شرح بیماری

اصطلاح یبوست زمانی بکار می‌رود که مدفوع بحدی سفت باشد که نتواند براحتی از روده خارج شود. برخی از والدین فکر می‌کنند که شکم کودکشان باید هر روز کار کند، در صورتی که این تفکر چندان صحیح نیست! تعداد دفعات دفع به اندازه سهولت تخلیه آن اهمیت ندارد. بعبارت دیگر، در صورتی که فرزند شما براحتی، مدفوعی نسبتا نرم را تخلیه می‌کند، دچار یبوست نیست حتی اگر این دفع ، هر چند روز یکبار اتفاق افتد. امکان دارد یک نوزاد سالم از روزی 4 بار تا یکبار در روز مدفوع کند. نوزادانی که از شیر مادر تغذیه می‌کنند ممکن است یکبار به ازای هر نوبت شیر، دفع داشته باشند. با افزایش سن معمولا تعداد دفعات دفع، کاهش می‌یابد ولی به حجم آن اضافه می‌شود. در حالت طبیعی یک کودک سه چهار ساله بین سه تا چهار بار در روز تا سه بار در هفته اجابت مزاج خواهد داشت!

تبدیل شیر مادر به شیرهای خشک به هر دلیل، می‌تواند عادات روده‌ای نوزادان ( خصوصا طی دو سه هفته ابتدای تولد ) را تغییر دهد. در برخی از این موارد ( به صلاحدید پزشک ) افزودن آب بیشتر به شیر خشک می‌تواند جلوی یبوست را بگیرد. نکته‌ای که ذکر آن خالی از لطف نیست اینکه باید به عادات اطفال توجه داشته باشیم، برای مثال برخی از نوزادان در زمان اجابت مزاج به خود فشار می‌آورند، تا حدی که صورتشان سرخ می‌شود، اما اگر مدفوع سفتی نداشته باشند، آنها را مبتلا به یبوست در نظر نمی‌گیریم. در این موارد اگر مشکلات دیگری وجود نداشته باشد، نیاز به اقدام خاصی نخواهد بود. اغلب اطفال در دوره‌ای دچار یبوست می‌شوند. ولی معمولا این دوره‌ها کوتاه مدت بوده و درمانهای ساده و معمولی کفایت می‌کنند.

علل یبوست

تغییر در عادات غذائی ، مثلا تبدیل رژیم به سمت غذاهای افراد بالغ، مصرف مقادیر قابل توجه از شیر گاو خصوصا در اطفال زیر 2 سال، همچنین عدم مصرف مقادیر کافی مایعات ، خصوصا آب در طول فعالیتهای فیزیکی یا در مناطقی که هوای گرم است، و نیز بی‌توجهی به نیاز بدن به اجابت مزاج مثلا در اثر بازیگوشی مفرط کودک و تنبلی ترریجی روده‌ها ، تغییر محل زندگی یا مسافرت ، ترس از محیط توالت به هر دلیل مثلا وجود سوسک یا ... ، بهم خوردن نظم طبیعی و روزمره زندگی ، شروع تحصیل ، مصرف بسیاری از داروها ، و ... .

یبوست می‌تواند باعث دردهای قولنجی (کرامپی) ناشی از عبور سخت مدفوع، باد کردن شکم ، و حتی تهوع شود، همچنین وجود رگه‌هائی از خون روشن در اثر ایجاد شقاق مقعدی (فیسور آنال) نیز از دیگر علائم یبوست بشمار می‌روند، که اغلب با درمان مناسب، برطرف خواهند شد.

یبوست مزمن

در برخی موارد، به دلایلی که بسیاری از آنها هنوز ناشناخته‌اند ، یبوست کودک برطرف نشده و بگونه‌ای می‌شود که محتاج درمان خواهد بود، این حالت را یبوست مزمن می‌نامند. مشخص ترین علامت این حالت دفع مشکل و دردناک مدفوع است. معمولا با عبور مدفوع این درد برطرف می‌شود، تا بار دیگر که مجددا نیاز به دفع باشد که این سیکل تکرار خواهد شد. شدت این دردها می‌تواند به حدی باشد که کودک را از انجام اجابت مزاج تا مدتها منصرف کند! (تشدید مشکل).

وجود شقاقی در اطراف مقعد (فیسور) که باعث دردناکی حرکات روده‌ای می‌شود و طفل را از انجام اجابت مزاج بر حذر می‌دارد، این مسئله نسبتا شایع بوده و بمرور زمان با تشدید یبوست شدیدتر هم می‌شود. ناخوشیهای خفیف و گذرا با اختلال تغذیه‌ای، تب، و کاهش یا ازبین رفتن فعالیتهای فیزیکی که عادات طبیعی روده را بر هم می‌زنند، مشکلات روحی و خلقی یا یادگیری که توالت کردن را با اشکال مواجه می‌کنند، دعوا کردن کودک بخاطر اجابت مزاج و ... نیز از جمله علل یبوست مزمن هستند.

تغییر محیط، برای مثال رفتن به مدرسه و ترس از توالت آنجا، یا ناتوانی در تمیز کردن خود، نداشتن فرصت کافی برای اجابت مزاج، نیز از جمله علل این مشکل بشمار میروند. مقعد در حقیقت ساختمانی عضلانی دارد و بمرور زمان و در اثر تجمع مواد دفعی، کشیدگی پیدا کرده و حالت تنبلی بخود می‌گیرد به همین دلیل درمان یبوست مزمن معمولا به چند ماه وقت زمان نیاز دارد و در این مدت باید علل ایجاد کننده آن را شناسائی و برطرف کرد به همین دلیل از نگرفتن پاسخ مناسب در این مدت ناامید نشوید و درمان مناسب را به همراه اصلاح مشکلات زمینه‌ای و علل تشدید کننده یبوست را ادامه دهید. بندرت یبوست مزمن در اثر مشکلات مهمی از قبیل : فیبروز کیستیک، بیماری هیرشپرونگ، مسمومیت با سرب، پرکاری غدد پاراتیروئید، کم کاری غده تیروئید و آسیبهای نخاعی پدید می‌آید. تشخیص و درمان این موارد نیاز به متخصصین مربوطه دارد.

درمانهای یبوست در منزل

از نوشیدن مقدار کافی مایعات خصوصا آب، در کودکتان مطمئن شوید، در صورتی که تغذیه کودکتان را از شیر مادر به شیرهای مصنوعی تغییر داده‌اید، با نظر پزشکتان مقدار آب آن را افزایش دهید. در کودکان بالای 6 ماه آب میوه‌هایی مثل آب سیب و گلابی برای برطرف کردن یبوست استفاده کرد، می‌توانید با مقادیر کم شروع کنید و بمرور میزان آن را افزایش دهید. در صورتی که آب میوه‌ها برای برطرف کرن یبوست مؤثر نبودند، از رژیمهای غذائی پر فیبر، دو بار در روز استفاده کنید. از غذاهای پر فیبر اطفال می‌توان به انواع لوبیاها، نخود سبز، زردآلو، آلو و اسفناج اشاره کرد.

ماساژ ملایم شکم کودک، می‌تواند از تا حدی مشکل او را برطرف کند، همچنین خواباندن او به پشت و خمیده نمودن پاهایش بسمت شکم، به همراه چرخش ملایم در جهت عقربه‌های ساعت نیز روش نسبتا مؤثری در برطرف کردن این مشکل می‌باشد. در کودکان بالای 6 ماه که از این روش نتیجه نگرفته باشند می‌توان (زیر نظر پزشک) از شیافهای گلیسرین برای نرم کردن مدفوع استفاده کرد. استفاده از این شیافها تنها برای یک تا دو بار مجاز است. در صورتی که پاسخ مناسبی از این کار حاصل نشد، حتما با پزشک خود مشورت نمائید. استفاده از روشهای تنقیه یا مصرف شل کننده‌های مدفوع بدون تجویز پزشک، توصیه نمی‌شود.

