ازوفاژیت

ازوفاژیت چیست؟

هر گونه التهاب یا سوزش مری را ازوفاژیت می گویند. مری لوله ای است که مواد غذایی را از گلو به معده می رساند. علل شایع این بیماری رفلکس اسید، عوارض جانبی برخی داروها، و عفونت های باکتریایی یا ویروسی است. رفلکس حالتی است که در آن محتویات معده و اسیدهای درون آن با مری تماس پیدا می کنند.

این اختلال می تواند طیف گسترده ای از علائم، از جمله دشواری بلع، گلو درد و سوزش معده را ایجاد کند. ازوفاژیت درمان نشده می تواند منجر به زخم و یا حتی تنگ شدید مری شود. درمان انتخابی شما و آینده بیماری، به علت دقیق بیماری بستگی دارد. در ادامه این مطلب مجله پیام سلامت اطلاعات مهمی را در مورد ازوفاژیت در اختیارتان قرار می دهیم.

علائم و نشانه های ازوفاژیت چیست؟

•           دشواری و یا دردناک بودن بلع

•           احساس گیر کردن غذا در گلو

•           سوزش معده

•           رفلکس اسید

•           طعم نامطبوع در دهان

•           گلو درد

•           خشونت صدا

•           سرفه

•           زخم های دهانی

•           حالت تهوع

•           استفراغ

•           درد شکم یا سوء هاضمه

•           درد وسط قفسه سینه که اغلب به کمر سرایت می کند و معمولا مدت کمی بعد از خوردن غذا اتفاق می افتد.

•           بوی بد دهان

•           انواع ازوفاژیت

انواع مختلفی از این بیماری وجود دارد.

•           ازوفاژیت رفلکسی که توسط رفلکس اسید معده به مری ایجاد می شود. این نوع می تواند به ازوفاژیت فرسایشی منجر شود.

•           ازوفاژیت عفونی توسط باکتری ها، ویروس ها، یا قارچ ها ایجاد می شود.

•           ازوفاژیت بارت از التهاب درمان نشده مری که می تواند تغییراتی در نوع سلول پوشش داخلی (مخاط) مری تشکیل دهد ناشی می شود. این نوع خطر ابتلا به سرطان مری را افزایش می دهد.

•           ازوفاژیت ائوزینوفیلیک به دلیل التهاب مری که بر اثر افزایش در تعداد یک نوع از سلول های سفید خون (ائوزینوفیل) در پوشش دیواره مری ایجاد شده است رخ می دهد.

•           سندرم بهجت (بیماری بهجت نیز نامیده می شود) یک شکل از واسکولیت است که می تواند زخم در دهان، مری و دیگر قسمت های بدن ایجاد کند.

•           بیماری پیوند علیه میزبان یک عارضه است که می تواند بعد از پیوند (معمولا بعد از پیوند مغز استخوان) و هنگامی که سلول ها تازه پیوندی به گیرنده های بدن حمله می کنند، رخ دهد.

•           ازوفاژیت سرطانی نشانه ای از سرطان مری یا سرطان متاستاتیک (سرطانی که در بخش دیگری از بدن شروع شده و پس از آن به مری گسترش می یابد) می باشد.

چه چیزی باعث التهاب مری می شود؟

التهاب مری با عفونت یا سوزش مری ایجاد می شود.

عفونت مری می تواند توسط باکتری ها، ویروس ها، و یا قارچ هایی زیر ایجاد شود:

عفونت قارچی کاندیدا: این عامل در بیماران با سیستم ایمنی ضعیف، مانند کسانی که مبتلا به دیابت، HIV  یا ایدز هستند و یا بیمارانی که تحت درمان شیمی درمانی قرار دارند و یا افرادی که در حال مصرف آنتی بیوتیک یا استروئید می باشند شایع تر است.

تبخال: یک عفونت ویروسی است که در هنگام تضعیف سیستم ایمنی بدن به مری سرایت می کند.

یکی از علل اصلی التهاب مری ریفلاکس اسید معده است. علل متعددی برای ریفلاکس وجود دارد:

GERD  (رفلاکس معده به مری): ضعف یا اختلال در عملکرد ماهیچه ای (اسفنکتر) که معده را بسته نگه می دارد می تواند اجازه دهد که اسید معده به داخل مری باز گردد و باعث سوزش پوشش داخلی آن شود.

استفراغ: وقتی که استفراغ مکرر یا مزمن است ممکن است با اسید موجود در خودش به مری آسیب برساند. استفراغ بیش از حد یا قوی ممکن است پوشش داخلی مری را پاره کرده و منجر به آسیب بیشتر شود.

فتق هیاتال: این اختلال هنگامی رخ می دهد که بخشی از معده در قسمت بالای دیافراگم تولید یک کیسه کوچک غیر طبیعی کند.

آشالازی: آشالازی بیماری است که در آن به دلیل تضعیف ماهیچه های انتهایی مری، غذا نمی تواند به معده وارد شده و در مری می ماند. افراد مبتلا به آشالازی بیشتر از حد نرمال در معرض خطر سرطان مری قرار دارند.

درمان های پزشکی برای مشکلات دیگر نیز می تواند التهاب مری به وجود آورد.

جراحی، از جمله برخی از جراحی ها برای درمان چاقی (کاهش وزن)، می تواند به افزایش خطر ابتلا به التهاب مری منجر شود. داروهایی مانند آسپرین و سایر داروهای ضد التهابی می توانید جدار مری را تحریک کرده، و باعث افزایش تولید اسید در معده و رفلکس اسید شوند.

التهاب مری ناشی از دارو زمانی رخ می دهد که قرص های بزرگ با آب کم و قبل از خواب مصرف می شوند. در این حالت قرص در مری گیر کرده و حل شده و موجب سوزش آن می شود. تابش اشعه به قفسه سینه، برای درمان سرطان می تواند منجر به زخم و التهاب مری شود.

علل دیگر ازوفاژیت عبارتند از:

•           بلع مواد خارجی و یا مواد سمی

•           وجود غذاهای اسیدی در رژیم غذایی و یا مصرف بیش از حد کافئین

•           سیگار کشیدن

عوامل خطر ابتلا به ازوفاژیت

عوامل خطر برای ابتلا به التهاب مری عبارتند از:

•           ضعف سیستم ایمنی به علت ابتلا به HIV یا ایدز، دیابت، لوسمی، لنفوم، و یا دیگر بیماری های خود ایمنی

•           فتق هیاتال

•           استفاده از شیمی درمانی

•           استفاده از پرتو درمانی در ناحیه قفسه سینه

•           انجام عمل جراحی در ناحیه سینه

•           مصرف داروهایی که برای جلوگیری از رد پیوند اعضا تجویز می شوند

•           آسپرین و داروهای ضد التهابی

•           استفراغ مزمن

•           چاقی

•           مصرف الکل و سیگار

•           سابقه خانوادگی آلرژی یا ازوفاژیت

التهاب مری چگونه تشخیص داده می شود؟

متخصص گوارش ممکن است آزمون های تخصصی برای یافتن علت و وسعت التهاب مری تجویز کند. این آزمایش ها عبارتند از:

ازوفاگوگاسترودئودنوسکوپی (EGD): در این آزمایش از آندوسکوپ برای بررسی مستقیم مری، معده و قسمت اول روده استفاده می شود. علاوه بر این، می توان در طول این آزمایش نمونه برداری (بیوپسی) برای ارزیابی شدت آسیب به مری نیز انجام داد.

