آنژین

آنژین (درد قلبی) یک اصطلاح مورد استفاده برای درد قفسه سینه ناشی از کاهش جریان خون به عضله قلب است. آنژین صدری نشانه ای از بیماری عروق کرونر است. درد قلبی معمولا با اصطلاحاتی مانند گرفتگی، فشار، سنگینی، سفتی یا درد در قفسه سینه توصیف می شود.

آنژین که آنژین صدری هم نامیده می شود، می تواند مشکلی مزمن و راجعه و یا ناگهانی و حاد باشد.

آنژین نسبتا شایع است اما می تواند تمایزش از سایر انواع درد قفسه سینه، مانند درد یا ناراحتی ناشی از سوء هاضمه مشکل باشد. اگر درد قفسه سینه با علت شناخته نشده دارید، به سرعت به دنبال پیگیری های پزشکی باشید.

علائم

علائم آنژین عبارتند از:

درد یا ناراحتی در قفسه سینه
درد در بازوها، گردن، فک، شانه و یا پشت در همراهی با درد قفسه سینه
تهوع
خستگی
تنگی نفس
عرق کردن
سرگیجه

درد و ناراحتی قفسه سینه در آنژین شایع است و ممکن است به عناوین فشار، سنگینی، احساس پری یا درد در مرکز قفسه سینه توسط بیمار توصیف شود. برخی افراد مبتلا به علائم آنژین صدری، آنژین را به صورت احساسی مانند فشردن قفسه سینه در گیره یا مانند احساس قرار داشتن یک وزنه سنگین در قفسه سینه بیان می کنند. برای دیگران، این احساس ممکن است مانند سوء هاضمه باشد.

شدت، مدت و نوع آنژین می تواند متفاوت باشد. مهم است که وقوع ناراحتی جدید یا تغییر آن را در قفسه سینه بشناسید. علائم جدید یا متفاوت ممکن است علامتی از از آنژینی خطرناک تر (آنژین ناپایدار) یا حمله قلبی باشد.

آنژین صدری پایدار شایع ترین شکل آنژین است و معمولا با فعالیت بدنی رخ می دهد و با استراحت از بین می رود. اگر ناراحتی قفسه سینه علامتی جدید در شماست، مهم است که برای یافتن علت درد قفسه سینه و گرفتن درمان مناسب به پزشک مراجعه کنید. آنژین صدری پایدار در شما بدتر شد و یا حالت آن تغییرات پیدا کرد، بلافاصله به دنبال پیگیری های پزشکی مربوطه بروید.

ویژگی های آنژین صدری پایدار

    زمانی که قلب سخت تر کار می کند ایجاد می شود، مانند زمانی که ورزش می کنید و یا موقع بالا رفتن از پله ها،
و معمولا شبیه به درد قفسه سینه است که از قبل داشته اید.
طول موت آن کوتاه است، شاید پنج دقیقه یا کمتر
اگر استراحت کنید یا از داروی ضد آنژین خود استفاده کنید، زود برطرف می شود

ویژگی های آنژین ناپایدار (یک اورژانس پزشکی)

    حتی در حالت استراحت هم رخ می دهد
تغییر در الگوی معمول آنژین
غیر منتظره است
معمولا شدید تر و طولانی تر از آنژین پایدار است، شاید بیش از ۳۰ دقیقه
ممکن است با استراحت یا استفاده از داروهای ضد آنژین برطرف نشود
ممکن است علامتی از حمله قلبی باشد

ویژگی های آنژین صدری واریانت (آنژین پرینزمتال)

    معمولا در زمان استراحت اتفاق می افتد
اغلب شدید است
ممکن است با مصرف داروهای ضد آنژین برطرف شود

آنژین پرینزمتال نادر است – تنها در حدود ۲ درصد از موارد آنژین صدری را آنژین پرینزمتال تشکیل می دهد. این نوع آنژین به دلیل اسپاسم در عروق قلب ودر نتیجه کاهش موقتی جریان خون، ایجاد می شود.

آنژین در زنان

علائم آنژین در زنان می تواند با علائم آنژین صدری کلاسیک متفاوت باشد. برای مثال، زنان اغلب علائمی مانند تهوع، تنگی نفس، درد شکم، و یا خستگی شدیدبا  بدون درد قفسه سینه را تجربه می کنند. ممکن است این بیماران به جای احساس فشار در قفسه سینه که معمول تر است، احساس ناراحتی در گردن، فک یا پشت و یا دردی شبیه فروکردن جسم تیز را داشته باشند. این تفاوت ها ممکن است باعث شود درمان به تاخیر افتد.

علل

آنژین به دلیل کاهش جریان خون به عضله قلب ایجاد می شود. خون، اکسیژن را که عضله قلب برای زنده ماندن به آن نیاز دارد، حمل می کند. هنگامی که عضله قلب به اندازه کافی اکسیژن دریافت نمی کند، باعث وضعیتی می شود که ایسکمی نامیده می شود.

شایع ترین علت کاهش جریان خون به عضله قلب، بیماری عروق کرونر (CAD) است. رسوبات چربی موسوم به پلاک می تواند شریان های قلب (عروق کرونر) را تنگ کند و مشکلی را ایجاد کند که آترواسکلروز نامیده می شود.

این جریان خون کاهش یافته، یک مشکل عرضه است – قلب به اندازه کافی، خون غنی از اکسیژن را دریافت نمی کند. ممکن است تعجب کنید با وجودی که عروق قلبتان به علت تجمع چربی تنگ شده، چرا همیشه آنژین ندارید؟ دلیلش این است که در زمان تقاضای کم اکسیژن – به عنوان مثال زمانی که شما در حال استراحتید – عضله قلبتان ممکن است بدون اینکه علائم آنژین را تحریک کند، قادر به کاهش مقدار جریان خون باشد. اما زمانی که تقاضا برای اکسیژن بالا را بالا می برید، مانند زمانی که ورزش می کنید، می تواند باعث آنژین شود.

آنژین پایدار. آنژین پایدار معمولا با فعالیت فیزیکی شروع می شود. هنگامی که از پله ها بالا می روید، ورزش و یا پیاده روی می کنید، قلبتان خواستار خون بیشتری ست، اما زمانی که شریان ها تنگ هستند، برای عضله سخت است که خون کافی دریافت کند. علاوه بر فعالیت جسمانی، عواملی دیگر مانند استرس های عاطفی، هوای سرد، مصرف غذای سنگین و سیگار کشیدن نیز می تواند تقاضا را بالا برده و آغازگر آنژین باشد.

آنژین ناپایدار. اگر چربی رسوب کرده (پلاک) در یکی از رگ های خونی پاره شود و یا یک لخته خون تشکیل شود، به سرعت می تواند سرخرگ تنگ شده را بلاک کرده و یا جریان خون آن را کاهش دهد، در نتیجه به طور ناگهانی و به شدت جریان خون به عضله قلب کاهش می یابد. آنژین صدری ناپایدار همچنین می تواند به دلیل لخته های خونی که به طور کامل و یا نسبی عروق خونی قلب را مسدود می کنند، ایجاد شود.

آنژین صدری ناپایدار با استراحت یا داروهای معمول برطرف نمی شود. اگر جریان خون بهتر نشود، عضله قلب محروم اکسیژن، می میرد ( حمله قلبی ). آنژین صدری ناپایدار خطرناک است و نیاز به درمان فوری دارد.

آنژین واریانت. آنژین واریانت که آنژین پرینزمتال نیز نامیده می شود، توسط اسپاسم در عروق کرونری ایجاد می شود که در آن شریان به طور موقت تنگ شده است. این باریک شدن، جریان خون به قلب را کاهش می دهد و باعث درد قفسه سینه می شود.

عوامل خطر ساز

عوامل خطر ساز زیر، خطر ابتلا به بیماری عروق کرونر و آنژین صدری را افزایش می دهند:

    استفاده از توتون و تنباکو. جویدن تنباکو، سیگار کشیدن و قرار گرفتن طولانی مدت در معرض دود دست دوم سیگار، به دیواره های داخلی عروق ( از جمله شریان های تغذیه کننده قلب ) آسیب زده و اجازه می دهد تا رسوبات کلسترول تجمع کرده و مسیر جریان خون را مسدود کند.
دیابت. دیابت ناتوانی بدن در تولید کافی و یا پاسخ صحیح به انسولین است. انسولین، هورمونی است که توسط پانکراس ترشح می شود و به بدن اجازه می دهد تا از گلوکز (شکلی از قند مواد غذایی) استفاده کند. دیابت خطر ابتلا به بیماری عروق کرونر را بالا می برد و این به نوبه خود با بالا بردن سرعت آترواسکلروز (تصلب شرایین) و افزایش سطح کلسترول خون منجر به آنژین و حمله قلبی می گردد.
فشاری خون بالا. فشار خون با مقدار خون پمپ شده توسط قلب و میزان مقاومت در برابر جریان خون در شریان ها تعیین می شود. با گذشت زمان، فشار خون بالا به دلیل بالا بردن روند سخت شدن شریان ها، به شریان ها آسیب می زند.
سطح بالای کلسترول و تری گلیسرید خون. کلسترول بخش عمده از رسوباتی است که می تواند شریان های سراسر بدن را تنگ کند، از جمله آنهایی که قلب را تغذیه می کنند. سطح بالای نوع نامناسبی از کلسترول که با عنوان لیپوپروتئین با چگالی کم (LDL) یا کلسترول “بد” شناخته می شود، خطر ابتلا به آنژین و حمله قلبی را افزایش می دهد. سطح بالای تری گلیسیرید، که نوعی چربی خون وابسته به رژیم غذایی است، نیز نامطلوب می باشد.
سابقه شخصی یا خانوادگی بیماری های قلبی. اگر شما مبتلا به بیماری عروق کرونر هستید و یا اگر سابقه یک حمله قلبی را داشته اید، در معرض خطر بیشتری از ابتلا به آنژین صدری می باشید.
سن بالاتر. مردان مسن تر از ۴۵ سال و زنان مسن تر از ۵۵ سال نسبت به افراد جوانتر در معرض خطر بیشتری هستند.
عدم تحرک. یک زندگی بی تحرک منجر به کلسترول بالا، فشار خون بالا، دیابت نوع ۲ و چاقی می شود. با این حال، مهم است که قبل از شروع یک برنامه ورزشی با پزشک خود صحبت کنید.
چاقی. چاقی به دلیل آن که با سطوح بالای کلسترول خون، فشار خون بالا و دیابت مرتبط است، خطر ابتلا به آنژین صدری و بیماری های قلبی را افزایش می دهد. بعلاوه قلب مجبور است برای تامین خون به بافت های اضافی سختتر کار کند.
استرس. استرس می تواند خطر ابتلا به آنژین و حمله قلبی را افزایش دهد. همچنین استرس بیش از حد مانند خشم، می تواند فشار خون خود را بالا ببرد. در طی استرس، آزاد شدن هورمون های تولید شده می تواند شریان ها را تنگ و آنژین را بدتر کند.