نکات بسیار مهم

در کودکان زیر 3 ماه اگر یبوست بیشتر از 24 ساعت بطول انجامید و در کودکان 3 ماهه تا 11 ساله اگر یک هفته درمان در منزل مفید واقع نشد، همچنین در موارد مزمن اگر بمرور بر شدت بیماری افزوده شود، یا مشکلات جدیدی در حال پیدایش است، درد مقعدی یا دردهای شکمی بوجود آیند، یا نسبت به قبل افزایش یابند، تب به تابلوی بیماری افزوده شود، خون در مدفوع دیده شود، مقدار آن نسبت به قبل بیشتر شود، یا بیشتر از یک هفته ادامه یابد، حتما با پزشک خود مشورت کنید.

یائسگی

یائسگی (Menopause) یکی از دوره‌های طبیعی زندگی اغلب زنان است که در آن قاعدگی برای همیشه متوقف می‌گردد و آنان دیگر قادر به بچه دار شدن نخواهند بود. یائسگی معمولاً در حدود سن ۴۵ تا ۵۵ سالگی آغاز می‌شود. در این زمان تخمدانها به میزان کمتری هورمونهای زنانه، به خصوص استروژن را ترشح کرده و سبب بروز علائم یائسگی می‌شوند. درابتدا عادت ماهیانه نامرتب شده و سپس به طور کامل قطع می‌شود. زنانی که به مدت یک سال عادت ماهیانه نداشته باشند یائسه محسوب می‌شوند. یائسگی با یک سری تغییرات جسمی و روحی همراه است. برخی از علائمی که با یائسگی به وجود می‌آیند مانند گرگرفتگی، تپش قلب، تعریق، اضطراب و بی خوابی در ابتدای یائسگی شدت بیشتری داشته، ولی با گذشت زمان بهبود می‌یابد. بعد از یائسگی خطر ابتلا به مشکلاتی از قبیل پوکی استخوان، بیماری‌های قلبی وعروقی، بی‌اختیاری ادرار، کم شدن ترشحات زنانه و افسردگی افزایش می‌یابد

.

علایم و نشانه‌ها

زنان در یائسگی اضافه وزن پیدا می‌کنند و بدنشان گر می‌گیرد، از دیگر نشانه‌های یائسگی می‌توان موارد زیر را نام برد

گر گرفتگی

در ابتدای دوران یائسگی بروز گرگرفتگی بسیار متداول است. در این هنگام با افزایش میزان جریان خون در مناطقی از بدن مانند سر و گردن حالت گرگرفتگی ایجاد می‌شود که حدود ۳۰ ثانیه تا ۵ دقیقه ادامه خواهد یافت. استرس و فشارهای روحی می‌توانند سبب تشدید این مسئله گردند. علت اصلی بروز این مشکلات کاهش میزان هورمون زنانه (استروژن) در بدن می‌باشد. دفعات گرگرفتگی از هر زنی تا زن دیگر متفاوت است. برخی از گیاهان مانند سویا و همچنین مکمل های حاوی عصاره سویا دارای ترکیباتی نظیر استروژن بوده و می‌توانند از بروز چنین عوارضی بکاهند

.

اختلالات خواب و تعریق شبانه

در هنگامی که گرگرفتگی و تعریق شبانه پدید می‌آید خواب شبانه مختل شده و سبب بیدار شدن فرد از خواب می‌گردد. به هم خوردن میزان طبیعی خواب باعث می‌شود فرد در طی روز بعد احساس ضعف و خستگی نماید

.

پوکی استخوان

یکی از مهم‌ترین مشکلات دوران یائسگی پوکی استخوان است. از عوامل مهم در ایجاد پوکی استخوان، کاهش میزان هورمون استروژن بعد از یائسگی بوده که سبب کاهش جذب کلسیم می‌شود

.

مشکلات روحی

بسیاری از خانمها با فرارسیدن به دوران یائسگی، نگران پیری می‌شوند. استفاده از یک رژیم غذایی سالم و متعادل، پرهیز از مصرف سیگار و الکل، دوری از شرایط پراسترس، شرکت در فعالیت‌های اجتماعی، معاشرت با دوستان و مهمتر از همه ورزش روزانه (به ویژه ورزش‌هایی چون پیاده‌روی، شنا و ...) به حفظ روحیه‌ای شاداب کمک می‌کند

.

روابط زناشویی

پس از یائسگی، تمایلات جنسی مقداری کاهش پیدا می‌کنند. از طرفی به دلیل کاهش ترشحات زنانه، خشکی واژن پدید می‌آید و گاهی سبب ایجاد درد و ناراحتی به هنگام نزدیکی می‌شود و این موضوع می‌تواند بر روابط زناشویی تأثیر بگذارد

.

بیماری‌های قلبی عروقی

استروژن با کاهش کلسترول تام و کلسترول بد یا LDL و افزایش کلسترول خوب یا HDL در سلامت قلب نقش دارد. زمانی که سطح استروژن در طی یائسگی کاهش می‌یابد ممکن است سطح کلسترول تام بالا رفته و احتمال خطر بیماری قلبی، سکته و سایر بیماریهای قلب و عروق افزایش یابند. برای کاهش این خطر موارد زیر توصیه می‌شود: خودداری از استعمال دخانیات مانند سیگار و قلیان، ورزش منظم، کاهش مصرف چربی و نمک و افزایش مصرف میوه و سبزی و غذاهای حاوی فیبر )مانند نان‌های سبوس دار

(

بی‌اختیاری ادرار

ممکن است با از دست رفتن کشش پذیری پیشابراه و واژن فرد دچار بی‌اختیاری ادرار شود. بی‌اختیاری ادرار ممکن است همراه با نیاز به سریعتر رفتن به دستشویی باشد و یا اینکه بهنگام سرفه، خنده و یا بلند کردن اجسام ایجاد شود

.

تغییرات ظاهری

بعد از یائسگی چربی تجمع یافته در ران و لگن به بالاتر از کمر و شکم منتقل می‌شود، ممکن است فقدان احساس پری سینه‌ها، نازکی موها و چین و چروک پوست ایجاد شود. سطح استروژن کاهش می‌یابد ولی بدن به تولید مقادیر کم هورمون مردانه تستوسترون ادامه می‌دهد در نتیجه ممکن است موی ضخیم روی چانه، لب فوقانی، سینه و شکم رشد کند

.

مدیریت دوران یائسگی

رایج ‌ترین مصرف دارویی در دوران یائسگی هورمون درمانی است که امروزه معمولاً شامل ترکیبی از هورمون استروژن و پروژسترون می‌باشد. این روش درمانی می‌تواند در کاهش میزان گرگرفتگی، تعریق شبانه و پوکی استخوان مؤثر باشد، ولی در برخی از موارد خطر ابتلا به تومورهای سرطانی را افزایش می‌دهد؛ بنابراین مصرف این داروها حتماً بایستی تحت نظر پزشک و با انجام آزمایش‌های دوره‌ای صورت بگیرد. داروهای دیگری مانند ویتاگنوس و ... نیز کاربرد دارند.

انجام آزمایش‌های دوره‌ای شامل سونوگرافی – ماموگرافی ... تحت نظر پزشک اصلاح شیوهٔ زندگی ورزش، کنترل وزن، شرکت در فعالیت‌های اجتماعی و پیشگیری از انزوا، رعایت توصیه‌های تغذیه‌ای و داشتن رژیم غذایی مناسب را شامل می‌شود؛ که در این میان مسئله تغذیه از اهمیتی خاص برخوردار است

.

