردد و یا با گذشت زمان بهتر نمی شود، پس ممکن است اختلالی وجود داشته باشد که نیاز به تشخیص و درمان داشته باشد.

دو درمان اصلی برای اختلالات اضطرابی، رفتار درمانی (روان درمانی) و داروها هستند. بیمار ممکن است از ترکیبی از این دو بهره مند شود. ممکن است با انجام برخی آزمایشات و یافتن دقیق مشکل، بهترین درمان مشخص شود.

روان درمانی

روان درمانی که با عناوین رفتار درمانی یا صحبت درمانی یا مشاوره روانی هم شناخته می شود، شامل کار کردن با یک درمانگر برای کاهش علائم اضطراب است. این می تواند درمانی موثر برای اضطراب باشد.

درمان شناختی رفتاری یکی از موثر ترین اشکال روان درمانی برای اختلالات اضطرابی است. به طور کلی در یک درمان کوتاه مدت، درمان شناختی رفتاری بر آموزش مهارت هایی خاص تمرکز دارد تا تدریجا به فعالیت هایی که به دلیل اضطراب از آنها اجتناب می کنید، برگردید. از طریق این فرایند، با کسب موفقیت های اولیه، علایم شما بهبود می یابد.

داروها

انواع مختلفی از داروها (از جمله موارد زیر) برای درمان اختلالات اضطرابی استفاده می شود. در مورد منافع و خطرات و عوارض جانبی احتمالی این داروها با پزشک خود صحبت کنید.

    آنتی دپرسانت ها (ضد افسردگی ها). به نظر می رسد این داروها با اثر بر فعالیت مواد شیمیایی مغز (انتقال دهنده های عصبی) در اختلالات اضطرابی به ایفای نقش می پردازند. نمونه هایی از آنتی دپرسانت ها یا داروهای ضد افسردگی مورد استفاده برای درمان اختلالات اضطرابی عبارتند از: فلوکستین (Prozac)، ایمی پرامین، پاروکستین (Paxil Pexeva)، سرترالین (ZOLOFT)، و ونلافاکسین (Effexor XR ). سیتالوپرام (Celexa) و    escitalopram (Lexapro) نیز می توانند موثر باشند.
بوسپیرون. داروی ضد اضطرابی به نام بوسپیرون می تواند به صورت مداوم استفاده شود. مانند بسیاری از داروهای ضد افسردگی، به طور معمول این دارو برای کامل شدن اثرش به چندین هفته زمان نیاز دارد.
بنزودیازپین ها. در مواردی محدود، پزشک برای تسکین علائم اضطراب شما ممکن است یکی از آرام بخش ها را تجویز کند. از جمله این آرام بخش ها عبارتند از آلپرازولام (زاناکس)، کلرودیازپوکساید (لیبریوم)، کلونازپام، دیازپام (والیوم) و لورازپام. به طور کلی بنزودیازپین ها فقط برای از بین بردن اضطراب حاد به صورت کوتاه مدت استفاده می شوند. از آنجا که بنزودیازپین ها می توانند ایجاد عادت کنند، اگر شما سوء مصرف الکل و یا مواد داشته باشید، این داروها انتخاب خوبی نیستند.

سبک زندگی و توصیه های خانگی

در حالی که بسیاری از افراد مبتلا به اختلالات اضطرابی برای کنترل اضطرابشان نیاز به روان درمانی و یا داروها دارند ، تغییرات در شیوه زندگی نیز می تواند کمک کننده باشد. در اینجا اقدامات قابل انجام، آورده شده است:

    داشتن فعالیت فیزیکی. برنامه روزانه ای اجرا گردد که فرد اکثر روزهای هفته از لحاظ جسمی فعال باشد. ورزش کاهنده استرس قدرتمندی است. این می تواند خلق را بهبود بخشیده و به فرد کمک کند تا سالم بماند. ورزش باید به آرامی شروع گردد و به تدریج مقدار و شدت آن افزایش یابد.
اجتناب از مصرف الکل و سایر آرام بخش ها. این مواد می توانند اضطراب را تشدید کنند.
ترک سیگار و قطع نوشیدن قهوه. هر دوی نیکوتین و کافئین می توانند اضطراب را بدتر کنند.
استفاده از تکنیک های تمدد اعصاب. تکنیک های تجسم، مدیتیشن و یوگا، نمونه هایی از تکنیک های تمدد اعصاب هستند که می توانند اضطراب را تسکین دهند.
اولویت دادن خواب. برای داشتن یک خواب با کیفیت هر آنچه لازم است باید انجام شود. اگر خوابتان خوب نیست، با پزشک خود صحبت کنید.
غذا خوردن سالم. سالم غذا خوردن (مانند تمرکز بر سبزیجات، میوه ها، غلات کامل و ماهی) ممکن است با کاهش اضطراب مرتبط باشد، اما تحقیقات بیشتری مورد نیاز است. از غذاهای چرب سرخ شده، شیرین و فرآوری شده پرهیز کنید.