عوارض

درد قفسه سینه ای که ممکن است با آنژین رخ دهد می تواند انجام برخی فعالیت های طبیعی مانند راه رفتن را ناراحت کننده نماید. با این حال، خطرناک ترین عارضه نگران کننده در مورد آنژین، حمله قلبی است.

علائم و نشانه های شایع حمله قلبی عبارتند از:

فشار، پری یا درد فشارنده در مرکز قفسه سینه که بیش از چند دقیقه طول می کشد
درد قفسه سینه ای که به شانه، بازو، پشت، یا حتی دندان ها و فک انتشار می یابد
دوره های افزایش یابنده درد قفسه سینه
درد طولانی مدت در قسمت فوقانی شکم
تنگی نفس
عرق کردن
حس مرگ قریب الوقوع
غش
تهوع و استفراغ

اگر هر کدام از این علائم را داشتید، بلافاصله در پی مراقبت های پزشکی اورژانسی باشید.

آزمایشات و تشخیص

برای تشخیص آنژین صدری، پزشکتان از معاینه بالینی و پرسش در مورد علائم شما شروع خواهد کرد. شما همچنین در مورد عوامل خطرساز، از جمله داشتن سابقه خانوادگی بیماری های قلبی مورد پرسش قرار خواهید گرفت.

چندین تست وجود دارد که پزشک ممکن است به منظور کمک به تایید آنژین آنها را درخواست کند:

    نوار قلب یا الکتروکاردیوگرام – ECG یا EKG -. هر ضربان قلب توسط ضربه های الکتریکی تولید شده از سلول های ویژه ای در قلب برانگیخته می شود. سیگنال های الکتریکی در حین حرکت در قلب، در نوار قلب ثبت می شود. پزشک با دیدن الگوهای ضربان قلب در نوار قلب، می تواند کندی و یا قطع شدن جریان خون قلب و یا وجود یک حمله قلبی را تشخیص دهد.
تست استرس. گاهی اوقات، زمانی که قلب تندتر کار می کند تشخیص آنژین ساده تر است. در طول تست استرس شما با راه رفتن بر روی تردمیل یا پا زدن بر روی دوچرخه ثابت، ورزش می کنید. در حین ورزش، فشار خون شما چک شده و نوار قلبتان مشاهده و خوانده می شود. در حالی که شما تحت انجام تست استرس هستید، تست های دیگری نیز ممکن است انجام شود. اگر شما قادر به انجام ورزش نباشید، برای شبیه سازی ورزش ممکن است داروهایی به شما داده شود که باعث افزایش کار قلبتان شود.
اکو کاردیوگرافی. اکوکاردیوگرام برای ایجاد تصاویر قلبی، از امواج صوتی استفاده می کند. پزشک شما می تواند از این تصاویر برای شناسایی مشکلات مربوط به آنژین صدری، از جمله یافتن مناطقی از قلب که به اندازه کافی خون دریافت نمی کند و یا عضله قلبی که به دلیل جریان خون ضعیف، آسیب دیده استفاده کند. اکوکاردیوگرام گاهی اوقات در طول تست استرس گرفته می شود.
تست استرس هسته ای. تست استرس هسته ای به اندازه گیری جریان خون عضله قلب در استراحت و در طول استرس کمک می کند. این تست شبیه به یک تست استرس معمول است، اما در طول تست استرس هسته ای، یک ماده رادیو اکتیو به درون جریان خون شما تزریق می شود. این ماده با خون شما مخلوط شده و به قلبتان می رود. یک اسکنر خاص ( که مواد رادیو اکتیو قلب شما ثبت می کند ) از عضله قلب شما تصاویری را به وجود می آورد. جریان خون ناکافی به هر بخش از قلب، به صورت یک نقطه نورانی در تصاویر نشان داده می شود، زیرا به اندازه دیگر مناطق مواد رادیواکتیو را دریافت نمی کند.
عکس اشعه ایکس از قفسه سینه. این آزمون، تصاویری از قلب و ریه های شما ایجاد می کند. این تست مشکلات دیگری که ممکن است نشانه های شما را توضیح دهد و بزرگی احتمالی قلب را نشان می دهد.
آزمایشات خونی. اگر قلب به دلیل حمله قلبی آسیب ببیند، برخی آنزیم های قلبی به آرامی به داخل خون نشت می کنند. نمونه هایی از خون می تواند از لحاظ وجود این آنزیم ها تست شود.
آنژیوگرافی کرونر. آنژیوگرافی کرونر با استفاده از تصویربرداری اشعه ایکس به بررسی درون عروق خونی قلب شما می پردازد. آنژیوگرافی کرونر، خود بخشی از یک گروه کلی از روش هایی است که تحت عنوان کاتتریزاسیون قلبی شناخته می شوند. در حین آنژیوگرافی کرونر، نوعی رنگ که توسط دستگاه اشعه ایکس قابل رویت می شود، به داخل عروق خونی قلب شما تزریق می شود. دستگاه اشعه X به سرعت یک سری تصاویر (آنژیوگرافی) می گیرد و نمایی دقیق را از داخل رگ های خونی شما ارائه می کند.
    اسکن توموگرافی کامپیوتری (CT) قلبی. در سی تی اسکن قلب، شما بر روی تخت در درون دستگاه سی تی اسکن دراز می کشید. در داخل دستگاه یک لوله اشعه ایکس، ​​در اطراف بدن شما می چرخد و تصاویری را از قلب و قفسه سینه شما می گیرد که می تواند تنگی شریان ها و یا بزرگ قلب را نشان دهد.
ام آر آی قلب. در MRI قلب، شما در داخل دستگاهی لوله مانند دراز می کشید که تصاویری دقیق از ساختار قلبتان و عروق خونی آن را را ثبت می کند.

درمان و داروها

گزینه های زیادی برای درمان آنژین صدری وجود دارد، از جمله تغییر در شیوه زندگی، داروها، آنژیوپلاستی و استنت گذاری، و یا عمل جراحی بای پس عروق کرونر. اهداف درمان عبارتند از کاهش تکرار و شدت علایم و کاهش خطر ابتلا به حمله قلبی و مرگ.

به هر حال اگر شما آنژین ناپایدار دارید یا آنژینی دارید که از آنچه معمولا داشته اید متفاوت است، مثل شروع درد در حال استراحت، نیاز به درمان فوری در بیمارستان دارید.

تغییرات در شیوه زندگی
اگر آنژین شما خفیف است، تغییر شیوه زندگی ممکن است همه آن چیزی باشد که شما باید انجام دهید. حتی اگر درد قلبی شما شدید باشد، ایجاد تغییرات در شیوه زندگی باز هم می تواند کمک کننده باشد. تغییرات عبارتند از:

اگر سیگار می کشید، سیگار ترک را ترک کنید. از قرار گرفتن در معرض دود دست دوم سیگار اجتناب کنید.
اگر اضافه وزن دارید، در مورد گزینه های کاهش وزن با پزشک خود صحبت کنید.
اگر دیابت دارید، مطمئن شوید که به خوبی کنترل شده و اینکه از یک رژیم غذایی مطلوب و برنامه ورزشی پیروی کنید.
از آنجا که درد قلبی معمولا با فعالیت شروع می شود، حرکت با سرعت آهسته و استراحت دادن در بین فعالیت کمک کننده است..
از خورد غذا در حجم زیاد اجتناب کنید.
سفارش به اجتناب از استرس، از عمل کردن به آن راحتتر است، اما سعی کنید راه هایی برای آرام شدن پیدا کنید. در مورد روش های کاهش استرس با پزشک خود صحبت کنید.
از یک رژیم غذایی سالم با مقادیر زیاد غلات سبوس دار، میوه ها و سبزیجات و مقادیر محدود چربی های اشباع شده، دنباله روی کنید.
با پزشک خود در مورد شروع یک برنامه ورزشی بی خطر صحبت کنید.