توصیه‌های تغذیه‌ای:

    ترکیبات موجود در سویا و مکمل‌های آن مشابه هورمون استروژن عمل کرده و می‌توانند به کاهش عوارض یائسگی خصوصاً پوکی استخوان و بیماری‌های قلبی کمک کنند. بر خلاف داروهای هورمونی چنانچه سویا و مکمل‌های آن به درستی مصرف شوند، خطرات هورمون درمانی را به همراه نخواهند داشت. سویا دارای مواد مغذی با ارزشی مانند پروتئین است. هنگامی که سویا به همراه برنج مصرف می‌شود، پروتئین آن با پروتئین فراورده‌های حیوانی برابری می‌کند.

    به دلیل افزایش نیاز به کلسیم در این دوران مصرف کافی شیر ولبنیات در رژیم غذایی روزانه توصیه می‌شود.

    ویتامین دی برای جذب کلسیم ضروری است. این ویتامین از طریق منابع غذایی و هم از طریق تابش نور خورشید به پوست ساخته می‌شود. چنانچه فردی روزانه حدود۲۰ دقیقه در معرض تابش نور مستقیم خورشید قرار بگیرد، جهت تولید ویتامین کفایت می‌کند

.

    ورزش منظم یکی از عوامل مهم برای افزایش جذب کلسیم و افزایش تراکم استخوان‌ها است.

    نوشابه‌های گازدار (حتی انواع رژیمی) از جذب کلسیم غذا جلوگیری می‌کنند. پس بهتر است تا حد امکان از نوشابه‌های گازدار محدود شوند.

    استعمال دخانیات و مصرف الکل برای همه افراد، درهرسنی و هر شرایطی ضرر دارد. از جمله عوارض استفاده از این مواد، تشدید پوکی استخوان است؛ بنابراین بایستی ازمصرف آنها خودداری گردد.

    غذاهای دریایی سرشار از اسیدهای چرب امگا ۳ هستند که می‌توانند به سلامتی قلب و عروق کمک کنند. مصرف ماهی حداقل ۲ بار در هفته می‌تواند بسیار سودمند باشد.

گیاهان مفید ذکر شده دیگر

شبدر فرمز، یونجه، ریشهٔ شیرین بیان، رازیانه، رازک و سویا.

آلوپسی آره آتا

آلوپسی آره آتا چیست؟

آلوپسی یک اصطلاح کلی برای ریزش مو است. آلوپسی آره آتا یک علت خاص و شایع ریزش مو است که می تواند در هر سنی رخ دهد. این بیماری معمولا باعث ایجاد تکه های گرد و کوچکی از کچلی سر می شود، اگرچه موها در جاهای دیگر مانند ریش، ابرو، مژه، بدن و اندام ها هم می تواند مبتلا شود. گاهی اوقات آلوپسی آره آتا کل پوست سر را مبتلا می کند که به آن آلوپسی توتالیس می کند و یا حتی کل بدن درگیر می شود که به آلوپسی یونیورسالیس موسوم است. پیش بینی میزان ریزش مو امکان پذیر نیست. عمدتا رشد مجدد موها در آلوپسی آره آ۰ای معمولی طی چند ماه و یا چند سال اتفاق می افتد ولی قطعی نیست. گاهی موها به رنگ سفید رشد مجدد می کنند لااقل در وهله اول. در آلوپسی توتالیس و آلوپسی یونیورسالیس احتمال رشد مجدد همه ی موها کمتر است.

علت آلوپسی آره آتا چیست؟

ریشه های مو (فولیکول ها ) توسط سیستم ایمنی فرد به عنوان خودی شناخته نمی شوند بلکه به عنوان غیر خودی شناسایی شده و نسبت به آن واکنش نشان داده می شود ( خود ایمنی ) و در نببتیجه موها از دست می روند. چرایی این اتفاق به درستی مشخص نشده است و اینکه چرا فقط مناطقی محدود درگیر می شود و البته چرا موها دوباره رویش مجدد می کنند، معلوم نیست.

بیماران دچار آلوپسی آره آتا نسبت به افراد دیگر به احتمال بیشتری دچار بیماری های خودایمنی مانند بیماری های تیروئید، دیابت و ویتیلیگو ( لک و پیس ) می شوند، اگرچه این خطر ابتلا باز هم خیلی زیاد نیست. پزشکتان ممکن است آزمایشاتی خونی را به هدف جستجوی آنتی بادی هایی که احتمال زیاد ابتلا به مشکلات تیروئید با کم خونی پرنیشس را مطرح می کند، درخواست کند.

ابتلا به آلوپسی آره آتا هیچ ارتباطی به وضعیت رژیم غذایی و کمبود ویتامین ها ندارد.

آیا آلوپسی آره آتا ارثی است ؟

استعداد ژنتیکی برای آلوپسی آره اتا مطرح می باشد و اعضای نزدیک خانواده ممکن است مبتلا شده یا شده باشند. مشکلات تیروئید یا دیابت هم شایعتر است.

علائم بیماری چیست؟

ممکن است احساس سوزن سوزن شدن در سر وجود داشته باشد. این بیماری می تواند برای بیمار وضعیتی بسیار ناراحت کننده ایجاد کند بخصوص اگر منطقه طاس شده را نتوان با مدل دادن به مو پوشاند.

آلوپسی آره آتا چه شکلی ست ؟

به طور معمول این بیماری به صورت یک یا چند لکه طاس با سطح صاف بدون هیچ التهاب و پوسته ای بر روی سر شروع می شود. این بیماری منجر به تاثیر بر روی رنگدانه مو می شود بنابر این ممکن است برخی موهای به جا مانده در منطقه طاس شده بخصوص در افراد مسن سفید گردند. گاهی اوقات مناطق ریزش مو به جای اینکه به صورت لکه هایی واضح باشد به شکل پراکنده است. موهای کوتاه مخروطی شکلی که به نام موهای علامت تعجب مشهورند در لبه لکه های طاس شده دیده می شوند، از مشخصه های این بیماری هستند. معمولا رشد مجدد موها از مرکز لکه طاس شده با رویش موهای نازک سفیدی شروع می شود که در طول زمان ضخیم شده و رنگ خود را باز می یابند. برخی افراد به همراه آلوپسی آره آتا بر روی ناخن های خود فرورفتگی های کوچکی شبیه فرورفتگی های سطح انگشتانه را پیدا می کنند.

 آیا آلوپسی آره آتا درمان پذیر است؟

خیر، آلوپسی آره آتا قابل درمان نیست. اگر ریزش مو به صورت لکه لکه باشد احتمال زیادی دارد (۶۰ تا ۸۰  %)  بدون هیچ درمانی در مدت یک سال موها رشد مجدد کامل داشته باشند. با این حال ممکن است دوره های دیگری از ریزش مو در آینده برای فرد تکرار گردد. در صورتی که از همان ابتدا ریزش موی بسیار گسترده ای برای بیمار آغاز گردد، احتمال رشد مجدد موها ممکن است زیاد نباشد. در بیماران مبتلا به سندرم داون و آنهایی که اگزمای شدید دارند هم شانس رشد مجدد موها خوب نیست.

---

آکنه

تعریف آکنه

آکنه یک بیماری پوستی است و هنگامی رخ میدهد که منافذ پوست توسط چربی و سلول های مرده پوست مسدود شوند. آکنه معمولا روی صورت، گردن، قفسه سینه ، پشت و شانه ها پدیدار می شود. درمان های موثری برای آن وجود دارد، اما آکنه می تواند مداوم باشد. جوش به آرامی التیام می یابند، و هنگامی که یکی شروع به از رفتن می کند به نظر می رسد تعدادی دیگر در حال بوجود آمدن هستند.