مانومتری مری: این آزمون برای اندازه گیری فشار داخلی قسمت پایین مری استفاده می شود. در این آزمایش لوله نازک حساس به فشار از طریق دهان یا بینی به معده فرستاده می شود. سپس به آرامی آن را کشیده و به مری منتقل می کنند. از بیمار خواسته می شود که آب دهانش را فرو ببرد. به این ترتیب فشار انقباضات عضلانی از طریق بخشی از لوله اندازه گیری می شود.

بلع باریم (UGI): تستی است که در آن پرتوهای ایکس از مری پس از نوشیدن یک محلول باریم عکس می گیرند. باریم، پوشش مری را در عکس اشعه ایکس سفید نشان می دهد. به این ترتیب می توان میزان آسیب را مشخص کرد.

درمان ازوفاژیت چیست؟

درمان ازوفاژیت بستگی به علت آن دارد.

•           اگر ازوفاژیت ناشی از عفونت باشد، با دارو عفونت از بین خواهد رفت.

•           اگر ازوفاژیت ناشی از رفلکس اسید باشد، با داروهایی که میزان تولید اسید را کاهش می دهند، درمان می شود.

•           اگر ازوفاژیت ناشی از  یک روش پزشکی باشد، ممکن است نیاز به داروهای بلوکه کننده اسید برای مدت زمان طولانی تری باشد.

•           اگر ازوفاژیت ناشی از مصرف داروها باشد، تغییر در داروها مصرفی درمان موثر است.

اگر این بیماری زود تشخیص داده باشد با دارو، تغییر در رژیم غذایی و یا شیوه زندگی درمان انجام خواهد شد. اگر آسیب شدید بوده و یا منجر به ایجاد بافت اسکاری شده باشد که اشکال در بلع ایجاد کرده است، درمان های تهاجمی تر مانند نمونه های زیر لازم است.

•           آندوسکوپی می تواند، قرص، غذا و جسم خارجی گیر کرده در مری را بردارد. کشش (اتساع) مری نیز معمولا به عنوان بخشی از روش آندوسکوپی انجام می شود.

•           جراحی برای بخش های آسیب دیده از مری نوعی دیگری از درمان است. در مورد ازوفاژیت بارت، که در آن خطر ابتلا به سرطان افزایش می یابد، عمل جراحی، درمان انتخابی است.

•           ازوفاژیت ائوزینوفیلیک با عمل جراحی اتساع ملایم مری و داروها کاهنده گلبولهای سفید خون (ائوزینوفیل) در جدار مری درمان می شود.

•           آشالازی نیز با اتساع مری و داروهای خوراکی درمان خواهد شد.

اعمال تغییراتی در شیوه زندگی که ممکن است علائم GERD و ازوفاژیت را کاهش دهند عبارتند از:

•           ترک سیگار

•           ایستادن و یا نشستن حداقل ۳ ساعت بعد از خوردن غذا

•           برداشتن لقمه های کوچک و جویدن زیاد غذا

•           بالا بردن ۱۵ تا ۲۰ سانتی سر در زمان دراز کشیدن

•           کاهش وزن

•           پوشیدن لباس های گشاد

•           اجتناب از مصرف آسپرین یا ایبوپروفن

رژیم غذایی و التهاب مری

رژیم غذایی اغلب یک اصل اساسی برای کاهش علائم ازوفاژیت است. رژیم غذایی که منتج به کاهش رفلکس اسید شود، می تواند علائم التهاب مری را نیز کم کند. این رژیم شامل ویژگی های زیر است:

•           مصرف چربی کم و پروتئین زیاد

•           اجتناب از مصرف غذاهای چرب

•           اجتناب از مصرف غذاهای ادویه دار

•           اجتناب از مصرف غذاهای اسیدی و نوشیدنی هایی از قبیل مرکبات و گوجه فرنگی

•           اجتناب از مصرف شکلات، نعناع، پیاز یا سیر

•           مصرف وعده های غذایی کوچک

•           مصرف غذاهای نرم که به راحتی هضم می شوند

•           توقف غذا خوردن قبل این که احساس پری کنید.

•           اجتناب از مصرف قهوه و یا چای (حتی نوع بدون کافئین)، الکل، و نوشابه

چه گزینه ای برای تسکین فوری درد ازوفاژیت وجود دارد؟

بسیاری از داروهای خنثی کننده اسید معده، در کوتاه مدت، برای درد ازوفاژیت که ناشی از رفلکس اسید است، مناسب هستند. اما نباید این داروها را به مدت طولانی استفاده کرد. اگر درد بیش از دو هفته ادامه داشته باشد باید به پزشک مراجعه کنید. داروهای ضد درد و داروهایی که باعث کاهش التهاب می شوند مانند کورتیکواستروئیدها می توانند به عنوان مکمل در درمان التهاب ازوفاژیت استفاده شوند.

عوارض ناشی از ازوفاژیت چیست؟

در صورت عدم درمان این بیماری، التهاب مری ناشی از GERD می تواند به خونریزی، زخم معده و اسکار مزمن منجر شود. این زخم، مری را محدود می کند در نهایت در توانایی بلع تداخل ایجاد می شود. عوارض جدی، که در بخشی از افراد مبتلا به GERD مزمن یا طولانی مدت رخ می دهد، التهاب مری بارت است، که خطر ابتلا به سرطان مری را افزایش می دهد. ازوفاژیت شدید ممکن است به مشکل و درد در زمان بلع و سوء تغذیه منجر شود.

کلینیک پوست و زیبایی

دکتر پوست و مو

اسکیزوفرنی

اسکیزوفرنی (شیزوفرنی) یا روان گسیختگی که اکثر روانپزشکان و روانشناسان به آن سرطان خاموش نیز می‌گویند یک بیماری روانی است که در آن مرز میان خیال و واقعیت مخدوش می¬شود. فرد مبتلا معمولا خودش از بیماریش آگاهی ندارد و این امر باعث دشواری معالجه می‌شود؛ البته نه به این معنی که نمی¬توان روی او حساب کرد یا او نمی‌تواند به حالت عادی خود بازگردد.

35000  نفر در سوئد به اسکیزو فرنی که روانپریشی درازمدتی است دچار هستند. این روانپریشی به معنای مسخ ذهنی واقعیت است که علایم آن توهم، تصورات واهی و دگرگونی‌های رفتاری است.

توهمات ممکن است شامل همه‌ی حواس باشد. معمولی ترین آنها عبارت از توهم صوتی یعنی شنیدن صداهایی است که حاوی اظهار نظرند یا به شخص بیمار فرمان می دهند که کارهایی را انجام دهد. هنگامی که شخص مبتلا به اسکیزوفرنی شروع به اطاعت از این فرمان ها می‌کند ممکن است وضع خطرناکی پیش آید و کمک فوری را ضروری سازد.