داروها

اگر تغییر در شیوه زندگی به تنهایی به آنژین شما کمک نمی کند، ممکن است نیاز به مصرف دارو داشته باشید. داروها ممکن است شامل موارد زیر باشد:

نیترات ها. نیترات ها اغلب برای درمان آنژین استفاده می شوند. نیترات ها با شل و گشاد کردن عروق خونی، اجازه می دهند جریان خون به عضله قلب افزایش یابد. شما ممکن است نیترات را در مواردی شامل ناراحتی قفسه سینه مربوط به آنژین، قبل از انجام هر کاری که معمولا شروع کننده آنژین (مانند فعالیت فیزیکی) است و یا به دلیل اقدامات پیشگیرانه طولانی مدت، مصرف کنید. رایج ترین شکل نیترات مورد استفاده برای درمان آنژین، قرص های نیتروگلیسیرین زیر زبانی است.
آسپرین. آسپرین با کاهش توانایی لخته شدن خون، حرکت خون را در عروق تنگ قلب آسان تر می کند. جلوگیری از لخته شدن خون می تواند خطر ابتلا به حمله قلبی را نیز کاهش دهد. اما در ابتدا بدون مشورت با پزشکتان، شروع به مصرف روزانه آسپیرین نکنید.
    داروهای جلوگیری کننده از لخته. برخی داروها مانند کلوپیدوگرل (پلاویکس)، پراسوگرل (Effient) وtricagrelo (Brilinta) می توانند با ممانعت از چسبیدن پلاکت های خونی به یکدیگر، از شکل گیری لخته پیشگیری کنند.
مسدود کننده های بتا. مسدود کننده های بتا از طریق مهار اثرات هورمون اپی نفرین (که به عنوان آدرنالین هم شناخته می شود) عمل می کنند. مصرف این داروها باعث می شود ضربان قلب آهسته تر شده و قلب با نیروی کمتری بتپد، در نتیجه فشار خون کاهش می یابد. مسدود کننده های بتا همچنین با شل کردن عروق خونی، به بهبود جریان خون کمک می کنند و در نتیجه آنژین را کاهش داده و یا از آن پیشگیری می کنند.
استاتین ها. استاتین ها داروهایی هستند که برای کاهش کلسترول خون مورد استفاده قرار می گیرند. آنها با مهار ماده ای که بدن برای تولید کلسترول به آن نیاز دارد، کار می کنند. به علاوه استاتین ها قادرند به بدن در جذب مجدد کلسترول تجمع یافته در پلاک های دیواره عروق کمک کرده واز این طریق به جلوگیری از انسداد بیشتر عروق خونی کمک کنند. استاتین ها در عروق قلب اثرات مفید دیگری نیز دارند.
مسدود کننده های کانال کلسیم. مسدود کننده های کانال کلسیم که آنتاگونیست های کلسیم نیز نامیده می شوند، عروق خونی را از طریق اثر بر سلول های ماهیچه ای دیواره های شریانی، شل و گشاد می کنند. این با افزایش جریان خون قلب، آنژین را کاهش داده و یا از ایجاد آن پیشگیری می کند.
رانولازین .(Ranexa) رانولازین می تواند به تنهایی یا همراه با سایر داروهای ضد آنژین مانند مسدود کننده های کانال کلسیم، مسدود کننده های بتا یا نیتروگلیسیرین ها استفاده شود. بر خلاف برخی دیگر از داروهای ضد آنژین، اگر شما در حال مصرف داروهای ضد اختلال نعوظی خوراکی باشید، رانولازین را می توانید استفاده کنید.

اعمال پزشکی و جراحی

برای درمان آنژین پایدار، غالبا تغییر در سبک زندگی و داروها مورد استفاده قرار می گیرد. اما اعمال و روشهای پزشکی از جمله آنژیوپلاستی، استنت و جراحی بای پس عروق کرونر نیز برای درمان آنژین استفاده می شوند.

    آنژیوپلاستی و استنت گذاری. در طول آنژیوپلاستی (که مداخله کرونری از راه پوست یا PCI نیز نامیده می شود) یک بالون کوچک در عروق تنگ قرار داده می شود. بالون برای گشاد کردن شریان باد می شود و بعد معمولا برای باز نگه داشتن شریان یک مش سیم پیچ مانند کوچک (استنت) درون رگ قرار داده می شود. این روش باعث بهبود جریان خون قلب و در نتیجه کاهش و یا از بین رفتن آنژین می شود. اگر شما دچار آنژین ناپایدارید و یا در صورتیکه اعمال تغییرات در شیوه زندگی و مصرف داروها برای درمان آنژین صدری مزمن پایدار شما موثر نیست، آنژیوپلاستی و استنت گذاری یک گزینه درمانی خوبی است.
عمل جراحی بای پس عروق کرونر. در طی عمل جراحی بای پس عروق کرونر، از یک ورید یا شریان از جای دیگری در بدن شما برای ایجاد یک راه فرعی در شریان قلبی مسدود و یا تنگ شده مورد استفاده قرار می گیرد. عمل جراحی بای پس، جریان خون قلب را افزایش می دهد و آنژین را کاهش داده و یا از بین می برد. این یک گزینه درمانی برای هر دو آنژین ناپایدار و همچنین آنژین پایداری است که به درمانهای دیگر پاسخ نداده است.

اضطراب

تعریف اضطراب

اضطراب به عنوان بخشی طبیعی از زندگی اتفاق می افتد. اضطراب حتی می تواند زمانی که به ما هشدار خطر را می دهد، مفید باشد. اما برای برخی افراد، اضطراب مداوم، در فعالیت های روزانه ای مانند کار، مدرسه و یا خواب اختلال ایجاد می کند. این نوع اضطراب می تواند روابط و لذت بردن از زندگی را مختل کند و به مرور زمان می تواند به منجر به معضلی برای سلامتی و دیگر مشکلات شود.

در برخی موارد، اضطراب یک بیماری روانی است که نیاز به درمان دارد. برای مثال، اختلال اضطرابی منتشر، با نگرانی مداوم در مورد مسائل بزرگ و یا کوچک مشخص می شود. سایر اختلالات اضطرابی (مانند اختلال هراس، اختلال وسواس و اختلال استرسی پس از حادثه) دارای محرک و نشانه های خاص تری هستند. گاهی اوقات، اضطراب به دلیل یک مشکل پزشکی است که نیاز به درمان دارد.

هر شکلی از اضطراب را داشته باشد، تغییر در شیوه زندگی، مشاوره یا داروها (و یا ترکیبی از این روش ها) می تواند کمک کننده باشد.

علائم

علائم و نشانه های شایع اضطراب عبارتند از:

احساس نگرانی
احساس ناتوانی
احساس خطر قریب الوقوع، هراس یا عذاب
افزایش ضربان قلب
تنفس تند (تنفس عمیق و سریع)
عرق کردن
لرزش بدن
احساس ضعف یا خستگی

انواع مختلفی از اختلالات اضطرابی وجود دارد:

حملات پانیک (هراس) می تواند به طور ناگهانی شروع شده و باعث دلهره، ترس یا وحشت شود. بیمار ممکن است احساس اتفاقی قریب الوقوع، تنگی نفس، تپش قلب یا درد قفسه سینه را داشته باشد. بیمار می تواند احساسی مانند احساس خفه شدن یا در “حال دیوانه شدن” را تجربه کند.
گذر هراسی یا آگورافوبیا، اضطراب یا اجتناب از مکان یا شرایطی است که در آن شما ممکن است احساس به دام افتادن یا سرگردانی (مثل هراس از مکان های سرپوشیده) بکنید.
فوبیا (ترس) های خاص با اضطرابی شدید در زمان مواجهه با یک شیء و یا وضعیت خاص و تمایل به اجتناب از مواجهه با آن مشخص می شود. در برخی افراد، فوبیاها حملات پانیک را بر می انگیزند.
فوبیاهای اجتماعی با بر انگیخته شدن اضطرابی شدید در هنگام مواجهه با شرایط یا فعالیت های خاص اجتماعی و تمایل به اجتناب از آنها مشخص می شود.
اختلال وسواس اجباری OCD شامل افکار، تصاویر یا تکانه ها (وسواس) و یا تمایل غیر قابل مقاومت به انجام اعمال غیر منطقی یا به ظاهر بدون هدف و یا آدابی(اجباری) به صورت مداوم یا تکراری می باشد. این اختلال اغلب شامل هر دو رفتار وسواسی و اجباری است.
    اختلال استرس پس از حادثه PTSD شامل احساس تجربه مجدد یک صانحه ی آسیب زننده است. این امر باعث احساسات شدید و واکنش های فیزیکی همراه با تمایل به اجتناب از هر چیزی که ممکن است شما را به یاد آن واقعه بیاندازد، می شود.
اختلال استرس حاد شامل علائمی مشابه با مبتلایان به اختلال استرس پس از سانحه و بلافاصله پس از یک واقعه ی بسیار آسیب زننده رخ می دهد.
اختلال اضطراب منتشر شامل حداقل شش ماه اضطراب دائمی و بیش از حد و نگرانی در مورد مسائل کوچک یا بزرگ است. این نوع اختلال اضطراب اغلب در سنین پایین شروع می شود. اختلال اضطراب منتشر اغلب همراه با دیگر اختلالات اضطرابی یا افسردگی رخ می دهد.
    اختلال اضطراب ناشی از مشکلات پزشکی شامل علائم برجسته اضطراب است که به طور مستقیم توسط یک مشکل سلامت جسمانی ایجاد می شود.
مواد اختلال اضطراب ناشی از دارو با علایم برجسته اضطراب که نتیجه مستقیم سوء مصرف داروها، مصرف داروها و یا قرار گرفتن در معرض یک ماده سمی است، مشخص می شود.
اختلال اضطراب جدایی، اختلالی در دوران کودکی است که با اضطراب مربوط به جدایی از والدین یا افراد دیگری که نقش پدر و مادر را دارند، مشخص می شود.
اختلال اضطراب طبقه بندی نشده، اصطلاحی ست که به اضطراب یا فوبیاهایی که معیارهای دقیق دیگر اختلالات اضطرابی را ندارند، اما به اندازه کافی نگران کننده و مختل کننده هستند، اطلاق می شود.

علل

به مانند بسیاری از مشکلات سلامت روان، علت دقیق اختلالات اضطرابی به طور کامل شناخته نشده است. به نظر می رسد تجربیات زندگی مانند سوانح در افرادی که در حال حاضر مستعد ابتلا به اضطراب هستند، عاملی شروع کننده است. صفات به ارث برده شده نیز عاملی دیگر است.

علل پزشکی

در برخی افراد، اضطراب، مرتبط با مشکل زمینه ای در سلامتشان است. در برخی موارد، اولین شاخص های داشتن یک بیماری پزشکی، علائم و نشانه های اضطراب است. اگر پزشکتان مشکوک باشد که اضطراب شما ممکن است یک علت پزشکی داشته باشد، ممکن است تست های آزمایشگاهی و آزمایش های دیگری را برای یافتن نشانه های مشکل جسمی درخواست نماید.