آکنه بیشترین شیوع را در میان نوجوانان با شیوع گزارش شده ی ۷۰ تا ۸۷ درصدی دارد. به طور فزاینده ای، کودکان جوان تر در حال گرفتن آکنه هستند.

بسته به شدت آن، آکنه میتواند موجب پریشانی روحی و اسکار پوست شود. هر چه زودتر درمان شروع شود، خطر ابتلا به آسیب های فیزیکی و روحی پایدار کمتر خواهد شد.

علائم

علائم و نشانه های آکنه بسته به شدت آن متفاوت است:

دانه های سرسفید (منافذ بسته )
دانه های سر سیاه ( منافذ باز – چربی در تماس با هوا به قهوه ای تغییر رنگ میدهد )
دانه های قرمز کوچک، برآمدگی های حساس ( پاپول ها )
کورک ها ( پوسچول ها )، که پاپول هایی با چرک در سرشان هستند
توده های بزرگ، جامد و دردناک زیر سطح پوست (ندول)
توده های پر از چرک دردناک زیر سطح پوست ( کیست )

علل

چهار عامل اصلی باعث آکنه می شود:

تولید چربی
سلول های مرده پوست
منافذ مسدود
باکتری

آکنه معمولا روی صورت، گردن، قفسه سینه، پشت و شانه ها ظاهر می شود، این مناطق از پوست بیشترین غدد چربی ( سباسه) را دارد. آکنه زمانی رخ می دهد منافذ پوست با چربی و سلول های مرده پوست مسدود شود.

فولیکول های مو به غدد چربی متصلند.این غدد ماده ای روغنی (سبوم) را برای نرم کردن پوست و مو ترشح می کنند.سبوم به طور معمول در امتداد ساقه مو و به سمت دهانه فولیکول های مو واقع در سطح پوست حرکت می کند.

هنگامی که بدن مقدار بیش از حد سلول های مرده پوست و سبوم را تولید می کند، میزان آنها در فولیکول های مو بالا می رود. این دو توده ای نرم را ایجاد میکنند که محیط مناسبی برای رشد باکتری ها می باشد. اگر منافذ مسدود با باکتری ها عفونی شود، التهاب ایجاد خواهد شد.

منافذ پر شده ممکن است باعث برآمدگی دیوار فولیکول شوند و یک دانه ی سرسفید را ایجاد کنند، و یا ممکن است به سطح باز شوند و تیره شده و یک سر سیاه را ایجاد کنند. یک سرسیاه ممکن است مانند خاک چسبیده به منافذ به نظر آید. اما در واقع منافذ با باکتری ها و چربی انباشته شده اند، که در تماس با هوا به قهوه ای تغییر رنگ می دهند.

جوش ها نقاط قرمز رنگ با مرکزی سفید رنگ هستند و زمانی که فولیکول های موی مسدود شده، ملتهب یا عفونی شوند، ایجاد می گردند. انسداد و التهابی که در عمق فولیکول مو ایجاد می شود، توده های کیست مانند را در زیر سطح پوست ایجاد خواهد کرد. دیگر منافذ پوست که دهانه غدد عرق هستند، معمولا در آکنه درگیر نمی شوند.

عواملی که ممکن است آکنه را بدتر کنند:

این عوامل می توانند باعث شروع یا تشدید آکنه ی موجود شوند:
هورمونها. آندروژنها هورمونهایی در پسران و دختران هستند که در دوران بلوغ افزایش می یابند و با تحریک غدد سباسه به بزرگ شدن باعث می شوند سبوم بشتری تولید شود.
تغییرات هورمونی مرتبط با بارداری و مصرف داروهای ضد بارداری خوراکی هم می تواند بر تولید سبوم تاثیر داشته باشد.مقادیر کمی آندروژن در گردش خون بانوان وجود دارد و می تواند آکنه را بدتر کند.
تغذیه. مطالعات نشان می دهد که عوامل مشخصی در رژیم غذایی، از جمله محصولات لبنی و غذاهای غنی از کربوهیدرات – مانند نان، شیرینی و چیپس – ممکن است باعث شروع آکنه شوند. شکلات از قدیم یکی از متهمان بدتر شدن آکنه است. در مطالعه ای اخیر بر روی ۱۴ مرد مبتلا به آکنه نشان داده شد که خوردن شکلات با افزایش آکنه ارتباط دارد. مطالعاتی بیشتر در مورد چرایی این اتفاق و اینکه آیا بیماران مبتلا به آکنه باید به دنبال محدودیت های خاصی در رژیم غذایی خود باشند، مورد نیاز است.
استرس. استرس می تواند آکنه را بدتر کند.

این عوامل اثر کمی بر آکنه دارند:

غذاهای چرب. خوردن مواد غذایی چرب دارای اثر کم هستند و یا هیچ اثری بر روی آکنه ندارند. هر چند کار در یک محیط چرب، مانند یک آشپزخانه ، به خاطر چسبیدن چربی به پوست می تواند فولیکول های مو را مسدود کند. این باعث تحریک بیشتر پوست و ایجاد آکنه می شود.

پوست کثیف. آکنه با کثیفی ایجاد نمی شود. در واقع، شستشوی بیش از حد پوست و یا پاک کردن پوست با صابون های تند و یا مواد شیمیایی باعث تحریک پوست می شود و می تواند آکنه را بدتر کند. با این وجود شستشوی ملایم به حذف چربی، پوست مرده و دیگر مواد کمک می کند.
لوازم آرایش. لوازم آرایش لزوما باعث بدتر شدن آکنه نمی شوند، به خصوص استفاده از انواع بدون چربی که منافذ پوست را مسدود نمی کنند، و پاک کردن آرایش به صورت منظم. مواد آرایشی فاقد چربی با اثر بخشی داروهای ضد آکنه تداخلی ندارند.
عوامل خطرساز
تغییرات هورمونی. این چنین تغییراتی در نوجوانان، زنان، دختران و افرادی که از داروهایی بخصوص استفاده میکنند ( از جمله کسانی که داروهای حاوی کورتیکواستروئید، آندروژن و یا لیتیوم مصرف می کنند) شایع است.
سابقه خانوادگی. ژنتیک نقش مهمی در آکنه ایفا می کند. اگر هر دوی والدین شما آکنه داشته اند، شما هم به احتمال زیاد به آن دچار خواهید شد.
فراورده های چرب یا روغنی. در صورتی که پوست شما در محیط کار (مثل آشپزخانه) در تماس مرتب با لوسیون های چرب، کرم و یا روغن ها قرار گیرد ممکن است دچار آکنه شود.
سایش یا فشار بر روی پوست. این می تواند توسط مواردی مانند تلفن، تلفن های همراه، کلاه، حلقه های تنگ و کوله پشتی ایجاد شود.
استرس. این علت آکنه نیست، اما با وجود آکنه، استرس ممکن است آن را بدتر کند.

درمان و داروها:

پزشک میتواند از طرق زیر به شما کمک کند:
کنترل آکنهی
جلوگیری از ایجاد اسکار آکنه
درمان اسکارهای شما
داروهای ضد آکنه از طریق کاهش تولید چربی، بالا بردن سرعت نوسازی سلول های پوست، مقابله با عفونت های باکتریال یا کاهش التهاب – کاهش به جلوگیری از اسکار کمک می کند – اعمال اثر می کنند. با مصرف اغلب داروهای نسخه ای آکنه ، ممکن است شما نتایج آن را برای چهار تا هشت هفته نبینید و حتی ممکن است پوست در ابتدا بدتر شود. پاک شدن کامل پوست از آکنه به ماهها تا سالها وقت نیاز دارد.
داروهای تجویزی پزشک بستگی به نوع و شدت آکنه دارد. ممکن است ماده ای باشد که بر روی سطح پوست استعمال می کنید (داروهای موضعی) یا دارویی که باید میل کنید (داروهای خوراکی). اغلب داروها در همراهی با هم استفاده می شوند. خانم های باردار مجاز به استفاده از داروهای خوراکی برای آکنه نیستند.