اسکیزوفرنی یک اختلال روانی شایع است که از ویژگی‌های بارز آن فقدان توانایی در اندیشیدن، عاطفه ضعیف، انجام رفتارهای نامعقول و ناتوانی در درک واقعیت است. البته باید اضافه شود که منظور از ناتوانی در درک واقعیت به معنای توهمات مغزی فرد بیمار می‌باشد . این بیماری در بین همهٔ بیماری‌های عمدهٔ روان‌شناختی از همه وخیم‌تر و شدیدتر می‌باشد و معمولاً خود را به صورت توهم شنیداری، توهم‌های جنون آمیز یا عجیب و غریب، یا تکلم و تفکر آشفته نشان می‌دهد، و با اختلال در عملکرد اجتماعی یا شغلی قابل توجهی همراه است و فرد را از همه جوانب زندگی عقب می‌اندازد. شروع علائم معمولاً در دوران نوجوانی رخ می‌دهد، با یک شیوع در طول زندگی جهانی در حدود ۰٫۳–۰٫۷٪. تشخیص بر اساس مشاهدهٔ رفتار و تجارب گزارش‌شدهٔ بیمار است. روانپزشکان آن را نوعی جنون می‌دانند. به باور بسیاری از رواندرمانگران فرد مبتلا به اسکیزوفرنی دارای هذیان‌ها و توهمات بسیاری از جمله توهم‌های شنیداری و دیداری می‌باشند.

به نظر می‌رسد ژنتیک، محیط اولیه، نوروبیولوژی، و فرایندهای روانی و اجتماعی از عوامل مهم مؤثر باشند؛ ۴۰ درصد از بیماران مبتلا به اسکیزوفرنی چپ دست بوده‌اند. به نظر می‌رسد برخی از مواد مخدر تفریحی و داروها باعث ایجاد یا بدتر شدن علایم می‌شوند. پژوهش حاضر بر روی نقش نوروبیولوژی متمرکز شده‌است، اگر چه هیچ علت ارگانیک مجزایی یافت نشد. ترکیب بسیار محتمل علائم بحث‌هایی را در مورد اینکه آیا تشخیص نشان دهندهٔ یک اختلال واحد است یا تعدادی از سندرم‌های گسسته، برانگیخته شده‌است. با وجود اینکه ریشه لغت در یونانی ( skhizein (σχίζειν، «گسستن» و (phrēn, phren- (φρήν, φρεν-؛ «ذهن» است، اسکیزوفرنی به معنی «ذهن گسیخته» نیست و همانند اختلال تجزیهٔ هویت نمی‌باشد - که به عنوان «اختلال شخصیت چندگانه» یا «هویت پریشی» نیز شناخته می‌شود - شرایطی که اغلب در ادراک عمومی با آن اشتباه گرفته می‌شود.

نقطه اتکای درمان، داروهای ضد جنون است، که عمدتاً فعالیت گیرنده دوپامین (و گاهی اوقات سروتونین) را سرکوب می‌کنند. روان‌درمانی و توان بخشی حرفه‌ای و اجتماعی نیز در درمان مهم هستند. در موارد جدی‌تر - که امکان ایجاد خطر برای شخص بیمار و دیگران وجود دارد - ممکن است به بستری اجباری نیاز باشد، اگر چه ماندن در بیمارستان در حال حاضر کوتاه‌تر و کمتر از آن چیزی است که زمانی مرسوم بود.

اختلال عمدتاً ادراک را تحت تأثیر قرار می‌دهد، اما معمولاً به مشکلات مزمن در رفتار و احساسات نیز می‌انجامد. افراد مبتلا به اسکیزوفرنی در معرض شرایط اضافی (همراه بیماری) هستند، از جمله افسردگی اساسی و اختلال اضطراب؛ احتمال سوء مصرف مواد مخدر در طول زندگی تقریباً ۵۰٪ است. مشکلات اجتماعی از قبیل بیکاری طولانی مدت، فقر و بی‌خانمانی، شایع هستند. امید به زندگی متوسط افراد مبتلا به این اختلال به دلیل افزایش مشکلات سلامت جسمی و نرخ خودکشی بالاتر (حدود ۵٪) ۱۲ تا ۱۵ سال کمتر از کسانی که مبتلا به آن نیستند.

• اسکیزوفرنی چه تاثیری بر زندگی ‌دارد؟

فرآیند این بیماری ممکن است دستکم شش ماهه باشد اما ممکن است بیشتر از آن نیز طول بکشد. این بیماری می تواند ناتوانی به وجود آورد و تاثیری عمیق بر اعتماد به نفس بیمار داشته باشد. شخص بیمار شاید نتواند کار یا تحصیل کند، درون گرا می‌شود و یا ناگهان دچار انفجار خشم می شود. اسکیز فرنی می تواند شناخت از خود را دشوار سازد و باعث دلواپسی، اضطراب، افسردگی و بدخوابی شود.

روانپریشی می تواند به ترس و شرمساری بیانجامد. بیان حال خود به کسی دیگر ممکن است دشوار باشد اما این کارحایز اهمیت است. کمک هایی برای بهبود این بیماران در دسترس است.

آیا بهبود امکان‌پذیر است؟

اگرچه این بیماری یک بیماری مزمن است، می تواند با گذشت زمان خفیف‌تر شود. در صورت وجود شرایط مطلوب، بیمار می تواند مانند دیگران زندگی عادی داشته باشد. مهم است که علاوه بر درمان، روابط اجتماعی حمایت کننده و فعالیت های روزانه‌ی پرمحتوا داشت. عادات سالم مانند خوردن غذاها و خواب خوب نیز بهبودبخش است چرا که این بیماری مستعد این است که به اعتیاد و افسردگی بیانجامد.

اگر فکر می کنید که خودتان یا کسی از خویشاوندانتان مبتلا به روانپریشی است یا خطر ابتلاء وی به روانپریشی وجود دارد، لازم است به بخش روان‌درمانی نوجوانان یا بخش روان درمانی بزرگسالان مراجعه کنید. درمان اسکیزوفرنی برای بهتر شد حال بیمار ضروری است و نیز می‌تواند به کاهش خطر بروز دوباره بیماری کمک کند.

علائم:

فرد مبتلا به اسکیزوفرنی حاد که در مرحله فعال ممکن است دچار توهم‌هایی شود (که اغلب به صورت شنیدن صداها گزارش شده‌است)، خیالات (اغلب عجیب و غریب یا سرکوب‌گرانه در طبیعت) و آشفتگی فکری و کلامی می‌باشند. مورد دوم ممکن است از دست دادن قطار اندیشه، تا جملات نظم در معنی، تا تناقض شناخته شده به عنوان آشفته گویی در موارد حاد متغیر باشد. گوشه‌گیری اجتماعی، نامرتبی لباس و بهداشت، و از دست دادن انگیزه و قضاوت تماماً موارد عادی موجود در اسکیزوفرنی می‌باشند. اغلب الگوی قابل مشاهده‌ای از مشکل عاطفی وجود دارد، برای مثال عدم پاسخگویی به محرک‌ها- اختلال در شناخت اجتماعی با اسکیزوفرنی مرتبط است،همچنین علائم پارانویا؛ انزوای اجتماعی به‌طور معمول اتفاق می‌افتد. همچنین معمولاً مشکلات در کار و حافظهٔ بلند مدت، توجه، عملکرد اجرایی، و سرعت پردازش رخ می‌دهد. در یک زیرگروه غیر معمول، فرد ممکن است تا حد زیادی ساکت باشد، در وضعیت‌های حرکتی عجیب و غریب، یا در جلوه‌های بی‌موردی از اضطراب قرار بگیرد، که همهٔ اینها نشانه‌هایی از جنون جوانی می‌باشند.