مشکلات جسمی که می توانند به اضطراب مرتبط باشند عبارتند از:
بیماری قلبی
دیابت
مشکلات تیروئید (مانند کم کاری یا پرکاری تیروئید)
آسم
سوء مصرف مواد
ترک الکل
قطع داروهای ضد اضطراب (بنزودیازپین ها)
تومورهای نادر تولید کننده برخی هورمون ها
گرفتگی های عضلانی یا اسپاسم ها
سوزن سوزن شدن، احساس سوزش یا گزگز که ممکن است هیچ علت واضحی نداشته باشند

احتمال بیشتری وجود دارد که اضطراب به علت یک بیماری زمینه ای باشد اگر:

علائم اضطراب بعد از سن ۳۵ سالگی آغاز شود
هیچ یک از بستگان خونی (مانند پدر و مادر یا خواهر و برادر) مبتلا به اختلال اضطرابی نباشند
فرد هیچ اختلال اضطرابی در کودکی نداشته باشد
فرد به دلیل اضطراب از انجام کارها یا شرایطی خاص، اجتناب نمی کند
هیچ واقعه ای در زندگی فرد رخ داده است که شروع کننده اضطرابی قابل توجه باشد
داروهای مورد استفاده برای درمان پانیک (مانند بنزودیازپین ها) علائم اضطراب را کاهش نمی دهند

عوامل خطر ساز

این عوامل ممکن است خطر ایجاد اختلال اضطراب را افزایش دهند:

مونث بودن. در زنان نسبت به مردان تشخیص اختلال اضطراب بیشتر گذاشته می شود.
آسیب های دوران کودکی. کودکانی که مورد سوء استفاده قرار می گیرند و یا دچار حوادث آسیب زننده می شوند، در معرض خطر بالاتری از ایجاد یک اختلال اضطرابی در مقاطعی از زندگی خود هستند.
استرس به علت بیماری. داشتن یک مشکل و یا بیماری جدی می تواند باعث نگرانی قابل توجهی در مورد مسائلی مانند درمان و آینده فرد شود.
زیاد شدن استرس. واقعه ای بزرگ و یا ایجاد شرایط استرس زای کوچکتر در زندگی ممکن است شروع کننده ی اضطرابی بیش از حد (برای مثال، نگرانی مداوم در مورد امور مالی یا مرگی در خانواده) باشد.
شخصیت. افراد دارای شخصیت هایی خاص نسبت به دیگران بیشتر در معرض ابتلا به اختلالات اضطرابی هستند. علاوه بر این، برخی از اختلالات شخصیت مانند اختلال شخصیت مرزی، ممکن است در ارتباط با اختلالات اضطرابی باشند.
داشتن بستگان خونی مبتلا به اختلال اضطرابی. اختلالات اضطرابی می تواند در خانواده فراگیر باشد.
داروها یا الکل. استفاده و یا سوء استفاده از دارو، مواد مخدر یا الکل می تواند باعث ایجاد یا بدتر شدن اضطراب شود.

عوارض

داشتن یک اختلال اضطرابی علاوه بر نگران کردن فرد، می تواند منجر به دیگر مشکلات روانی و جسمانی و یا بدتر شدن آنها شود. مشکلات و بیماری هایی از قبیل:

افسردگی (که اغلب با اختلال اضطرابی رخ می دهد)
سوء مصرف مواد
مشکلات خواب (بی خوابی)
مشکلات دستگاه گوارش یا روده
سردرد
ساییدن دندان های آسیاب (دندان قروچه)

آزمایشات و تشخیص

برای کمک به تشخیص اختلال اضطرابی و رد کردن مشکلات دیگر، ممکن است پزشک و یا ارائه دهندگان سرویس سلامت روانی از شما بخواهند یک پرسشنامه روانی را پر کنید. پزشک شما احتمالا یک معاینه فیزیکی برای یافتن نشانه های اضطرابی مرتبط با یک بیماری جسمی احتمالی را انجام خواهد داد.

برای اینکه یک اختلال اضطرابی تشخیص داده شود، از معیارهای راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM) استفاده می شود. این راهنما توسط انجمن روانپزشکی آمریکا منتشر شده و توسط ارائه دهندگان خدمات سلامت روان برای تشخیص مشکلات ذهنی مورد استفاده قرار می گیرد. علائم (و معیارهای تشخیصی) برای هر کدام از انواع اختلال اضطرابی متفاوت است.
اختلالات اضطرابی اغلب همراه با دیگر مشکلات سلامت روان (مانند افسردگی و یا سوء مصرف مواد) رخ می دهد که می تواند تشخیص و درمان را بیشتر به چالش بکشد.

درمان و داروها

وقتی اضطراب شدید باشد، زندگی روزانه مختل شده و باعث حملات پانیک می گردد و یا با گذشت زمان بهتر نمی شود، پس ممکن است اختلالی وجود داشته باشد که نیاز به تشخیص و درمان داشته باشد.

دو درمان اصلی برای اختلالات اضطرابی، رفتار درمانی (روان درمانی) و داروها هستند. بیمار ممکن است از ترکیبی از این دو بهره مند شود. ممکن است با انجام برخی آزمایشات و یافتن دقیق مشکل، بهترین درمان مشخص شود.

روان درمانی

روان درمانی که با عناوین رفتار درمانی یا صحبت درمانی یا مشاوره روانی هم شناخته می شود، شامل کار کردن با یک درمانگر برای کاهش علائم اضطراب است. این می تواند درمانی موثر برای اضطراب باشد.

درمان شناختی رفتاری یکی از موثر ترین اشکال روان درمانی برای اختلالات اضطرابی است. به طور کلی در یک درمان کوتاه مدت، درمان شناختی رفتاری بر آموزش مهارت هایی خاص تمرکز دارد تا تدریجا به فعالیت هایی که به دلیل اضطراب از آنها اجتناب می کنید، برگردید. از طریق این فرایند، با کسب موفقیت های اولیه، علایم شما بهبود می یابد.

داروها

انواع مختلفی از داروها (از جمله موارد زیر) برای درمان اختلالات اضطرابی استفاده می شود. در مورد منافع و خطرات و عوارض جانبی احتمالی این داروها با پزشک خود صحبت کنید.

    آنتی دپرسانت ها (ضد افسردگی ها). به نظر می رسد این داروها با اثر بر فعالیت مواد شیمیایی مغز (انتقال دهنده های عصبی) در اختلالات اضطرابی به ایفای نقش می پردازند. نمونه هایی از آنتی دپرسانت ها یا داروهای ضد افسردگی مورد استفاده برای درمان اختلالات اضطرابی عبارتند از: فلوکستین (Prozac)، ایمی پرامین، پاروکستین (Paxil Pexeva)، سرترالین (ZOLOFT)، و ونلافاکسین (Effexor XR ). سیتالوپرام (Celexa) و    escitalopram (Lexapro) نیز می توانند موثر باشند.
بوسپیرون. داروی ضد اضطرابی به نام بوسپیرون می تواند به صورت مداوم استفاده شود. مانند بسیاری از داروهای ضد افسردگی، به طور معمول این دارو برای کامل شدن اثرش به چندین هفته زمان نیاز دارد.
بنزودیازپین ها. در مواردی محدود، پزشک برای تسکین علائم اضطراب شما ممکن است یکی از آرام بخش ها را تجویز کند. از جمله این آرام بخش ها عبارتند از آلپرازولام (زاناکس)، کلرودیازپوکساید (لیبریوم)، کلونازپام، دیازپام (والیوم) و لورازپام. به طور کلی بنزودیازپین ها فقط برای از بین بردن اضطراب حاد به صورت کوتاه مدت استفاده می شوند. از آنجا که بنزودیازپین ها می توانند ایجاد عادت کنند، اگر شما سوء مصرف الکل و یا مواد داشته باشید، این داروها انتخاب خوبی نیستند.

سبک زندگی و توصیه های خانگی

در حالی که بسیاری از افراد مبتلا به اختلالات اضطرابی برای کنترل اضطرابشان نیاز به روان درمانی و یا داروها دارند ، تغییرات در شیوه زندگی نیز می تواند کمک کننده باشد. در اینجا اقدامات قابل انجام، آورده شده است:

    داشتن فعالیت فیزیکی. برنامه روزانه ای اجرا گردد که فرد اکثر روزهای هفته از لحاظ جسمی فعال باشد. ورزش کاهنده استرس قدرتمندی است. این می تواند خلق را بهبود بخشیده و به فرد کمک کند تا سالم بماند. ورزش باید به آرامی شروع گردد و به تدریج مقدار و شدت آن افزایش یابد.
اجتناب از مصرف الکل و سایر آرام بخش ها. این مواد می توانند اضطراب را تشدید کنند.
ترک سیگار و قطع نوشیدن قهوه. هر دوی نیکوتین و کافئین می توانند اضطراب را بدتر کنند.
استفاده از تکنیک های تمدد اعصاب. تکنیک های تجسم، مدیتیشن و یوگا، نمونه هایی از تکنیک های تمدد اعصاب هستند که می توانند اضطراب را تسکین دهند.
اولویت دادن خواب. برای داشتن یک خواب با کیفیت هر آنچه لازم است باید انجام شود. اگر خوابتان خوب نیست، با پزشک خود صحبت کنید.
غذا خوردن سالم. سالم غذا خوردن (مانند تمرکز بر سبزیجات، میوه ها، غلات کامل و ماهی) ممکن است با کاهش اضطراب مرتبط باشد، اما تحقیقات بیشتری مورد نیاز است. از غذاهای چرب سرخ شده، شیرین و فرآوری شده پرهیز کنید.