داروهای موضعی

این داروها اگر ۱۵ دقیقه پس از شستشو و خشک کردن پوست استفاده شوند بهتر اعمال اثر می کنند. ممکن است اثرات درمانی این نوع از داروها برای چند هفته اول مشهود نباشد. علائم تحریک پوستی مانند قرمزی، خشکی و پوسته پوسته شدن در ابتدا قابل پیش بینی ست.
پزشک ممکن است از روش هایی برای به حداقل رساندن این عوارض از جمله افزایش تدریجی دوز دارو، شستشوی پوست پس از مدت کوتاهی از استعمال دارو یا تعویض دارو استفاده کند.
شایع ترین داروهای تجویزی موضعی برای آکنه عبارتند از:
رتینوئید ها. این داروها به فرم کرم، ژل و یا لوسیون عرضه می شود. داروهای رتینوئیدی از ویتامین آ مشتق شده اند شامل ترتینوئین، آداپالن و تازاروتن هستند. این دارو در عصرها استعمال می شود، در شروع سه بار در هفته و سپس هر روز. این دارو از طریق جلوگیری از مسدود شدن فولیکول های مو اعمال اثر می کند.
آنتی بیوتیک ها. این دسته داروها از طریق کشتن باکتری های سطح پوست وکاهش قرمزی عمل می کنند. برای چند ماه اول درمان، شما ممکن است یک رتینوئید و یک آنتی بیوتیک را استفاده کنید. آنتی بیوتیک در صبح و رتینوئید در شب استفاده می شود. آنتی بیوتیک ها برای کاهش احتمال مقاومت باکتریایی اغلب با بنزوئیل پراکسید ترکیب می شوند. از این گروه می توان از اریترومایسین، کلیندامایسین و داپسون نام برد. عوارض جانبی اینها شامل قرمزی و خشکی پوست است.

داروهای خوراکی

آنتی بیوتیک ها. در آکنه متوسط تا شدید، برای کاهش باکتری ها و مبارزه با تورم شما ممکن است نیاز به آنتی بیوتیک های خوراکی داشته باشید. انتخاب های درمانی در آکنه از بین تتراسیکلین ها شامل تتراسیکلین و داکسی سیکلین می باشد.
پزشکتان به احتمال زیاد پس از کاهش علائم و یا در صورت تشخیص عدم جواب به درمان این داروها را بعد از سه تا تا چهار ماه به صورت تدریجی قطع خواهد کرد. کاهش تدریجی دارو و سپس قطع آن از احتمال مقاومت باکتریایی خواهد کاست.
به احتمال زیاد داروهای موضعی و آنتی بیوتیک های خوراکی با هم تجویز خواهند شد. نتایج تحقیقات نشان داه ند که استعمال بزوییل پروکسید موضعی و آنتی بیوتیک خوراکی در آکنه احتمال مقاومت باکتریایی را کم می کند.
آنتی بیوتیک ها ممکن است ایجاد یکسری عوارض جانبی مانند ناراحتی معده و سرگیجه کنند. این داروها حساسیت به نور خورشید را هم زیاد می کنند. این داروها در اطفال و زنان بادار ممنوع است.
قرص های ضد بارداری ترکیبی. این دسته از داروها برای درمان آکنه زنان و دختران در دوران بلوغ مفیدند.
شایعترین عوارض جانبی قرص های ضد بارداری ترکیبی شامل سردرد، حساسیت پستان، تهوع و افزایش وزن است. یک عارضه جانبی بالقوه جدی در مصرف کنندگان این دسته داروها کمی افزایش خطر لخته شدن خون می باشد.
داروهای ضد آندروژن. داروی اسپیرونولاکتون (آلداکتون) ممکن است برای زنان و دختران جوانی که به آنتی بیوتیک های خوراکی جواب نمیدهند انتخاب شود. این دارو اثر هورمون آندروژن را در غدد سباسه مهار می کند. عوارض جانبی احتمالی این دارو حساسیت پستان، قاعدگی های دردناک و احتباس پتاسیم است.
ایزوترتینوئین . این دارو برای افراد مبتلا به شدیدترین نوع آکنه در نظر گرفته میشود ایزوترتینوئین با اسامی تجاری راکوتان یا آکوتان و … دارویی قوی میباشد برای بیماران مبتلا به آکنه که به دیگر داروها پاسخ نمیدهند.
ایزوترتینوئین خوراکی بسیار موثر است اما به دلیل عوارض جانبی بالقوه آن پزشکان نیازمند نظارت دقیق مصرف کنندگان این دارو هستند شایع ترین عوارض جانبی بالقوه عبارتند از کولیت اولسراتیو،افزایش خطر ابتلا به افسردگی و خودکشی و نقص های مادرزادی شدید.
به دلیل خطرات جدی ناشی از عوارض جانبی این دارو برای جنین در دوران حاملگی بانوانی که در سنین باروری نیاز به مصرف این دارو دارند باید از روش های مطمئن پیشگیری از بارداری استفاده کنند.