اواخر نوجوانی و اوایل دوران بلوغ، دوره‌های اوج شروع بیماری اسکیزوفرنی می‌باشند،که سال‌های بحرانی توسعهٔ اجتماعی و حرفه‌ای یک نوجوان است. در ۴۰٪ از مردان و ۲۳٪ از زنان مبتلا به اسکیزوفرنی، این مهم قبل از سن ۱۹ سالگی خود را نمایان می‌کند. برای به حداقل رساندن گستردگی اختلال مرتبط با اسکیزوفرنی، به تازگی کار بسیاری برای شناسایی و درمان مرحلهٔ علائم اولیه (قبل از شروع) بیماری به انجام رسیده‌است، که تا ۳۰ ماه قبل از شروع علائم قابل تشخیص است. کسانی که بیماری اسکیزوفرنی آن‌ها در حال پیشرفت است ممکن است علائم گذرا یا خود محدودگری روانیو علائم نامعین کناره‌گیری از اجتماع، تحریک پذیری، بی‌قراری،و عدم مهارت حرکتی را در طول مرحلهٔ ابتدایی بیماری تجربه کنند.

• علائم مثبت و منفی

اسکیزوفرنی اغلب با واژه‌های علائم مثبت و منفی (فقدان) شرح داده می‌شود. علائم مثبت، آنهایی هستند که اکثر افراد به ‌طور عادی تجربه نمی‌کنند، اما در افراد مبتلا به اسکیزوفرنی موجود می‌باشند. آن‌ها می‌توانند شامل هذیان، اختلال افکاری و گفتاری، و توهم لمسی، شنوایی، بصری، بویایی و چشایی باشند، و معمولاً به عنوان جلوه‌ای از جنون در نظر گرفته شوند. به‌طور معمول توهمات نیز مرتبط با محتوای مقولهٔ خیال می‌باشند. عموماً علائم مثبت خوب به دارو پاسخ می‌دهند. علائم منفی فقدانی از پاسخ‌های عاطفی طبیعی یا سایر فرایندهای فکری می‌باشند، و کمتر به دارو پاسخ می‌دهند. آن‌ها معمولاً شامل یکنواختی عاطفی یا کمبود عاطفه و احساس، فقر بیان (عجز گویایی)، ناتوانی در تجربهٔ خوشی و لذت (فقدان لذت)، عدم تمایل به تشکیل روابط (بی‌اعتنایی اجتماعی)، و فقدان انگیزه (فقدان اراده) و همچنین در برخی از حالات، بیمار دارای پژواک کلامی (تکرار کلمات پرسشگر به خود) می‌باشد. تحقیقات نشان می‌دهد که نشانه‌های منفی نسبت به علائم مثبت بیشترین تأثیر را در کیفیت زندگی ضعیف، ناتوانی عملکردی، و بار مسئولیتی که بر دوش دیگران است دارند. اغلب افراد با علائم منفی برجسته دارای سابقهٔ ناموزونی قبل از شروع بیماری می‌باشند، و اغلب پاسخ به دارو محدود می‌باشد..

علل :

ترکیبی از ژنتیک و عوامل زیست‌محیطی در پیشرفت اسکیزوفرنی ایفای نقش می‌کنند. افراد با سابقه خانوادگی اسکیزوفرنی که از جنون گذرا یا خود محدودگری رنج می‌برند به احتمال ۲۰–۴۰٪ بیماریشان یک سال بعد مشخص می‌شود.

• ژنتیک

برآورد قابلیت به ارث بردن به دلیل مشکل بودن جدا کردن اثرات ژنتیکی و زیست‌محیطی متفاوت است. بزرگترین خطر برای پیشرفت اسکیزوفرنی داشتن یک فامیل درجه اول مبتلا به این بیماری می‌باشد (درصد خطر ۶٫۵٪ است)؛ بیش از ۴۰٪ از دوقلوهای همسان کسانی که مبتلا به اسکیزوفرنی هستند نیز تحت تأثیر قرار می‌گیرند. این احتمال وجود دارد که بسیاری از ژن‌ها، آمیزشی از هر یک از اثر کوچک و ناشناخته انتقالی و ظاهری ناشناخته باشند. کاندیداهای احتمالی زیاد پیشنهاد شده‌اند، از جمله تغییرات تعداد کپی خاص، NOTCH4  و مکان ژن پروتئین هیستون. تعداد ارتباط به وسعت ژنوم مانند پروتئین انگشتی روی ۸۰۴A  نیز مرتبط شده‌اند. به نظر می‌رسد همپوشانی قابل توجهی در ژنتیک اسکیزوفرنی وجود دارد و اختلال دوقطبی با فرض یک مبنای ارثی، یک سؤال از روانشناسی تکاملی این است که چرا ژن‌هایی که احتمال جنون تکامل یافته را افزایش می‌دهند، با در نظر گرفتن شرایط، از دیدگاه تکاملی ناسازگارانه می‌باشند. یک تئوری به نقش ژن‌های دخیل در تکامل زبانی و طبیعت انسان اشاره دارد، اما تا به امروز چنین ایده‌هایی کمی بیش از ایده‌های نظری موجود در طبیعت به قوت خود باقی هستند.

در ژوئیهٔ ۲۰۱۴ دانشمندان موفق شدند هشتاد و سه ژن جدید را که در بیماری اسکیزوفرنی نقش دارند شناسایی کنند. بیشتر این ژنها در انتقال پیامهای شیمیایی در مغز نقش دارند و برخی دیگر نیز بر سیستم ایمنی بدن تأثیر می‌گذارند. این پژوهش ژنتیکی بودن این بیماری را ثابت کرد.

• محیط زیست

عوامل زیست‌محیطی مرتبط با پیشرفت اسکیزوفرنی عبارتند از: محیط زندگی، مصرف مواد مخدر و عوامل استرس زای قبل از تولد. به نظر می‌رسد سبک و شیوه تربیتی والدین اثر عمده‌ای ندارد، گر چه افرادی که از حمایت والدین برخوردارند از موقعیت بهتری نسبت به افرادی که والدینی انتقادی یا خصمانه دارند برخوردار می‌باشند. زندگی در یک محیط شهری در دوران کودکی یا بلوغ به‌طور مداوم با افزایش خطر ابتلاء به اسکیزوفرنی توسط یکی از دو عامل ذکر شده،حتی پس از در نظر گرفتن مصرف مواد مخدر، گروه قومی، و اندازه و وسعت گروه اجتماعی همراه می‌باشد. از عوامل دیگری که نقش مهمی را ایفا می‌کنند عبارتند از: انزوای اجتماعی و مهاجرت مرتبط با سختی‌های اجتماعی، تبعیض نژادی، اختلال در خانواده، بیکاری، و کمبود شرایط مسکن.