طب جایگزین

چندین داروی گیاهی مانند کاوا، سنبل الطیب و گل ساعتی برای درمان اضطراب مورد مطالعه قرار گرفته اند، اما برای درک خطرات و مزایای آنها تحقیقات بیشتری مورد نیاز است. در اینجا آنچه را که محققان می دانند و نمی دانند آورده شده است:

کاوا. به نظر می رسد کاوا درمان امیدوار کننده ای برای اضطراب باشد، اما وجود گزارش هایی مبنی بر آسیب های جدی کبدی (حتی با استفاده کوتاه مدت) باعث شد چندین کشور اروپایی آن را از بازار جمع آوری کنند. سازمان غذا و داروی آمریکا(FDA) هم هشدارهایی را صادر کرده، اما فروش آن در ایالات متحده ممنوع نیست. تا زمانی که مطالعات ایمنی دقیق تری انجام شود، از مصرف کاوا اجتناب کنید، به خصوص اگر شما دارای مشکلات کبدی هستید و یا داروهایی را مصرف می کنید که بر کبد اثر می کند.
سنبل الطیب یا والرین. در برخی مطالعات، در افرادی که از سنبل الطیب استفاده کرده اند، اضطراب و استرس کمتری گزارش شده است. در مطالعاتی دیگر، افراد هیچ بهبودی را گزارش نکرده اند. به طور کلی سنبل الطیب در دوزهای توصیه شده بی خطر در نظر گرفته می شود، اما از آنجا که تحقیقاتی در مورد ایمنی مصرف طولانی مدت آن وجود ندارد، در هر بار از مصرف آن برای بیش از چند هفته اجتناب کنید. سنبل الطیب می تواند ایجاد برخی عوارض جانبی مانند سردرد و خواب آلودگی کند.
گل ساعتی. چند مطالعه بالینی کوچک نشان می دهد که گل ساعتی ممکن است در اضطراب کمک کننده باشد. در بسیاری از محصولات تجاری، گل ساعتی در ترکیب با گیاهانی دیگر است. به طور کلی گل ساعتی با مصرف دستور داده شده، بی خطر در نظر گرفته می شود، اما برخی مطالعات نشان دهنده آن است که می تواند باعث خواب آلودگی، منگی و پریشانی شود.

قبل از مصرف داروهای گیاهی یا مکمل ها با پزشک خود صحبت کنید تا مطمئن شوید آنها برایتان بی خطر است و با هیچکدام از داروهایی که مصرف می کنید نداخل اثر نداشته باشد.

مراقبت و حمایت

در اینجا کارهایی را که برای مقابله با اختلال اضطرابی می توانید انجام دهید، آورده شده است:

با مشکل خود آشنا شوید. با ارائه کنندگان خدمات سلامت روان و یا پزشکتان صحبت کنید. عامل احتمالی مشکل خاص خود و بهترین درمان ممکن آن را بیابید.
    برنامه درمانی خود را به خوبی اجرا کنید. داروهایتان را به درستی مصرف کنید. در قرارهای ملاقات درمانی منظم مداومت داشته باشید. پشتکار می تواند تغییرات زیادی را بوجود آورد به ویژه هنگامی که در مورد مصرف داروهایتان باشد.
اقدام کنید. برای یافتن عامل اضطرابتان و اصلاح آن با ارائه دهنده سلامت روانی خود تعامل داشته باشید. برای مثال، اگر نگرانی شما جنبه مالی دارد، در جهت تهیه و تنظیم بودجه ای قابل اعمال، کار کنید.
خانواده خود را دخالت دهید. به مانند هر بیماری دیگر، درخواست کمک از شریک زندگی یا اعضای خانواده تان، بخش مهمی از مراقبت است.
پیوستن به یک گروه حمایتی اضطراب. به یاد داشته باشید که شما تنها نیستید. گروه های حمایتی ارائه کننده ی محبت، درک و تجربه های مشترک هستند..
معاشرت. اجازه ندهید که نگرانی ها، شما را از عزیزان و یا فعالیت هایتان جدا کند. تعاملات اجتماعی و روابط نزدیک می تواند نگرانی های شما را کاهش دهد.
شکستن چرخه. هنگامی که احساس اضطراب می کنید، قدم بزنید یا مشغول یک سرگرمی شوید که تمرکز ذهنتان را از نگرانی هایتان بر می دارد.
اجازه دهید برود. در مشکلات گذشته غرق نشوید. هر چه را که می توانید تغییر دهید و اجازه دهید بقیه چیزها مسیر خود را طی کند.

آشالازی

آشالازی نوعی اختلال حرکتیِ نادر است که با انقباض تونیک اسفنگتر تحتانی مری مشخص می‌شود.در بیماری آشالازی دریچه تحتانی مری، یعنی پیوستگاه مری به معده به اندازه کافی شل نمی‌شود. مشکل بعدی این است که مری حرکت طبیعی خود را از دست می‌دهد. برای اینکه لقمه غذا از مری بگذرد و وارد معده شما بشود، مری باید بتواند لقمه را با حرکاتی موسوم به حرکات دودی از بالا به پایین براند. در این بیماری این حرکات دودی از بین می‌روند.

آشالازى مردان را بیشتر از زنان گرفتار مى‌کند و ممکن است در هر سنى بروز کند. سنینى که بیشترى شیوع را دارند بین ۳۰ تا ۶۰ سال هستند.

علل

علت ایجاد این بیماری شناخته شده نیست.بیماران مبتلا به آشالازی دو مشکل در ناحیه مری دارند:

اول اینکه دو سوم تحتانی مری قادر نیست غذای موجود در مری را به سمت معده هدایت کند.
دوم اینکه اسفنگتر تحتانی مری که در حالت عادی مانع برگشت غذای داخل معده به مری می گردد و باید هنگام عبور غذا شل باشد,قادر به شل شدن نیست و به همین دلیل غذا نمی تواند به معده وارد شود و پشت اسفنگتر باقی می ماند.به این ترتیب حجم زیادی از غذا و مایعات در ناحیه تحتانی مری انباشته می گردد و آنرا متسع میکند.

علائم

مهمترین علامت این بیماری بلع مشکل است که در مورد جامدات و یا مایعات وجود دارد. از علائم دیگر این بیماری میتوان به درد سینه ,برگشت غذای خورده شده  به دهان,سوزش سردل,سخت آروغ زدن ,احساس پری و سنگینی در ناحیه گلو ,سکسکه و کاهش وزن اشاره کرد.

تشخیص

معمولا شک به آشالازی از روی علائمی که بیمار ذکر میکند ,ایجاد می شود اما برای تشخیص نهائی نیاز به بررسی و آزمایش می باشد.

عکس قفسه سینه- یک عکس ساده قفسه سینه می تواند تغییر شکل مری و عدم وجود هوا در معده را نشان دهد.این دو علامت در عکس آشالازی را مطرح میکنند.

بلع باریم – تست بلع باریم به عنوان آزمون غربالگری آشالازی به کار میرود.باریم در عکس ,دهانه خروجی مری و اسفنگتر تحتانی مری را نشان میدهد.در آشالازی, بلع باریم ,عدم وجود انقباض را درمری بعد از بلع نشان میدهد.

نحوه آمادگی جهت انجام اقدامات اولیه

در بیماران آشالازی مدت زمان لازم جهت تخلیه مری بیشتر از افراد عادی میباشد لذا لازم است قبل از هر اقدام درمانی همراه با ناشتایی کامل در شب قبل از مراجعه، 48 ساعت قبل از مراجعه هم رژیم غذایی نرم (مایعات و سوپ…) داشته باشند که در این صورت روند درمانی ساده تر و کوتاهتر خواهد بود

مانومتری

توسط مانومتری فشار داخل مری و اسفنگتر تحتانی آن اندازه گیری می شود. این تست زمانی قابل انجام است که بیمار حداقل به مدت 8 ساعت چیزی نخورده باشد و در حال حاضر کاملا بیدار باشد.

مانومتری اغلب جهت تایید تشخیص آشالازی به کار میرود.در بیمار آشالازی سه وضعیت غیر طبیعی در مانومتری دیده میشود:فشار بالا در ناحیه اسفنگتر تحتانی در زمان استراحت,عدم شل شدن اسفنگتر بعد از بلع و عدم وجود امواج پریستالتیک در قسمت تحتانی مری.دو مورد آخر مهمتر هستند و تشخیص را مسجل میکنند.

اندوسکوپی

اندوسکوپی امکان دیدن داخل مری,اسفنگتر تحتانی و معده را به طور مستقیم فراهم می کند.این کار به کسانی پیشنهاد میشود که مشکوک به آشالازی هستند و خصوصا برای افتراق بیماریهایی که آشالازی را تقلید میکنند مفید است.

تشخیص­‌های افتراقی

الف- بیماری را باید از سایر بیماری‌هایی مری که در آنها نیز اختلال حرکتی وجود دارد، افتراق داد، مثل:

– اسپاسم منتشر مری

– مری فندق­شکن

– دریچه تحتانی مری پرفشار

– بیماری شاگاس

– اسکلرودرما و سایر بیماری­های روماتولوژیک

ب- بیماری را باید از سایر بیماری‌های مری مه مشکل ساختمانی مشابه ایجاد می‌کنند، افتراق داد:

– تنگی­‌های ناشی از زخم­های گوارشی

– حلقه­‌ها و پرده­‌های مری

– کارسینوما (سرطان)

– تومورهای خوش­خیم

– تنگی ناشی از داروها

– دیورتیکول مری

درمان

برای درمان آشالازی راههای مختلفی وجود دارد اگرچه همه این درمانها قادر به تخفیف دادن علائم هستند اما متاسفانه هیچکدام از آنها قادر به درمان کامل بیماری نیستند.

دو روش درمانی اول(دارو درمانی و تزریق سم بتولونیم ) با کاهش دادن فشار اسفنگتر تحتانی مری عمل میکنند اما دو روش دیگر ( بالون زدن و جراحی )از طریق تضعیف فیبرهای عضلانی اسفنگتر تحتانی مری عمل میکنند.