درمان های غیر دارویی

این درمان ها ممکن است به تنهایی یا در ترکیب با داروها پیشنهاد گردند نوردرمانی. انواع درمان های مبتنی بر نور با موفقیت آزمایش شده است اما مطالعات بیشتری برای تعیین روش ایده آل،منبع نور و دوز مناسب مورد نیاز است.
نور درمانی باکتریهایی که در آکنه عامل التهاب هستند را مورد هدف قرار میدهد. بعضی از انواع نوردرمانی در مطب ها قابل انجام است. نوعی از نوردرمانی با نور آبی رنگ بوسیله ی دستگاه مخصوص در منزل قابل انجام است. عوارض جانبی احتمالی نوردرمانی شامل درد، قرمزی موقت و حساسیت به نور خورشید است.
لایه برداری شیمیایی. در این روش از استفده مکرر از یک لایه بردار شیمیایی مانند اسید سالیسیلیک استفاده می شود. این روش زمانی بیشتر موثر است که با دیگر درمان های آکنه ( به جز رتینوئیدها خوراکی ) همراه شده باشد. لایه برداری شیمیایی برای افرادی که رتینوئیدهای خوراکی مصرف می کنند توصیه نمی شود زیرا همراهی این دو درمان با هم به طور قابل توجهی می تواند باعث تحریک پوست شود.
لایه برداری شیمیایی ممکن است به طور موقت باعث قرمزی شدید، پوسته پوسته شدن و تاول، و در دراز مدت باعث تغییر رنگ پوست شود.
تخلیه دانه های سرسفید و سرسیاه. پزشکان از ابزارهایی خاص برای تخلیه آرام دانه های سر سفید و سر سیاهی ( کومدون ها ) که با داروهای موضعی پاک نمی شوند، استفاده می کنند. در این روش احتمال ایجاد اسکار وجود دارد.
تزریق استروئید. ندول ها و ضایعات کیستیک را می توان با تزریق مستقیم یک داروی استروئیدی به آنها درمان کرد. این روش بدون نیاز به تخلیه ظاهر ضایعات را بهبود می بخشد. عوارض جانبی این روش عبارتند از نازک شدن پوست، کم رنگ شدن پوست و ظهور رگ های خونی کوچک در منطقه تحت درمان.
درمان جای جوش ( اسکار )
روش های مورد استفاده برای کاهش رد (اسکار) به جای مانده توسط آکنه عبارتند از :
پرکننده بافت نرم. تزریق پرکننده های بافت نرم، مانند کلاژن یا چربی، در زیر پوست و اسکارها می تواند پوست را پر کند. این باعث می شود اسکارها کمتر جلب توجه کند. نتایج موقت هستند، بنابراین شما نیاز به تکرار تزریق به صورت دوره ای دارید. اثرات جانبی شامل تورم موقت، قرمزی و کبودی می باشد.
لایه برداری شیمیایی. در این تکنیک از اسید هایی با قدرت بالا برای برداشتن لایه بالایی پوست و به حداقل رساندن اسکارهای عمیق تر استفاده می شود.
سایش پوست یا درم ابریژن. این روش معمولا برای اسکارهای شدید تر در نظر گرفته می شود. در این تکنیک به وسیله دستگاهی مخصوص پودری به سطح پوست پاشیده شده و در همان لحظه ساکشن می شود. این کمک می کند تا اسکارها در پوست اطراف محو شود.
لیزر. با استفاده از لیزر لایه برداری شده و نتیجه ی آن بهبود ظاهر پوست است.
نور درمانی. لیزرهایی خاص، منابع نور پالسی و دستگاه های رادیو فرکوئنسی که به اپیدرم آسیب نمی زنند می توانند برای درمان اسکار استفاده شوند. در این درمان لایه درم پوست حرارت می بیند و باعث نوسازی پوست می شود. بعد از چند جلسه درمان اسکارها احتمالا کمتر جلب توجه می کنند. این درمان دوره بهبودی کمتری نسبت به سایر درمانها دارد. اما فرد ممکن است نیاز به جلسات درمانی زیاد با نتایج نه چندان زیاد داشته باشد.
جراحی پوست. در این تکینیک با روش پانچ اسکار برداشته شده و جای آن را بخیه کرده و پیوند پوست می کنند.
ساب سیژن. این درمان، شامل جدا کردن بافت زیر پوستی، از پوست است. این امر باعث می شود یک تجمع خون در آنجا ایجاد شود تا در نهایت بتواند اسکارهای فرورفته را همسطح کند.
میکرونیدلینگ. نیدلینگ پوست یا میکرونیدلینگ درمانی یا درمان القا کلاژن یا القا کلاژن از طریق پوست، روشی با حداقل تهاجم برای جوانسازی پوست است که در آن از وسیله ای دارای سوزن های ظریف استفاده می گردد. کار سوزن ها ایجاد سوراخ در سطح پوست برای ایجاد آسیب کنترل شده می باشد. هر سوراخ مجرایی را در پوست ایجاد می کند که بدن را برای پر کردن آن از طریق تولید کلاژن و الاستین جدید تحریک می کند. در طی روند ساخت عروق و کلاژن جدید، بافت و قوام پوست بهبود می یابد. علاوه بر این اسکارها، اندازه منافذ پوست و خطوط پوستی ( استرچ مارک ) کوچک می شوند.
پی آر پی یا پلاکت درمانی. در این روش با استفاده از کیت هایی مخصوص، مقدار کمی خون از بیمار گرفته می شود. سپس این کیت درون دستگاه سانتریفیوژ قرار داده می شود تا پلاسمای حاوی پلاکت از بقیه خون جدا گردد. سپس این پلاسما به محل مورد نظر تزریق می گردد. پلاکت ها در پوست با تحریک بازسازی سلولی باعث ترمیم اسکار آکنه می گردند.

سبک زندگی و توصیه های خانگی

شما می توانید با استفاده از محصولات بدون نسخه، محصولات مراقبت از پوست با کیفیت و دیگر تکنیک های مراقبت از پوست از آکنه خفیف پیشگیری کرده و یا آن را تحت کنترل درآورید:
مناطق مشکل دار را با یک پاک کننده ملایم بشویید. صورت خود را با یک صابون ملایم و آب گرم دو بار در روزبشویید. اگر آکنه در اطراف خط رویش مو هم ایجاد می شود، هر روز موهای خود را شامپو کنید.
از محصولات خاصی مانند اسکراب ها و ماسک ها به دلیل تحریک شدن پوست استفاده نکنید. در صورت نیاز به حذف موهای منطقه مشکل دار این کار را به آرامی انجام دهید.
سازمان غذا و داروی امریکا هشدار می دهد که برخی از لوسیون های ضد آکنه بدون نسخه معمول، پاک کننده ها و سایر محصولات پوست می تواند واکنشی نادر اما جدی را عامل شود.
از یک ضد آفتاب فاقد چربی و نرم کننده استفاده کنید. در برخی افراد، آفتاب آکنه را بدتر می کند. برخی از داروهای آکنه هم فرد را بیشتر در معرض اشعه های مضر آفتاب قرار می دهند. برای اینکه مطمئن شوید که داروهای شما این اثر را دارند یا نه این مطلب با را پزشک خود در میان بگذارید.
به چیزهایی که پوست شما را لمس می کند دقت داشته باشید. پوست خود را به مانند موی خود تمیز نگه دارید. از تماس وسایل آلوده مانند گوشی تلفن و موبایل به پوست خود اجتناب کنید. لباس یا کلاه تنگ بخصوص اگر باعث تعریق شوند مشکل ساز است. عرق و چربی ضمینه ساز ایجاد آکنه هستند. از دستکاری کردن جوش ها پرهیز کنید چه اینکار می تواند باعث عفونت و اسکار گردد.

آسم

آسم وضعیتی است که در آن راه های هوایی باریک و متورم شده و ترشحات اضافی تولید می کند. این باعث می شود که تنفس مشکل شده و سرفه های حمله ای، خس خس سینه و تنگی نفس ایجاد شود.

برای برخی افراد، آسم مشکلی کوچک است. برای بسیاری دیگر هم می تواند مشکلی باشد که با فعالیت های روزانه تداخل داشته و ممکن است به حمله آسمی که تهدید کننده زندگی ست منجر شود.

آسم به طور کامل قابل درمان نیست، اما علائم آن می تواند کنترل شود. از آنجا که آسم اغلب در طول زمان تغییر می کند، مهم است که شما با پزشک خود در مورد پیگیری علائم و نشانه های آسم خود و تنظیم درمان مورد نیاز مشاوره کنید.

علائم

نشانه های آسم از فردی تا فرد دیگر متفاوت است. حملات آسم ممکن است نادر باشد، بیمار می تواند فقط در زمان هایی خاص مانند زمان ورزش علائم را داشته باشد و یا علائم همیشه وجود داشته باشد.