• فصل تولد

افرادی که بعدها دچار اسکیزوفرنی می‌شوند، بیشتر در زمستان و اوایل بهار متولد شده‌اند و کمتر د اواخر بهار و تابستان به دنیا آمده‌اند. در نیمکره شمالی از جمله در آمریکا، افراد مبتلا، بیشتر در ماه‌های دی (ژانویه) تا فروردین (آوریل) و در نیمکره جنوبی اغلب در ماه‌های خرداد (ژوئن) تا شهریور (سپتامبر) متولد شده‌اند. برای توضیح این مشاهده، فرضیه‌های گوناگونی را ارائه کرده‌اند. از جمله این فرضیه که نوعی عوامل خطرساز در کار است که مختص این فصل‌ها است؛ عاملی نظیر ویروس یا تغییر فصلی برنامه غذایی. فرضیه دیگر این است که افرادی که استعداد وراثتی برای ابتلا به اسکیزوفرنی دارند، از برتری زیستی بیشتری برای بقا در برابر صدمات مختص این فصل برخوردارند.

• سوء مصرف مواد مخدر

شماری از مواد مخدر که باعث رشد و پیشرفت اسکیزوفرنی می‌شوند، عبارتند از: ماری جوانا (و حشیش)، کوکائین، و آمفتامین و ال اس دی. حدود نیمی از کسانی که مبتلا به اسکیزوفرنی هستند بیش از حد مواد مخدر و / یا الکل مصرف می‌کنند. نقش حشیش می‌تواند علی باشد،اما داروها و مواد دیگر ممکن است تنها به عنوان مکانیسم‌هایی سازگار برای مقابله با افسردگی، اضطراب، خستگی، و تنهایی مصرف شوند.

ماری جوانا با افزایش تعلق میزان مصرف با خطر پیشرفت یک اختلال روانی مرتبط که استفاده مکرر با دو برابر خطر ابتلاء به جنون و اسکیزوفرنی مرتبط است. حال آنکه برشمردن مصرف حشیش به عنوان عامل مؤثر بر ابتلاء به اسکیزوفرنی توسط خیلی‌ها قابل قبول است،همچنان مورد بحث می‌باشد. آمفتامین، کوکائین، و به میزان کمتر الکل، می‌توانند منجر به جنونی که بسیار شبیه به اسکیزوفرنی است شوند. اگر چه به‌طور کلی علت بیماری تصور نمی‌شود، اما افراد مبتلا به اسکیزوفرنی نیکوتین بسیار بیشتری نسبت به جمعیت عمومی مصرف می‌کنند.

حدود ۹۰٪ بیماران مبتلا به اسکیزوفرنی به نیکوتین وابستگی دارند. نیکوتین گذشته از افزایش مرگ و میر مرتبط با سیگار، سبب کاهش غلظت خونی برخی داروهای ضدروان‌پریشی می‌شود. گفته شده که شیوع بالای مصرف سیگار در این بیماران دست‌کم تا حدودی مربوط به ناهنجاری‌های گیرنده‌های نیکوتینی مغز می‌باشد.

• عوامل رشد و پیشرفت

عواملی مانند فقدان اکسیژن خون و عفونت، یا استرس و سوء تغذیه مادر در دوران رشد جنین، ممکن است اندکی خطر ابتلا به اسکیزوفرنی را در مراحل بعدی زندگی افزایش دهند. به احتمال زیاد افراد مبتلا به اسکیزوفرنی ممکن است در فصل زمستان یا فصل بهار (حداقل در نیمکره شمالی) متولد شده باشند، که ممکن است ناشی از قرار گرفتن زیاد در معرض ویروس در رحم باشد.

• مکانیسم‌ها

تلاش‌های چندی برای توضیح ارتباط بین تغییر عملکرد مغز و اسکیزوفرنی به مرحله عمل رسیده‌است. یکی از شایع‌ترین آن‌ها فرضیه دوپامین می‌باشد، که نسبت خصیصه‌های جنون به تفسیر ذهن معیوب از احتراق ناقص نورون‌های دوپامینرژیک می‌باشد.

• روانی

بسیاری از مکانیسم‌های روانی در توسعه و بقای اسکیزوفرنی درگیر می‌باشند. انحرافات شناختی در افرادی که مطلع از خطر هستند یا کسانی که در معرض خطر هستند، به ویژه هنگامی که تحت فشار یا در موقعیت‌های گیج‌کننده‌ای هستند قابل تشخیص می‌باشد. برخی از ویژگی‌های شناختی ممکن است منعکس‌کننده فقدان‌های عصب‌شناسی عمومی از جمله از دست دادن حافظه باشند، حال آن که ویژگی‌های دیگر ممکن است مربوط به مسائل خاص و تجربیات باشند.

علی رغم نمایان شدن فقدان عاطفه، یافته‌های اخیر نشان می‌دهد که بسیاری از افراد مبتلا به اسکیزوفرنی از لحاظ عاطفی، خصوصاً به محرک‌های استرس زا یا منفی پاسخگو هستند، و این گونه است که حساسیت ممکن است سبب بروز آسیب‌پذیری نسبت به اختلال و علائم شود. برخی از شواهد نشان می‌دهد که محتوای باورهای پنداری و تجارب روانی می‌تواند منعکس‌کننده علل عاطفی اختلال باشند، و همچنین نشان می‌دهد که چگونه تعبیر شخص از چنین تجربه‌هایی می‌تواند در شناخت علائم تأثیرگذار باشد. استفاده از «رفتارهای مطمئن» برای جلوگیری از تهدیدات فرضی ممکن است کمکی برای توهم مزمن باشد. اکثر شواهد مرتبط با نقش مکانیسم‌های روانی ناشی از اثرات روان درمانی‌ها روی علائم اسکیزوفرنی می‌باشد.

• عصب ‌شناسی

اسکیزوفرنی بسته به تفاوت‌های ظریف موجود در ساختار مغز می‌باشد، که در ۴۰ تا ۵۰٪ موارد و در شیمی مغز در حالات جنونی حاد یافت می‌شود. بررسی‌های برگرفته از تست روان‌شناسی عصبی و تکنولوژی‌های تصویربرداری از مغز مانند FMRI و PET برای بررسی تفاوت‌های اجرایی در فعالیت مغز نشان دهنده تفاوت‌هایی هستند که به نظر می‌رسد اغلب در لب قدامی مغز هیپوکامپ‌ها و لب گیجگاهی رخ می‌دهند. کاهش حجم مغز، کوچک‌تر از آنچه در کسانی که مبتلا به بیماری آلزایمر هستند بافت می‌شود، در مناطقی از قشر پیشانی و لب‌های گیجگاهی گزارش شده‌اند. معلوم نیست که آیا این تغییرات حجمی تدریجی هستند یا قبل از شروع بیماری به وجود می‌آیند. این تفاوت‌ها به فقدان شناخت عصبی مرتبط اند که اغلب ابتلاء به اسکیزوفرنی را به همراه دارند. از آنجا که مدارهای عصبی متغیرند، متناوباً پیشنهاد شده‌است که اسکیزوفرنی را باید به عنوان مجموعه‌ای از اختلالات گسترده عصب تصور کرد.