دارو درمانی

نیتراتها و بلوک کننده های کانال کلسیم دو دسته دارو ئی هستند که اثر شل کنندگی روی عضلات اسفنگتر تحتانی مری دارند.این قرصها زیر زبانی هستند و 10 الی 30 دقیقه قبل از غذا مصرف میشوند.

بالون زدن(هوا زدن)

با بالون زدن به طور مکانیکی عضلات منقبض شده اسفنگتر مری کشیده میشود.این روش درمانی در دو سوم بیماران مبتلا به آشالازی علائم بیماری را کاهش میدهد .البته بیش از نصف بیماران مجبور میشوند که برای بهبود بیماری بیش ازیکبار این کار را انجام دهند.

میزان موفقیت در این روش

کسانی که یکبار بالون زده اند ,60% تا یکسال بس از بالون زدن و 25% تا 5 سال پس از بالون زدن بی علامت خواهند بود.

جراحی (میوتومی)

منظور از میوتومی این است که در ناحیه اسفنگتر تحتانی یک فیبر عضلانی را مستقیما ببریم.در گذشته برای این کار باید جدار قفسه سینه و شکم را باز میکردند اما امروزه این کار توسط یک لاپاروسکوپ و با یک برش بسیار کوچک فابل انجام است.

میزان موفقیت در این روش

جراحی علائم را در 70 الی 90 % بیماران از بین میبرد.این بهبود در 85% بیماران به مدت 10 سال و در 65% آنها به مدت 20 سال پس از جراحی باقی میماند.بنابراین بهبود بیماری پس از جراحی نسبت به بقیه درمانها ماندگارتر است اما به طور کلی جراحی با عوارض جانبی بیشتری همراه است و تهاجمی تر و گران تر از بقیه درمانها است.

تزریق سم  بوتولونیم

این روش جدیدترین روش درمانی آشالازی است.سم  بوتولونیم به طور موقت سلولهای عصبی را که فرمان انقباض به اسفنگتر تحتانی مری میدهد  فلج میکند.به نظر میرسد که این روش در بیمارانی که بالای 50 سال دارند مناسب است.البته از تزریق این سم میتوان به عنوان یک روش تشخیصی در کسانی که مشکوک به آشالازی هستند نیز استفاده کرد.

میزان موفقیت در این روش

یکبار تزریق بوتولونیم  میتواند در 65 الی 90 درصد بیماران در کوتاه مدت (سه ماه تا یکسال)بهبود ایجاد کند.در موارد عود میتوان از تزریق مجدد استفاده کرد.

عوارض آشالازی

– زخم های مخاطی ناشی از آزردگی غذای باقی مانده(خونریزی ناشی از زخم پپتیک واقعی در آشالازی نادر است.)

– پنومونیت،تراکئوبرونشیت و به ندرت خفگی در اثر آسپیراسیون محتویات رگورژیتاسیون مری
سوءتغذیه خفیف تا متوسط ولی ممکن است در اثر بی توجهی شدید شود.

– کارسینوم سلول سنگفرشی (SCC) در 3-5 درصد موارد،که این ضایعه در ناحیه گشادکننده مری معمولاً پس از سال ها بعد از تظاهرات اولیه روی می دهد.

پیش­‌آگهی و عوارض و ­سیر بالینی

– خطر سرطان مری در بیماران مبتلا به طور قابل­ ملاحظه­ا‌ی بیشتر است(15 تا30 برابر).

– میزان بروز سوراخ­‌شدگی مری پس از گشاد کردن به روش پنوماتیک 5-3 درصد است.

– عوارض پس از جراحی عبارتند از: ریفلاکس علامت‌دار(10% طی یک سال)، اختلال بلع(10%) و مرگ­ ومیر ناشی از میوتومی باز(کمتر از2%).

ریسک سرطان مری

بیماران مبتلا به آشالازی نسبت به افراد سالم ریسک بیشتری برای ابتلا به سرطان مری دارند خصوصا اگر تنگی مری در آنها به طور مناسب کاهش نیافته باشد.

به همین دلیل پزشکان اندوسکوپی را به عنوان یک روش غربالگری برای تشخیص زودهنگام سرطان مری به این بیماران توصیه میکنند

آنوریسم آئورت شکمی

تعریف

آنوریسم آئورت شکمی، محلی ضعیف شده و برآمده شده در قسمت پایین آئورت ( رگ خونی بزرگی که خون را به بدن می رساند ) می باشد. آئورت، با ضخامتی در حدود یک شلنگ باغبانی، از قلبتان واقع در مرکز قفسه سینه تا شکمتان امتداد دارد. از آنجا که آئورت تامین کننده اصلی خون بدن است ، پاره شدن آنوریسم آئورت شکمی می تواند باعث خونریزی تهدید کننده حیات شود. اگر چه شما ممکن است هیچ علائمی نداشته باشید ، ولی پی بردن به داشتن یک آنوریسم آئورت شکمی می تواند ترسناک باشد.

بیشتر آنوریسم های آئورت شکمی کوچک و دارای رشد آهسته، پاره نمی شوند. اما برای بزرگ ها و آنوریسم هایی که به سرعت در حال رشدند این احتمال وجود دارد. بسته به اندازه و سرعت رشد آنوریسم آئورت، درمان ممکن است از تحت نظر گرفتن تا عمل جراحی اورژانس متفاوت باشد. هنگامی که یک آنوریسم آئورت شکمی کشف می شود، پزشکان آن را به دقت بررسی می کنند تا در صورت لزوم برایش یک عمل جراحی را برنامه ریزی کنند، چون عمل جراحی اورژانسی برای آنوریسم پاره شده شکمی می تواند مخاطره آمیز باشد.

علامت ها

آنوریسم های آئورت شکمی اغلب به آرامی و معمولا بدون هیچ علائمی رشد می کند، به همین دلیل تشخیص آنها دشوار است. برخی از آنوریسم ها هرگز پاره نخواهند شد. بسیاری از آنها در شروع کوچکند و کوچک باقی خواهند ماند، هر چند که بسیاریشان هم در طول زمان گسترش می یابند. برخی از آنوریسم های آئورت به آرامی بزرگ می شوند و افزایشی کمتر ۱٫۲ سانتی متر در طول یک سال دارند. برخی دیگر با سرعت بیشتری بزرگ می شوند که در این صورت خطر پارگی شان افزایش می یابد. پیش بینی اینکه یک آنوریسم آئورت ممکن است با چه سرعتی بزرگ شود، دشوار است.

همینطور که یک آنوریسم آئورت در طول زمان بزرگ می شود، برخی بیماران با علائم زیر متوجه آن می شوند:

احساس ضربان در نزدیکی ناف
حساسیت به لمس یا درد در شکم یا قفسه سینه
درد پشت

هنگامی که به پزشک مراجعه می کنید
در صورتی که دارای هر یک از علائم ذکر شده در بالا باشید، باید پزشکتان را مطلع کنید.

هر فرد با سن ۶۰ سال و بالاتر که دارای عوامل خطر ابتلا به آنوریسم آئورت است باید به طور منظم تحت بررسی های دوره ای برای کشف بیماری قرار گیرد. مردان در محدوده سنین ۶۵ تا ۷۵ سال که سیگاری اند باید یک بار برای یافتن آنوریسم آئورت شکمی ، با استفاده از سونوگرافی شکمی غربالگری شوند. برای مردان ۶۰ ساله و بالاتر که سابقه خانوادگی آنوریسم آئورت شکمی دارند نیز باید غربالگری را در نظر بگیرند.

اگر شما سابقه خانوادگی آنوریسم آئورت داشته باشید، پزشکتان ممکن است بررسی های منظم اولتراسوند ( سونوگرافی ) را برای غربالگری این بیماری به شما توصیه کند.

علل

اغلب آنوریسم های آئورت در بخشی از آئورت رخ می دهد که درون شکم شما قرار دارد. اگر چه علت دقیق آنوریسم های آئورت شکمی ناشناخته است، عواملی چند ممکن است در این میان دارای نقش باشند، از جمله:

استفاده از توتون و تنباکو. به نظر می رسد سیگار کشیدن و اشکال دیگر استفاده از توتون و تنباکو باعث افزایش خطر ابتلا به آنوریسم آئورت می شود. سیگار کشیدن علاوه بر اثرات مخربی که به طور مستقیم بر عروق می گذارد، منجر به تجمع پلاک های چربی در سرخرگ ها (تصلب شرایین) و فشار خون بالا می گردد. سیگار کشیدن همچنین می تواند با صدمه زدن به آئورت باعث رشد سریع تر آنوریسم شما شود.
فشار خون بالا. فشار خون بالا، به خصوص اگر کنترل نشده باشد، باعث افزایش خطر ابتلا به آنوریسم آئورت می گردد. این به دلیل آن است که فشار خون بالا می تواند به صدمه و تضعیف شریان ها منجر گردد.

عفونت در آئورت (واسکولیت). در موارد نادر، آنوریسم آئورت ممکن است ناشی از عفونت یا التهابی باشد که بخشی از دیواره آئورت را تضعیف می کند .

آنوریسم ها می توانند در هر جایی از امتداد آئورت ایجاد شوند، اما هنگامی که در قسمت فوقانی آئورت رخ می دهند، آنوریسم آئورت سینه ای نامیده می شوند. بیشترین شیوع آنوریسم در قسمت پایین آئورت است و آنوریسم آئورت شکمی نامیده می شوند. به ندرت، آنوریسم می تواند در بین قسمت های فوقانی و تحتانی آئورت رخ دهد. این نوع از آنوریسم، آنوریسم سینه ای شکمی (thoracoabdominal aneurysm) نامیده می شود.