علائم و نشانه های آسم عبارتند از:

تنگی نفس
فشار روی قفسه سینه یا درد
مشکلات خواب به علت تنگی نفس، سرفه یا خس خس سینه
سوت یا خس خس صدا در هنگام بازدم (خس خس نشانه شایع آسم در کودکان است)
حملات سرفه یا خس خس سینه که توسط ابتلا به یک ویروس تنفسی مانند سرماخوردگی و آنفلوآنزا بدتر می شود

نشانه هایی که دلیل بدتر شدن احتمالی آسم است:

علائم و نشانه های آسم مکرر و آزاردهنده شده است

افزایش سختی تنفس (اندازه گیری با یک پیک فلومتر، دستگاهی مورد استفاده برای بررسی کیفیت کار ریه ها)

نیاز دائم به استفاده از داروهای استنشاقی سریع الاثر

در برخی افراد، علائم و نشانه های آسم در شرایط خاصی شعله ور می شود:

آسم ناشی از ورزش، که ممکن است در زمانی که هوا سرد و خشک است بدتر شود
آسم شغلی، توسط محرک های محل کار مانند فوم های شیمیایی، گازها و یا گرد و غبار شعله ور می شود
آسم ناشی از آلرژی، توسط آلرژن هایی خاص، مانند موی حیوانات خانگی، سوسک ها یا گرده ها شعله ور می شوند

حملات شدید آسم می تواند تهدید کننده زندگی باشد. برای اطلاع از اقدامات موثر در هنگام بدتر شدن نشانه های آسم و زمانی هایی که نیاز به درمان فوری دارید، با پزشکتان مشاوره کنید. نشانه های اورژانس آسم (لزوم مراجعه به پزشک) عبارتند از:

بدتر شدن سریع تنگی نفس یا خس خس سینه
عدم بهبودی حتی پس از استفاده از داروهای استنشاقی سریع الاثر مانند آلبوترول
تنگی نفس هنگام انجام فعالیت فیزیکی حداقل

علل

به درستی مشخص نیست که چرا برخی از افراد مبتلا به آسم می شوند و برخی دیگر نه، اما احتمالا به علت ترکیبی از عوامل ژنتیک (ارثی) و محیطی ست.

تماس با محرکهای مختلف و موادی که باعث آلرژی می شوند (حساسیت زا) می تواند علائم و نشانه های آسم را آغاز کند. محرک های آسم از فردی به فرد دیگر متفاوت است و می تواند شامل موارد زیر باشد:

آلرژن های هوا، مانند گرده، شوره بدن حیوانات، قارچ ها و گرد و غبار
عفونت های تنفسی، مانند سرماخوردگی

فعالیت فیزیکی (آسم ناشی از ورزش)

هوای سرد
آلاینده ها و محرک های هوا مانند دود
برخی از داروها، از جمله بتا بلوکرها، آسپرین، ایبوپروفن

استرس و احساسات شدید
سولفیت ها و مواد نگهدارنده در برخی از انواع غذاها و نوشیدنی ها مانند میگو، میوه های خشک، سیب زمینی فرآوری شده و …

بیماری ریفلاکس معده (یک بیماری است که در آن اسید معده به گلو پس می زند)

عوامل خطرساز

تصور می شود عواملی چند، شانس ابتلا به آسم را افزایش می دهند که شامل موارد زیرند:

داشتن نسبت خونی با یک فرد مبتلا به آسم (مانند پدر و مادر یا خواهر و برادر)

داشتن شرایط آلرژیک دیگر، مانند درماتیت آتوپیک یا رینیت آلرژیک (تب یونجه)

داشتن اضافه وزن
سیگاری بودن
قرار گرفتن در معرض دود دست دوم
قرار گرفتن در معرض دود اگزوز و یا انواع دیگر آلودگی
قرار گرفتن در معرض برانگیزنده های شغلی، مانند مواد شیمیایی مورد استفاده در کشاورزی، مواد مورد استفاده درآرایشگری و تولیدات صنعتی

عوارض

عوارض آسم عبارتند از:

علائم و نشانه هایی که خواب، کار و یا فعالیت های تفریحی را مختل می کند
روزهای استعلاجی از محل کار یا مدرسه هنگام شعله ور شدن حملات آسم
تنگی دائمی لوله های برونش (تغییر شکل مجاری هوایی) که بر روی کیفیت تنفس تاثیر گذار است

نیاز به اورژانس و بستری برای حملات شدید آسم
عوارض جانبی استفاده طولانی مدت از برخی داروهای مورد استفاده برای ایجاد ثبات آسم شدید

درمان مناسب باعث جلوگیری از بسیاری عوارض کوتاه مدت و بلند مدت ناشی از آسم می شود.

آزمایشات و تشخیص

معاینه فیزیکی

برای رد کردن سایر بیماریهای ممکن – مانند یک عفونت تنفسی یا بیماری مزمن انسدادی ریه – پزشک یک معاینه فیزیکی انجام خواهد داد و از شما در مورد علائم و نشانه های شما و در مورد دیگر مشکلات سلامتی سوال خواهد کرد.

آزمون های اندازه گیری عملکرد ریه

شما ممکن یک سری آزمایشات ریوی برای تعیین مقدار ورود و خروج هوا در هنگام تنفس را بدهید. این آزمایشات شامل موارد زیرند:

اسپیرومتری. این تست با چک کردن میزان و سرعت هوایی که شما می توانید پس از یک دم عمیق به بیرون دهید، میزان تنگی مجاری برنش را تخمین می زند.

پیک فلو. پیک متر دستگاه ساده ای است که نشان می دهد شما با چه قدرتی می توانید نفس خود را بیرون دهید. ثبت اعداد کمتر از حد معمول در دستگاه پیک فلومتر نشانه ی این است که ریه ها به خوبی کار نمی کنند و آسم احتمالا بدتر شده است.

تست های عملکرد ریه اغلب قبل و پس از مصرف داروهایی به نام برونکودیلاتور (به منظور باز کردن راههای هوایی) انجام می شوند. اگر عملکرد ریه با استفاده از یک برونکودیلاتور بهبود پیدا کند، این احتمال وجود دارد فرد مبتلا به آسم باشد.

آزمون های اضافی

سایر آزمون های تشخیصی آسم عبارتند از:

چالش متاکولین. متاکولین به عنوان برانگیزاننده آسم شناخته می شود و با استنشاق آن انسداد خفیفی در راه های هوایی ایجاد خواهد شد.  اگر فرد به متاکولین واکنش نشان دهد، به احتمال زیاد مبتلا به آسم است. حتی اگر تست عملکرد ریوی اولیه طبیعی باشد این آزمایش ممکن است مورد استفاده قرار گیرد.

آزمون اکسید نیتریک. این آزمون، هر چند به طور گسترده در دسترس نیست، مقدار گاز نیتریک اکسید موجود در تنفس فرد را اندازه گیری می کند. هنگامی که راه های هوایی ملتهب می شوند – نشانه ای از آسم – ممکن است اکسید نیتریک بالاتر از سطح معمول شود.

تصویر برداری. یک عکس رادیولوژی ساده و سی تی اسکن با وضوح بالا از ریه ها و حفرات بینی (سینوس ها) می تواند هر ناهنجاری ساختمانی و یا بیماری (مثل عفونت) مسبب تشدید مشکلات تنفسی را تشخیص دهد.

تست آلرژی. این را می توان با یک تست پوستی یا آزمایش خون انجام داد. آزمون آلرژی می تواند آلرژی به حیوانات خانگی، گرد و غبار، کپک ها و گرده ها را تشخیص دهد. اگر محرک اصلی آلرژی شناسایی شود، می تواند به دستیابی یک برنامه ایمونوتراپی آلرژن منجر شود.

ائوزینوفیل های خلط. این تست برای دیدن نوعی از سلول های سفید خون (ائوزینوفیل ها) در مخلوط بزاق و مخاط (خلط) خارج شده در هنگام سرفه می باشد. ائوزینوفیل ها همزمان با ایجاد علائم آسم ظاهر می شوند و با یک ماده رنگی به نام ائوزین رنگ آمیزی شده و قابل مشاهده می شوند.

تست تحریکی برای آسم ورزشی و آسم ناشی از سرما. در این آزمایش ها، پزشک انسداد راه هوایی قبل و پس از انجام فعالیت بدنی شدید و یا چند نفس از هوای سرد را می سنجد.

چگونگی طبقه بندی آسم

پزشک با در نظر گرفتن پاسخ سوالاتی در مورد علائم ( مانند : اغلب چگونه دچار حمله آسم می شوید و این حمله چقدر بد است) همراه با نتایج حاصل از معاینه فیزیکی و تست های تشخیصی، آسم را طبقه بندی می کند.