توجه خاصی نسبت به عملکرد دوپامین در مسیر mesolimbic مغز شده‌است. توجهات بیش از حد منتج شده از یافته‌های تصادفی است که phenothiazine مواد مخدر، که مسدودکننده عملکرد دوپامین است، می‌تواند علائم روان پریشی را کاهش دهد. این واقعیت وجود دارد که آمفتامین‌ها، که منجر به آزاد شدن دوپامین می‌شوند، ممکن است علائم روان پریشی در اسکیزوفرنی را تشدید کنند فرضیه مؤثر دوپامین اسکیزوفرنی پیشنهاد می‌کند که فعال‌سازی بیش از حد گیرنده‌های D۲ علت (علائم مثبت) اسکیزوفرنی بود. اگر چه حدود ۲۰ سال این فرضیه بر اساس اثر مسدودکننده D۲ مشترک در تمام داروهای ضد روان پریشی بنا شد، اما تا اواسط دهه نود که PET و بررسی‌های تصویربرداری مقطع‌نگاری رایانه‌ای تک‌فوتونی شواهد پشتیبان را تأمین می‌کردند اثری از آن نبود. فرضیه دوپامین در حال حاضر، تا حدودی تنها به دلیل اینکه تجویز داروهای ضد روان پریشی جدید (تجویز داروی داروهای ضد روان پریشی نامنظم) می‌توانند مؤثر تر از تجویز داروهای قدیمی (تجویز دارو داروهای ضد روان پریشی معمولی) باشند ساده تصور می‌شود، اما عملکرد سروتونین نیز مؤثر واقع می‌شود و ممکن است اندکی کمتر از دوپامین اثر مسدودکننده داشته باشد.

انتقال‌دهندهٔ عصبی گلوتامات و کاهش عملکرد گیرنده گلوتامات NMDA در اسکیزوفرنی نیز مورد توجه قرار گرفته‌است، بیشتر به دلیل کاهش غیرطبیعی سطح گیرنده‌های گلوتامات یافت شده در مغزهای پس از مرگ کسانی که مبتلا به اسکیزوفرنی هستند، و کشف اینکه داروهای مسدودکننده گلوتامات مانند پنسیلین و کتامین می‌توانند مقلد علائم و مسائل شناختی مرتبط با این حالت باشند. کاهش عملکرد گلوتامات به عملکرد ضعیف آزمون الزامی لپ قدامی مغز و عملکرد هیپوکامپ مرتبط می‌باشد، و گلوتامات می‌تواند در عملکرد دوپامین، که هر دو در اسکیزوفرنی دخیل شده‌اند تأثیرگذار باشد، واسطه مهم (و احتمالاً عملی) نقش مسیرهای گلوتامات در این حالت پیشنهاد می‌شوند اما علائم مثبت نسبت به تجویز داروی glutamatergic  پاسخگو نیستند.

• تشخیص

جان نش، یک ریاضیدان اهل ایالات متحده و برنده مشترک جایزهٔ نوبل اقتصاد در سال ۱۹۹۴ می‌باشد، که از اسکیزوفرنی رنج می‌برد. زندگی وی، موضوع فیلم «ذهن زیبا» برنده جایزه اسکار در سال ۲۰۰۱ قرار گرفت

اسکیزوفرنی یا بر اساس دو معیارهای انجمن روان پزشکی آمریکا «راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی»، نسخه DSM-IV-TR، یا سازمان بهداشت جهانی طبقه‌بندی آماری بین‌المللی از بیماری‌ها و مشکلات مرتبط با سلامت، ICD-۱۰ تشخیص داده می‌شود. این معیارها از تجارب گزارش شده شخص، گزارش اختلال رفتاری، به دنبال یک ارزیابی بالینی توسط یک متخصص سلامت روانی استفاده می‌کنند. نشانه‌های مرتبط با اسکیزوفرنی به ‌طور پی در پی در جامعه رخ می‌دهد و بسیار سخت می‌شود به اسکیزوفرنی پی برد. تا سال ۲۰۰۹ هیچ آزمون عینی وجود نداشت.

• معیارها

معیارهای ICD-۱۰ به‌طور معمول در کشورهای اروپایی مورد استفاده قرار می‌گیرند، حال آنکه معیارهای DSM-IV-TR در ایالات متحده آمریکا و سایر نقاط جهان مورد استفاده قرار می‌گیرند، و در مطالعات پژوهشی متداول هستند. معیارهای ICD-۱۰ تأکید بیشتری بر علائم درجه اول اشنایدری دارند. در عمل، تشابه بین دو سیستم بالا است.

با توجه به نسخه تجدید نظر شده چهارم «راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی» (DSM-IV-TR)، برای تشخیص ابتلا به اسکیزوفرنی، سه معیار مشخص باید در نظر گرفته شود:

1.         علائم مشخصه: دو یا چند مورد زیر، که هر یک برای مدت طولانی در طول یک دوره یک‌ماهه وجود دارند (یا کمتر، در صورتی که علائم صرفه نظر از درمان باشند.)

           توهمات

           وهم و خیالات

           سخنان آشفته، که جلوه‌ای از اختلال در تفکر رسمی می‌باشد.

           رفتار به شدت آشفته (مانند نامناسب لباس پوشیدن، اغلب گریه کردن) یا رفتار جنون جوانی

          علائم منفی: تحت تأثیر کم توجهی عاطفی (فقدان یا کمبود در پاسخ عاطفی) قرار گرفتن، عجز گویایی (فقدان یا کمبود در گفتار)، یا نداشتن اختیار و اراده (فقدان یا کمبود انگیزه.)

اگر توهم‌ها عجیب و غریب تشخیص داده شوند، یا یک صدای آمیخته با صحبت‌های بیمار هم‌زمان با انجام گرفتن اعمال بیمار یا شنیدن دو یا چند صدا که درحال گفتگو با یکدیگر هستند را توهم شنیداری بحساب بیاوریم، تنها علائم بالا کاربرد دارند. ملاک اختلال در سخن زمانی قابل مشاهده است که به اندازه کافی بطور قابل ملاحظه اختلال در ارتباطات شدید باشد.

2.         اختلال در عملکرد اجتماعی یا شغلی: برای مدت قابل توجهی از زمان شروع اختلال، یک یا چند منطقه عمده از عملکرد مانند کار، روابط بین فردی، یا مراقبت از خود، به‌طور قابل توجهی پایین‌تر از سطح به دست آمده قبل از شروع اختلال می‌باشند.

3.         طول مدت قابل توجه: علائم مداوم اختلال به مدت حداقل شش ماه ماندگار می‌باشند. این دوره شش‌ماهه، باید حداقل یک ماه از علائم (و یا کمتر، در صورتی که علائم صرفه نظر از درمان باشند) را کاهش دهد.

اگر نشانه‌های اختلال برای بیش از یک ماه ولی کمتر از شش ماه نمایان شوند، تشخیص اختلال حالت اسکیزوفرین عملی می‌باشد. علائم روان پریشی که کمتر از یک ماه به طول می‌انجامند ممکن است به عنواناختلال روانی کوتاه تشخیص داده شود، و در شرایط مختلف ممکن است به عنوان اختلال روانی غیرقابل تشخیص دسته‌بندی شود. در صورتی که نشانه‌های اختلال خلقی به‌طور قابل ملاحظه‌ای نمایان شوند اسکیزوفرنی قابل تشخیص نمی‌باشد (گر چه اختلال schizoaffective قابل تشخیص است)، یا اگر نشانه‌های اختلال پیش رونده فراگیر نمایان شوند مگر این که هذیان یا توهم برجسته نیز وجود داشته باشند، یا اگر علائم مستقیماً نتیجه فیزیولوژیکی شرایط یا موارد یک پزشک عمومی، مانند سوء استفاده از مواد مخدر یا داروها باشند، اسکیزوفرنی قابل تشخیص نمی‌باشد.