عوامل خطر

عوامل خطر ساز در رابطه با آنوریسم آئورت شکمی، عبارتند از:

سن آنوریسم آئورت شکمی اغلب در افراد در سنین ۶۰ سالگی و بالاتر رخ می دهد.
استفاده از توتون و تنباکو. استفاده از تنباکو، یک عامل خطر قوی برای ابتلا به آنوریسم آئورت است. استفاده طولانی مدت تر از دخانیات و یا جویدن تنباکو، خطر ابتلا را بیشتر هم خواهد کرد.
فشار خون بالا. افزایش فشار خون باعث آسیب به رگ های خونی بدن می شود و این خود شانس ابتلا به آنوریسم را بالا می برد.
آترواسکلروز ( تصلب شرائین یا سخت شدن رگ ها ) . آترواسکلروز که رسوب چربی و دیگر مواد در عروق است، می تواند باعث آسیب به دیواره رگ های خونی شود و خطر ابتلا به آنوریسم را افزایش دهد.
جنس مذکر. ابتلا به آنوریسم آئورت در مردان بسیار بیشتر از زنان است. با این حال، خطر پارگی آنوریسم در زنان مبتلا به آنوریسم آئورت بالاتر از مردان مبتلا است.
نژاد. آنوریسم های آئورت معمولا در سفید پوستان نسبت به نژاد های دیگر بیشتر رخ می دهد.
سابقه خانوادگی. افرادی که سابقه خانوادگی آنوریسم آئورت دارند در معرض خطر بالاتری از ابتلا به آن هستند. در این افراد آنوریسم تمایل دارد که در سنین پایین تر ایجاد شود و در معرض خطر بالاتری از پارگی قرار دارد.

عوارض

پارگی در دیواره آئورت، عارضه ی اصلی آنوریسم آئورت شکمی است. آنوریسم آئورت پاره شده می تواند منجر به خونریزی داخلی تهدید کننده حیات شود . به طور کلی، آنوریسم های بزرگتر، بیشتر در معرض خطر پارگی هستند.

علائم و نشانه ها ی آنوریسم آئورت پاره شده عبارتند از:

درد ناگهانی، شدید و مداوم شکم، قفسه سینه یا پشت
دردی که به پشت و یا پاها انتشار می یابد
تعریق
بی قراری
سرگیجه
فشار خون پایین
نبض سریع
از دست دادن هوشیاری
تنگی و تنفس کوتاه

یکی دیگر از عوارض آنوریسم آئورت خطر لخته های خون است. لخته های خونی کوچک می تواند در منطقه آنوریسم آئورت تشکیل شود. اگر یک لخته خون از دیواره داخلی آنوریسم جدا شود و رگ های خونی در نقاط دیگر بدن را مسدود کند، می تواند باعث انسداد جریان خون به پاها، انگشتان پا، کلیه ها و یا ارگان های شکمی و درد شود.

آزمایشات و تشخیص

اغلب آنوریسم های آئورت شکمی در طول بررسی برای دلایل دیگر یافت می شوند. به عنوان مثال، در طی یک معاینه معمول، پزشکتان ممکن است برآمدگی ضربانداری را در شکم شما لمس کند، هر چند که بعید است دکتر شما قادر به شنیدن علایم آنوریسم از طریق گوشی باشد. آنوریسم های آئورت اغلب در طی تست های معمول پزشکی از قبیل عکس قفسه سینه یا سونوگرافی قلب یا شکم که به دلایل مختلف تجویز می شوند، کشف می گردند.

اگر پزشکتان به وجود آنوریسم آئورت در شما مشکوک شود، آزمایشات تخصصی می تواند آن را تأیید کند. این آزمایشات ممکن است شامل موارد زیر باشد:

عکس قفسه سینه. پزشک شما در ابتدا ممکن است با جستجو در عکس رادیولوژی قفسه به دنبال آنوریسم بگردد. پس وی شاید در اولین قدم برای بررسی مشکلات آئورت دستور گرفتن این عکس را بدهد و یا اینکه در عکس قفسه سبنه ای که به دلایل دیگر گرفته شده آنوریسم آئورت شکمی را کشف کند
.
سونوگرافی شکم. این آزمون می تواند به تشخیص آنوریسم آئورت شکمی کمک کند. در طول این آزمون بدون درد، شما در حالت طاقباز بر روی تخت معاینه دراز خواهید کشید و مقدار کمی ژل گرم بر روی شکم شما استعمال خواهد شد. ژل به حذف هوای تشکیل شده بین بدن شما و ابزار کار سونوگرافیست ( ترانس دیوسر ) برای بهتر دیده شدن آئورت کمک می کند. تکنسین، ترانس دیوسر را با فشاری ملایم بر روی پوست شکم شما، از نقطه ای به نقطه دیگر حرکت خواهد داد. ترانس دیوسر تصاویری را به کامپیوتر می فرستد و سونوگرافیست بر روی صفحه کامپیوتر به دنبال آنوریسم های احتمالی خواهدگشت.

سی تی اسکن (Computerized tomography scan). این آزمایش بدون درد می تواند به پزشک تصاویر واضح و روشنی از آئورت ارائه کند. در طی انجام سی تی اسکن، شما بر روی تختی در کنار ماشینی حلقه مانند دراز خواهید کشید. آشکارسازهای درون ماشین، اشعه هایی را که از بدن شما کرده اند اندازه گیری می کند و آن را به سیگنال های الکتریکی تبدیل می نماید. یک کامپیوتر این سیگنال های دریافت شده را جمع آوری کرده و بسته به شدتشان، به آنها رنگی در محدوده سیاه تا سفید اختصاص می دهد. سپس کامپیوتر را این تصاویر را جمع آوری کرده و آنها را بر روی مانیتور کامپیوتر نمایش می دهد.

تصویربرداری رزونانس مغناطیسی یا ام آر آی (Magnetic resonance imaging) MRI ، یک روش تصویربرداری بدون درد دیگر است. بیشتر دستگاه های ام آر آی حاوی یک آهن ربای بزرگ به شکل تونل هستند. شما بر روی سطحی متحرک که به درون تونل کشیده می شود، دراز می کشید. میدان مغناطیسی، ذرات اتمی را در برخی از سلول های بدنتان ردیف می کند. هنگامی که امواج رادیویی از طریق این ذرات هم راستا شده، پراکنده می شوند، سیگنال هایی تولید می کند که با توجه به نوع بافتی که از آن عبور می کنند، متفاوت است. پزشک می تواند از تصاویر تولید شده توسط این سیگنال ها، برای کشف آنوریسم احتمالی شما استفاده کند.

غربالگری منظم برای افراد در معرض خطر آنوریسم آئورت شکمی

توصیه می شود مردان بین سنین ۶۵ تا ۷۵ که سیگاری هم هستند یک بار برای آنوریسم آئورت شکمی با استفاده از سونوگرافی شکمی غربالگری شوند. برای مردان ۶۰ ساله و بالاتر با سابقه خانوادگی آنوریسم آئورت شکمی نیز باید غربالگری نظر گرفته شود.

درمان
در اینجا دستورالعمل هایی کلی برای درمان آنوریسم آئورت شکمی آورده می شود:

آنوریسم های کوچک. اگر آنوریسم آئورت شکمی شما کوچک باشد ( با قطر حدود ۴ سانتیمتر و یا کوچکتر ) و شما هیچ علائمی نداشته باشید، پزشکتان ممکن است به جای جراحی رویکرد صبر و مشاهده ( تحت نظر گرفتن ) را پیشنهاد کند. به طور کلی، آنوریسم های کوچک نیازی به جراحی ندارند، زیرا خطر جراحی بیشتر از خطر پارگی آنوریسم است.

اگر شما این رویکرد را انتخاب کنید، پزشکتان آنوریسم شما را با سونوگرافی های دوره ای (معمولا هر شش تا ۱۲ ماه) رصد خواهد کرد و به شما توصیه خواهد نمود که اگر دچار درد شکم یا کمر (نشانه های بالقوه پارگی) گردیدید، بلافاصله مراجعه نمایید.

آنوریسم های متوسط. یک آنوریسم متوسط بین ۴ تا ۵٫۶ سانتی متر قطر دارد. در مورد آنوریسم آئورت شکمی با اندازه متوسط، میزان خطرات ناشی از عمل جراحی در مقایسه با سیاست صبر و انتظار به خوبی روشن نیست. شما در مورد میزان مزایا و خطرات رویکرد انتظاری در مقایسه با عمل جراحی، باید با پزشک خود مشاوره کنید.

آنوریسم های بزرگ، با رشد سریع و یا نشت کننده. اگر آنوریسمتان بزرگتر از ۵٫۶ سانتی متر و یا به سرعت در حال رشد (بیش از ۰٫۵ سانتی متر طی شش ماه) باشد، شما احتمالا نیاز به جراحی خواهید داشت. علاوه بر این، آنوریسم های نشت کننده، دردناک و یا حساس به لمس نیاز به درمان خواهند داشت. دو نوع عمل جراحی برای آنوریسم آئورت شکمی وجود دارد.

– یکی جراحی باز شکم برای ترمیم پارگی آنوریسم آئورت شکمی است که شامل شکافتن شکم، برداشتن قسمت مشکل دار آئورت و جایگزینی آن با یک لوله مصنوعی (پیوندی) می باشد. با استفاده از این نوع عمل جراحی، به احتمال زیاد بهبودی کامل ماه ها طول خواهد کشید.

– روش دیگری که گاهی برای ترمیم آنوریسم مورد استفاده قرار می گیرد، عمل جراحی اندوواسکولار ( داخل رگی ) است که یک روش کمتر تهاجمی می باشد. پزشکان یک گرافت مصنوعی را به انتهای یک لوله نازک (کاتتر) متصل کرده و آن را از طریق یک سرخرگ در پا به سمت آئورت شما می فرستند. گرافت ( لوله ای بافته شده با پوششی فلزی ) در محل آنوریسم قرار می گیرد و در آنجا با قلاب ها و یا پین هایی کوچک بسته می شود. قطعه پیوندی یا گرافت، بخش ضعیف شده ی آئورت را برای جلوگیری از پاره شدن آنوریسم تقویت می کند.

زمان بهبودی برای افرادی که تحت عمل جراحی اندوواسکولار قرار می گیرند نسبت به افرادی که تحت جراحی شکم باز قرار گرفته اند کوتاه تر (در حدود یک یا دو هفته در مقایسه با شش هفته برای عمل جراحی باز) است.