تعیین شدت آسم به پزشک برای انتخاب بهترین درمان کمک می کند. شدت آسم اغلب در با گذشت زمان تغییر می کند و نیاز به تنظیم مجدد درمان می باشد.

آسم را به چهار دسته کلی طبقه بندی می کنند:

متناوب خفیف = علائم خفیف حداکثر تا دئ روز در هفته و دو شب در ماه

مداوم خفیف = علائم بیش از دو بار در هفته، اما نه بیش از یک بار در یک روز

دائمی متوسط = علائم یک بار در روز و بیش از یک شب در هفته

دائمی شدید = علائم در طول بیشتر روزها و اغلب شبها

درمان و داروها

پیشگیری و کنترل طولانی مدت، کلیدی در توقف حملات آسم قبل از شروع آنهاست. درمان معمولا شامل آموزش شناختن محرک ها، اقداماتی برای اجتناب از آنها و توجه به تنفس از این لحاظ که داروهای روزانه ضد آسم علائم را تحت کنترل در آورده است. در صورت ایجاد حملات آسم، ممکن است بیمار نیاز به استفاده از داروهای استنشاقی سریع اثری مانند آلبوترول داشته باشد.

داروها

داروهای مناسب برای بیمار به عواملی چند بستگی دارد: سن بیمار، علائم، شروع کننده ها و داروهایی که آسم را بهتر ازهمه تحت کنترل در می آورد.

مصرف طولانی مدت داروهای کنترل کننده آسم، التهاب مجاری هوایی که عامل ایجاد علائم است را کاهش می دهد. داروهای استنشاقی سریع اثر (بازکننده های برنش) به سرعت راه های هوایی متورم را که تنفس را سخت کرده، باز می کند. در برخی موارد، داروهای ضد آلرژی ضروری است.

مصرف طولانی مدت داروهای کنترل کننده آسم به صورت روزانه، عموما سنگ بنای درمان آسم است. این داروها بیماری آسم را روزانه تحت کنترل درآورده و احتمال ایجاد حمله آسم را کاهش می دهند. انواع داروهای کنترل کننده طولانی مدت عبارتند از:

کورتیکواستروئیدهای استنشاقی. این داروهای ضد التهابی شامل فلوتیکازون، بودزونید، فلونیزولید، سیکلزونید، بکلومتازون، مومتازون و فلوتیکازون فلورات هستند.

ممکن است تا رسیدن به حداکثر اثرات مفید این داروها، نیاز به مصرف چند روز تا چند هفتگی این داروها باشد. برخلاف کورتیکواستروئیدهای خوراکی، این داروهای کورتیکواستروئیدی دارای خطر نسبتا کمی از عوارض جانبی هستند و به طور کلی برای استفاده طولانی مدت امن هستند.

تعدیل کننده های لوکوترین. این داروهای خوراکی از جمله، مونته لوکاست، زافیرلوکاست و زیلوتون تا ۲۴ ساعت به کاهش کمک می کنند.

در مواردی نادر، این داروها با واکنش های روانی، مانند اضطراب، پرخاشگری، توهم، افسردگی و افکار خودکشی همراهی دارند. در صورت هر واکنش غیر معمول با مصرف این داروها، حتما با پزشک خود مشاوره کنید.

آگونیست های طولانی اثر بتا. این داروهای استنشاقی که شامل سالمترول و فورموترول راههای هوایی را باز می کنند.

برخی تحقیقات نشان می دهد که مصرف این داروها به تنهایی ممکن است خطر ابتلا به حملات آسم را افزایش دهد، لذا باید در ترکیب با کورتیکواستروییدهای استنشاقی استفاده شوند. و از آنجایی که این داروها می تواند حال بیمار مبتلا به آسم را بدتر کند، برای حمله حاد آسم استفاده نمی شوند.

اسپری های ترکیبی. این داروها مانند فلوتیکازون-سالمترول، بودزونید-فورموترول، فورموترول-مومتازون، حاوی یک آگونیست بتا طولانی اثر همراه با یک کورتیکواستروئید هستند. از آنجا که این اسپری های ترکیبی حاوی آگونیستهای طولانی اثر بتا هستند، ممکن است خطر بروز حملات آسم را افزایش دهند.

تئوفیلین. یک قرص روزانه است که راه های هوایی را بوسیله شل کردن عضلات اطراف راههای هوایی باز(برونکودیلاتور) می کند. در سالهای اخیر این دارو کمتر تجویز و مصرف می شود.

داروهای سریع الاثر (نجات بخش) در صورت نیاز برای رفع سریع و کوتاه مدت علائم در طی حمله آسم (و در صورت تجویز پزشک قبل از ورزش) استفاده می شوند. انواع داروهای سریع اثر عبارتند از:

بتا آگونیست های کوتاه اثر. این باز کننده های برونش سریع الاثر استنشاقی در عرض چند دقیقه عمل می کنند و به سرعت علائم یک حمله آسم را کاهش می دهند. این دسته شامل آلبوترول و لوالبوترول هستند.

بتا آگونیست های کوتاه اثر می توانند به صورت یک اسپری کوچک یا نبولایزر (دستگاهی که داروهای آسم به قطرات ریز تبدیل می کند) استعمال شوند لذا می توانند از طریق یک ماسک و یا قطعه ای دهانی مصرف شوند.

ایپراتروپیوم (آترو ونت). مانند سایر بازکننده های برونش، ایپراتروپیوم در جهت باز کردن راه های هوایی به سرعت عمل می کند و تنفس را راحتتر می کند. ایپراتروپیوم بیشتر در آمفیزم و برونشیت مزمن استفاده می شود، اما در برخی موارد برای درمان حملات آسم نیز استفاده می شود.

کورتیکواستروییدهای خوراکی و داخل وریدی. این داروها ( که شامل پردنیزون و متیل پردنیزولون هستند) التهاب راه های هوایی ناشی از آسم شدید را کاهش می دهند. این دسته از داروها در مصرف طولانی مدت خود می توانند عوارض جانبی جدی ایجاد کنند لذا از آنها فقط در کوتاه مدت و برای درمان علائم شدید آسم استفاده می شود.

اگر شما یک حمله آسم داشتید، یک داروی استنشاقی سریع الاثر به خوبی می تواند علائم شما را کاهش دهد. اما اگر داروهای کنترل کننده بلند مدت شما مناسب باشند، اغلب نباید نیازی به استفاده از داروهای استنشاقی سریع الاثر داشته باشید.

اینکه چند پاف در هفته استفاده می کنید را در جایی یادداشت کنید. اگر نیاز شما به داروهای استنشاقی سریع الاثر بیشتر از توصیه پزشکتان بود، به خود وی مراجعه کنید. در این صورت احتمالا شما نیاز به تنظیم مجدد داروهای کنترل کننده دراز مدت خود دارید.

اگر آسم توسط آلرژن ها ایجاد شده یا بدتر گشته باشد، داروهای ضد آلرژی ممکن است کمک کننده باشند. این دسته شامل موارد زیرند:

شات های آلرژی (ایمونوتراپی). با گذشت زمان، شات های آلرژی به تدریج واکنش سیستم ایمنی بدن را به آلرژن های خاص کاهش می دهد. به طور کلی شات های آلرژی هفته ای یک بار برای چند هفته سپس یک بار در ماه برای یک دوره سه تا پنج ساله دریافت می شوند.

اومالیزومب. این دارو به طور خاص برای افرادی که آلرژی و آسم شدید دارند، به صورت یک تزریق هر دو تا چهار هفته تجویز می شود. این دارو با تغییر سیستم ایمنی بدن عمل می کند.