زیر گروه‌ها:

DSM-IV-TR  شامل پنج زیرگروه اسکیزوفرنی می‌باشد، گر چه توصیه می‌شود پیشرفته‌ترین آن یعنی DSM-5 را از طبقه‌بندی جدید مجزا کنیم:

•           نوع پارانویایی (هذیانی): توهمات یا توهمات شنیداری نمایان می‌شوند، اما اختلال در تفکر، رفتار آشفته، یا تملق عاطفی نمایان نمی‌شوند. توهمات سرکوب گرانه و / یا پرآب و تاب هستند، اما علاوه بر این، آیتم‌های دیگری مانند حسادت، مذهب، یا شکایت جسمانی نیز ممکن است وجود داشته باشند.

•           نوع نامنظم: به نام «اسکیزوفرنی جنون جوانی» موجود در ICD معروفند. جایی که اختلال فکری و عاطفه یکنواخت با هم وجود دارند.

•           نوعی از جنون جوانی: این موضوع ممکن است تقریباً ناشی از بی‌حرکتی یا جلوه‌ای از آشفتگی، حرکات بی‌هدف و بی‌مورد باشد. علائم می‌توانند شامل نداشتن هوشیاری نسبی یا کامل جنون جوانی و انعطاف‌پذیری مومی باشند.

•           نوع نامشخص: علائم روان‌پریشی نمایانند، اما معیاری برای انواع پارانوئید، آشفتگی، یا جنون جوانی دیده نمی‌شود.

•           نوع باقی‌مانده: که در آن علائم مثبت فقط در یک حساسیت پایین نمایانند.

ICD-۱۰ دو زیرگروه دیگر را معرفی می‌کند:

•           افسردگی پس از اسکیزوفرنی: بروز افسردگی پس از یک بیماری اسکیزوفرنی که در آن سطح پایینی از علائم اسکیزوفرنی هنوز هم ممکن است وجود داشته باشند.

•           اسکیزوفرنی ساده: گسترش بی‌سر و صدا و پیشرونده علائم شاخص منفی بدون هیچ سابقه‌ای از حالات روانی.

• تفاوت

علائم روان پریشی ممکن است در بسیاری از اختلالات روانی دیگر موجود باشند، از جمله اختلال دوقطبی،اختلال شخصیت مرزی،مسمومیت با مواد مخدر و جنون ناشی از مواد مخدر. توهمات («غیر-عجیب و غریب») نیز اختلال توهم، و برداشت‌های اجتماعی دراختلال اضطراب اجتماعی، اختلال شخصیت گریزی و اختلال شخصیت موجود هستند. اسکیزوفرنی با اختلال وسواس (OCD) همراه است، به‌طور قابل توجه بیشتر از آن است که بتوان به صورت شانسی در مورد آن بحث کرد، گر چه وسواسی که در OCD از توهمات اسکیزوفرنی رخ می‌دهد را به سختی می‌توان تشخیص داد.

بیشتر پزشکان عمومی و اعصاب و روان ممکن است ملزم به رد کردن بیماری‌های پزشکی شوند که ممکن است به ندرت حاصل از علائمی شبیه اسکیزوفرنی روانی، مانند: آشوب و اضطراب متابولیک، عفونت سیستماتیکی، سفلیس، HIV عفونت، صرع، و ضایعات مغز باشند. ممکن است رد کردنهذیان، که می‌تواند نشانه توهمات دیداری، شروع حاد و متغیر سطح هوشیاری، و نشانه بیماری زمینه‌ای باشد لازم باشد. تحقیقات به‌طور کلی به منظور عود کردن تکرار نمی‌شوند مگر اینکه نشانه «طبی» خاصی باشد یا ممکن است عوارض جانبی از دارو ضد جنون وجود داشته باشد.

• پیشگیری

در حال حاضر شواهد و مدارک مبتنی بر اثر بخشی مداخلات زودرس برای جلوگیری از اسکیزوفرنی بی‌نتیجه است. حال آن‌که شواهدی وجود دارد که مداخلهٔ زودهنگام در آنهایی که با یک فقره بیماری روانی همراه هستند ممکن است در کوتاه‌مدت نتایج بهبودشان را مهیا سازند، پس از پنج سال بهره‌مندی کمی از این اقدامات وجود دارد. تلاش برای جلوگیری از اسکیزوفرنی در مرحله علائم اولیه بیماری مطمئناً سودمند نمی‌باشد و به همین دلیل از سال ۲۰۰۹ توصیه نمی‌شود. پیشگیری در صورت نبودن نشانه‌های قابل اعتماد بعد از پیشرفت بیماری دشوار است. با این حال، برخی از موارد اسکیزوفرنی می‌تواند به تعویق بیفتد یا احتمالاً با تشویق به پرهیز کردن از مصرف حشیش، به ویژه در میان جوانان می‌تواند به تعویق بیفتد. افراد با سابقه خانوادگی اسکیزوفرنی ممکن است بیشتر در معرض خطر ابتلا به جنون ناشی از حشیش باشند. و، یک پژوهش نشان داد که اختلالات روانی ناشی از حشیش در حدود نیمی از موارد پیشرفت شرایط روانی مداوم را به دنبال دارد.

تحقیقات نظری دنباله رو استراتژی‌هایی هستند که ممکن است بیماری اسکیزوفرنی را کاهش دهند. به دنبال یک روش برای درک آنچه در سطح ژنتیک و عصبی اتفاق می‌افتد تا یک بیماری به حساب بیاید، به‌طوری‌که مداخلات زیست پزشکی می‌توانند گسترده شوند. با این حال، آثار متعدد و متنوع ژنتیکی به هر اندازه که کوچک باشند، تعامل با محیط زیست را با مشکل مواجه می‌کنند. متناوباً، استراتژی‌های بهداشت عمومی می‌توانند عوامل انتخابی اقتصادی و اجتماعی باشند که در گروه‌های خاص به میزان بالایی از اسکیزوفرنی، به عنوان مثال در ارتباط با مهاجرت، قومیت یا فقر، به هم مرتبط هستند. گروه گسترده‌ای از استراتژی‌ها می‌توانند از خدمات مربوط به اطمینان از حاملگی سالم و رشد سالم، از جمله در مناطق توسعه روانی مانند شناخت اجتماعی حمایت کنند. با این حال، به اندازه کافی شواهد و مدارکی دال بر اجرای ایده‌هایی که در زمان فعلی وجود دارند، و تعدادی از مسائل گسترده‌تری که مختص اسکیزوفرنی باشند موجود نیست.

تشخیص بیماری اسکیزوفرنی و درمان آن :

برای اینکه تشخیص بیماری ممکن شود، ضروری است که اختلال دستکم شش ماه ادامه داشته باشد. برای اینکه بتوان علت های دیگر روانپریشی ، برای نمونه بیماری دیگر یا مصرف مواد مخدر را حذف کرد، بررسی ضرورت دارد.