طب جایگزین

چندین داروی گیاهی مانند کاوا، سنبل الطیب و گل ساعتی برای درمان اضطراب مورد مطالعه قرار گرفته اند، اما برای درک خطرات و مزایای آنها تحقیقات بیشتری مورد نیاز است. در اینجا آنچه را که محققان می دانند و نمی دانند آورده شده است:

کاوا. به نظر می رسد کاوا درمان امیدوار کننده ای برای اضطراب باشد، اما وجود گزارش هایی مبنی بر آسیب های جدی کبدی (حتی با استفاده کوتاه مدت) باعث شد چندین کشور اروپایی آن را از بازار جمع آوری کنند. سازمان غذا و داروی آمریکا(FDA) هم هشدارهایی را صادر کرده، اما فروش آن در ایالات متحده ممنوع نیست. تا زمانی که مطالعات ایمنی دقیق تری انجام شود، از مصرف کاوا اجتناب کنید، به خصوص اگر شما دارای مشکلات کبدی هستید و یا داروهایی را مصرف می کنید که بر کبد اثر می کند.
سنبل الطیب یا والرین. در برخی مطالعات، در افرادی که از سنبل الطیب استفاده کرده اند، اضطراب و استرس کمتری گزارش شده است. در مطالعاتی دیگر، افراد هیچ بهبودی را گزارش نکرده اند. به طور کلی سنبل الطیب در دوزهای توصیه شده بی خطر در نظر گرفته می شود، اما از آنجا که تحقیقاتی در مورد ایمنی مصرف طولانی مدت آن وجود ندارد، در هر بار از مصرف آن برای بیش از چند هفته اجتناب کنید. سنبل الطیب می تواند ایجاد برخی عوارض جانبی مانند سردرد و خواب آلودگی کند.
گل ساعتی. چند مطالعه بالینی کوچک نشان می دهد که گل ساعتی ممکن است در اضطراب کمک کننده باشد. در بسیاری از محصولات تجاری، گل ساعتی در ترکیب با گیاهانی دیگر است. به طور کلی گل ساعتی با مصرف دستور داده شده، بی خطر در نظر گرفته می شود، اما برخی مطالعات نشان دهنده آن است که می تواند باعث خواب آلودگی، منگی و پریشانی شود.

قبل از مصرف داروهای گیاهی یا مکمل ها با پزشک خود صحبت کنید تا مطمئن شوید آنها برایتان بی خطر است و با هیچکدام از داروهایی که مصرف می کنید نداخل اثر نداشته باشد.

مراقبت و حمایت

در اینجا کارهایی را که برای مقابله با اختلال اضطرابی می توانید انجام دهید، آورده شده است:

با مشکل خود آشنا شوید. با ارائه کنندگان خدمات سلامت روان و یا پزشکتان صحبت کنید. عامل احتمالی مشکل خاص خود و بهترین درمان ممکن آن را بیابید.
    برنامه درمانی خود را به خوبی اجرا کنید. داروهایتان را به درستی مصرف کنید. در قرارهای ملاقات درمانی منظم مداومت داشته باشید. پشتکار می تواند تغییرات زیادی را بوجود آورد به ویژه هنگامی که در مورد مصرف داروهایتان باشد.
اقدام کنید. برای یافتن عامل اضطرابتان و اصلاح آن با ارائه دهنده سلامت روانی خود تعامل داشته باشید. برای مثال، اگر نگرانی شما جنبه مالی دارد، در جهت تهیه و تنظیم بودجه ای قابل اعمال، کار کنید.
خانواده خود را دخالت دهید. به مانند هر بیماری دیگر، درخواست کمک از شریک زندگی یا اعضای خانواده تان، بخش مهمی از مراقبت است.
پیوستن به یک گروه حمایتی اضطراب. به یاد داشته باشید که شما تنها نیستید. گروه های حمایتی ارائه کننده ی محبت، درک و تجربه های مشترک هستند..
معاشرت. اجازه ندهید که نگرانی ها، شما را از عزیزان و یا فعالیت هایتان جدا کند. تعاملات اجتماعی و روابط نزدیک می تواند نگرانی های شما را کاهش دهد.
شکستن چرخه. هنگامی که احساس اضطراب می کنید، قدم بزنید یا مشغول یک سرگرمی شوید که تمرکز ذهنتان را از نگرانی هایتان بر می دارد.
اجازه دهید برود. در مشکلات گذشته غرق نشوید. هر چه را که می توانید تغییر دهید و اجازه دهید بقیه چیزها مسیر خود را طی کند.