گزینه های درمان آنوریسم شما به عوامل مختلفی از جمله، محل آنوریسم، سن شما، عملکرد کلیه و شرایط دیگر که ممکن است خطر عمل جراحی و یا عمل اندوواسکولار را افزایش دهد، بستگی دارد.

شیوه زندگی و راه حل های خانگی

داروهای استاتینی ( مثل آتورواستاتین ) و برخی از آنتی بیوتیک ها ممکن است رشد آنوریسم های کوچک آئورت را کند کنند. همچنین شواهدی وجود دارد که مسدودکننده های گیرنده آنژیوتانسین ( لوزارتان ) ممکن است از تشکیل آنوریسم جلوگیری کند.

بهترین روش برای جلوگیری از آنوریسم آئورت این است که تا حد امکان از عروق خونی خود محافظت کنیم و آنها را سالم نگه داریم. این به معنای برداشتن گام های زیر است:

ترک سیگار و تنباکو تحت کنترل قرار دادن فشار خون ورزش منظم کاهش کلسترول و چربی در رژیم غذایی

اگر دارای برخی عوامل خطر ساز ابتلا به آنوریسم آئورت هستید، با پزشکتان صحبت کنید. در صورتی که در معرض خطر باشید، پزشکتان ممکن است اقداماتی اضافی از جمله داروهایی برای کاهش فشار خون و مقابله با استرس در شریان های تضعیف شده برایتان توصیه کند. همچنین ممکن است سونو گرافی غربالگری هر چند سال یکبار برایتان در نظر گرفته شود.

آرنج تنیس بازان

آرنج تنیس بازان، یک وضعیت دردناک ناشی از صدمه به تاندون آرنج است که می تواند به دلیل استفاده زیاد یا استرس فیزیکی اتفاق بیافتد. این یک مشکل شایع است که در آن قسمت بیرونی آرنج دردناک می شود یا دچار حسایست در لمس می شود. این وضعیت معمولا در بازیکنان تنیس دیده می شود و از این رو به نام “آرنج تنیس بازان” می گویند.
آرنج تنیس بازان یک مشکل شایع است که در گروه سنی ۳۰ تا ۵۰ سال دیده می شود، با این حال ، افراد از هر گروه سنی می توانند دچار آن شوند. این وضعیت در حدود ۱ تا ۳ درصد از جمعیت عمومی را مبتلا می کند. تقریبا نیمی از تمام بازیکنان تنیس دچار این بیماری می شوند و این آسیب در مردان شایع تر از زنان است. این حالت معمولا در افرادی که در فعالیت های تفریحی (به خصوص ورزش های راکتی) شرکت می کنند و در کسانی که شغلشان مستلزم استفاده مکرر و قوی از عضله ساعد است ( مانند نقاشان ، لوله کش ها، باغبانان، و نجاران ) رخ می دهد.

علل آرنج تنیس بازان
آرنج تنیس به دلیل پارگی تاندون آرنج، به احتمال زیاد ناشی از حرکت تکراری مچ دست ایجاد می شود. وقتی تاندون به علت فعالیت در یک محدوده زمانی معین تضعیف شود (مانند نوسان یک راکت تنیس)، پارگی ها می تواند شکل بگیرد و منجر به ایجاد یک آرنج متورم همراه با درد بشود. بسیاری از موارد تنها پارگی نسبی دارند.
علایم آرنج تنیس بازان
در ابتدا شما ممکن است دردی را در خارج آرنج داشته باشید. ممکن است این درد با به چنگ گرفتن یا نگه داشتن یک شی در طول ورزش بدتر شود. سفتی آرنج همراه با درد مداوم به خصوص در ساعات صبح قابل توجه است. دشواری در انجام کارهای ساده مانند دست دادن، گرفتن یک راکت، و یا باز کردن درب، از علائم شایع آرنج تنیس بازان است.
تشخیص آرنج تنیس بازان
پزشک شما، بیماری شما را پس از پرسش سوالاتی مربوط به چگونگی رخ دادن دردتان، تشخیص می دهد. وی ممکن است از شما در مورد شغل شما و شرکت شما در فعالیت های ورزشی بپرسید. او ممکن است به آرامی سمت بیرونی آرنجتان را فشار دهد تا ببینید آیا شما دردی دارید. پزشک ممکن است از شما بخواهد که مچ دست و انگشتانتان را به حالت مستقیم نگه دارید تا ببیند آیا این کار باعث درد در شما می شود. اگر شما مبتلا به آرنج تنیس بازان باشید، در حین انجام این معاینات ساده، درد خواهید داشت. اشعه X این بیماری را تشخیص نمی دهد ، اما اگر پزشکتان مشکوک به شکستگی یا آرتریت باشد، ممکن است برایتان عکس درخواست کند. بررسی های بیشتر مانند ام آر آی MRI و مطالعه هدایت عصبی ( نوار عصب ) به ندرت مورد نیاز است.
درمان آرنج تنیس بازان
هنگامی که شما متوجه درد در آرنجتان شدید، ممکن است میزان فعالیت جسمی خود را کاهش دهید و سعی کنید به آرنج خود استراحت دهید. پزشک شما همچنین ممکن است شما را به کاهش فعالیت هایی که باعث درد در شما می شود، ترغیب کند. استفاده از یخ در ناحیه درگیر برای حدود بیست دقیقه دو تا سه بار در روز به طور بالقوه می تواند به کاهش تورم و درد آرنج منجر شود.
فیزیوتراپیست شما ممکن است تمرینات خاص مچ دست را برای تقویت عضلات مچ دستتان پیشنهاد کند. او ممکن است درمان ماساژ یخ را برای آرنج انجام دهد و همچنین ممکن است از روشهای تحریک عضلانی برای تحریک بهبود عضلات استفاده کند. بریس های مخصوص برای قرار دادن بر روی ساعد به منظور کاهش درد و استراحت عضلات و تاندونها می تواند مورد استفاده قرار گیرد. برخی پزشکان نیز ممکن است از شوک درمانی استفاده کنند، در این روش امواج صوتی برای تحریک روند تزمیم، به عضلات فرستاده می شود.
اگر شما درگیر فعالیت های ورزشی باشید، پزشکتان ممکن است توصیه هایی برای تجهیزات ورزشیتان داشته باشد. تغییر اندازه راکت، مواد راکت، کشش سیم ها، تکنیک ضربه با پشت راکت ضربت و فرم گرفتن راکت در دست، به بهبود بیماری کمک خواهد کرد. استرس فیزیکی بر روی ساعد را می توان با استفاده از راکت های محکم تر و سیم های شل تر کاهش داد.
داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs) برای کاهش درد و تورم ممکن است تجویز شود. تزریق های استروئیدی ( کورتون ) نیز ممکن است برای کاهش درد داده شود. با این حال، این کار منافع بلند مدتی را فراهم نمی کند.
عمل جراحی در صورتی که بیمار به درمانهای ذکر شده در بالا پاسخ ندهد ممکن است مد نظر قرار گیرد.عمل جراحی با توجه به محدوده ی آسیب، سلامت عمومی فرد و نیازهای شخصی بیمار در نظر گرفته می شود. عمل جراحی برای آرنج تنیس بازان شامل برداشتن عضله بیمار و اتصال مجدد عضلات سالم به استخوان است. این عمل معمولا به عنوان یک عمل جراحی سرپایی انجام می شود. پس از جراحی، چند ماه توانبخشی و کار با متخصص فیزیوتراپ مورد نیاز است.
اهداف توانبخشی شامل شناسایی علل احتمالی صدمه و اجتناب از آنها در آینده است. تمرینات کشش و تقویت مچ دست و ساعد به بیمار آموزش داده می شود. ادامه تمرینات به منظور کاهش خطر عود این بیماری بسیار مهم است.
عوارض آرنج تنیس بازان
اگر آرنج تنیس بازان بدون درمان رها شود، می تواند منجر به درد مزمن به خصوص در زمان بلند کردن و یا نگه داشته اشیاء شود. این بیماری شما در صورتی که از بازویتان کار بیش از حد می کشید، بهبود نخواهد یافت.
پیش آگهی آرنج تنیس بازان
برخی از بیماران مبتلا به آرنج تنیس بازان به روش های محافظه کار درمان پاسخ می دهند. اگر عمل جراحی انجام شده است، بیماران می توانند در حدود چهار تا شش ماه پس از عمل جراحی به فعالیت های ورزشی بر گردند. عدم دنبال کردن یک طرح درمانی مناسب منجر به ۷۰ ٪ شانس عود می شود.
پیشگیری از آرنج تنیس بازان
– اجتناب از فعالیت های بدنی که باعث درد می شود.
– استراحت به آرنج، اگر درهنگام خم و راست شدن درد دارد.
– استفاده از تکنیک ها و حرکات مناسب در طول فعالیت.
– استفاده از یک بریس حایل در حین فعالیت هایی که نیاز به چرخاندن بازو دارد.
– انجام کشش و ورزش های کششی برای نگه داشتن تناسب اندام
– تنظیم اندازه راکت برای بازیکنان تنیس.

سوالاتی که پزشکتان ممکن است در اولین ویزیت، راجع به بیماریتان از شما بپرسید:

۱- چه مدت است دچار درد هستید؟ چه وقت اولین بارمتوجه درد شدید؟ آیا روز به روز بدتر می شود؟
۲- شغل شما چیست؟ آیا شما درگیرفعالیت های تفریحی- ورزشی هستید؟
۳- آیا شما هنوز هم قادر به انجام ورزش یا کار در یک سطح رضایت بخش هستید؟
۴- آیا شما هیچ نوع درمان خانگی برای بیماریتان داشته اید؟
۵- آیا شما هیچ نوع دارویی استفاده کرده اید؟ اگر بله ، آیا کمکی کرده است؟
۶- اگر شما ورزش می کند، مدت زمان آن چقدر است و به چه نوع ورزشی می پردازید؟