برای معالجه، مواد دارویی ضد روانپریشی وجود دارد که می¬تواند بیماری را خفیف تر کند و زندگی روزمره را برای بیمار مبتلا به اسکیزوفرنی آسانتر سازد. معالجه شامل گفتگوی حمایتی و روان‌درمانی است. حایز اهمیت است که شخص مبتلا هرچه زودتر، با به دست آوردن کاری مناسب یا بازگشت به شغل سابق، مورد یاری و پشتیبانی قرار گیرد. این گفته در مورد کسی نیز که هنوزهم علایم بیماری نشان می¬دهد صادق است.

امنیت اهمیت دارد و از این رو خوب است که بیمار در خانه ی خود یا، زمانی که بیماری در اوج خود است ، در بخش درمانی ویژه‌ای مورد معالجه قرار گیرد. خویشاوندان نیز ممکن است نیازمند پشتیبانی باشند چرا که ممکن است در کنار بیمار بودن بر آنها فشار آورد.

درمان اولیه اسکیزوفرنی، مصادف با مصرف داروهای آنتی سایکوتیک می‌باشد، که اغلب با ترکیبی از حمایت‌های روانی و اجتماعی همراه هستند. بستری شدن در بیمارستان ممکن است برای موارد وخیم یا به‌طور داوطلبانه یا (در صورتی که قانون سلامت روانی به آن اجازه دهد) اجباری صورت پذیرد. بستری شدن طولانی مدت از مان شروع غیر نهادینه کردن در سال‌های دهه ۱۹۵۰ غیرطبیعی می‌باشد، هر چند هنوز هم اتفاق می‌افتد ارتباطات خدمات پشتیبانی از جمله سر زدن به مراکز، بازدید توسط اعضای جامعه بهداشت روانی، حامیان اشتغال و پشتیبانی از گروه‌ها، عادی می‌باشد. برخی از شواهد نشان می‌دهد که ورزش منظم دارای اثرات مثبتی بر سلامت جسمی و روانی افراد مبتلا به اسکیزوفرنی می‌باشد.

درمان‌های تکنولوژیک

درمان با TMS تقریباً بیش از هشت سال است که محققین درمان اختلال اسکیزوفرنیا با TMS به کار می‌برند. این روش بیشتر در مواردی آزمایش شده‌است که بیماران دارای توهمات مقاوم بوده‌اند ویا به درمان‌های دارویی پاسخ نمی‌دادند. خاستگاه به‌کارگیری این روش به مطالعاتی برمی گردد که نشان می‌دهند این نوع مداخله جدید در اختلالات خلقی مؤثر است. چندین مطالعه نشان داده‌اند که TMS در قشر پیش پیشانی نیمکره چپ همان اثراتی را تولید می‌کند که داروهای ضدافسردگی ایجاد می‌کنند. افزون بر این، طبق شواهد مختلف، اثربخشی این رویکرد درمانی در اختلالاتی نظیر وسواس فکری- عملی و اختلال استرس پس از سانحه و شیدایی نیز نشان داده شده‌است. TMS برای نشانگان منفی اسکیزوفرنیا نشانگان منفی اسکیزوفرنیا مرتبط با نقص در عمل رد اجرایی است و جزء آن دسته از علایمی است که به داروهای نورولپتیک بسیار کند جواب می‌دهد. همچنین علائم منفی به داروهای ضد روان پریشی نسل اول) نظیر هالوپردول، تریفلوپرازین، کاربافازپن و… (جواب نمی‌دهند علی‌رغم اینکه داروهای ضدروان‌پریشی غیر کلاسیک نیز تا حدی می‌تواند این علائم را کنترل کند ولی اثر واقعی آن‌ها بر چنین علایمی هنوز مبهم و ناشناخته است. به هر ترتیب با استفاده از (TMS) می‌توان آن نواحی از قشر پیشانی را که در به‌وجود آمدن این علایم نقش داشته‌اند تحریک مغناطیسی نمود. تصاویر به دست آمده از مغز بیماران اسکیزوفرنیا نشان داده‌است که در ایجاد علایم منفی، کاهش فعالیت در منطقه قشر مخ نیمکره چپ به چشم می‌خورد. در واقع منطق زیربنایی درمان از طریق TMS برای علایم منفی اسکیزوفرنیا به این می‌پردازد که چون در این منطقه ازکرتکس یک فعالیت پایین را شاهد هستیم لذا تحریک از طریق فرکانس بالا سبب فعالیت نورونی می‌شود. TMS برای نشانگان مثبت اسکیزوفرنیا توهم، هذیان، گفتار عجیب و غریب، اختلال در فکر، در زمره علایم مثبت اسکیزوفرنیا محسوب می‌شود. در میان علایم مثبت این بیماری بیش‌ترین مطالعات بر روی توهم به خصوص) شنیداری (انجام شده‌است. توهم شنیداری در میان ۵۰–۷۰ درصد از بیماران اسکیزوفرنیا دیده می‌شود. معمولاً درمان‌هایی مبتنی بر دارو به صورت کامل انجام نمی‌شود و یا علی‌رغم مصرف دارو بیمار همچنان این تَوَهُمات را دارد. این توهمات می‌تواند سبب پریشانی، ناتوانی کارکرد یا عدم کنترل بر رفتار شود. اسکیزوفرنیا در خصوص اثر بخشی rTMS بر علایم اسکیزوفرنیا نیز شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد این شیوه بر علایم منفی و توهمات شنیداری در افراد مبتلا مؤثر است. به‌طور مثال در مقاله‌ای که در سال ۲۰۰۴ ارائه شده، نشان داده شده قریب به اثر مطالعات حاکی از تأثیر rTMS بر بهبود علایم فوق بوده‌اند.

دارو:

ریسپریدون به داروی ضد روان پریشی نامنظم معروف است.

راه اول برای درمان اختلال روانی مرتبط با اسکیزوفرنی تجویز داروی ضد روان پریشی است،که می‌تواند علائم مثبت روان پریشی را در حدود ۷–۱۴ روز کاهش دهد. داروهای ضد روان پریشی، به هر حال، به میزان قابل توجهی نسبت به بهبود علائم منفی و اختلال در شناخت ضعیف می‌باشند. استفاده دراز مدت از این دارو، خطر عود را کاهش می‌دهد.

انتخاب داروی ضد روان پریشی برای مصرف بر اساس منافع، خطرات و هزینه‌ها می‌باشد. جای بحث دارد که کدام دسته بهتر هستند، معمولی یا داروهای ضد روان پریشی نامنظم. در زمانی که داروهای ضد روان پریشی معمولی به مقدار کم نسبت به متوسط دفعات و مقدار دوزهای مصرف دارو مورد استفاده قرار می‌گیرند، هر دو دارو به یک اندازه علائم افت یا عود را نشان می‌دهند. در ۴۰–۵۰٪ از افراد خوب جواب می‌دهد، در ۳۰–۴۰٪ از افراد نسبتاً جوابگو می‌باشد، و در ۲۰٪ از افراد باعث مقاومت در برابر درمان شده‌است (از بین رفتن علائم، بعد از شش هفته با توجه به دو یا سه داروی ضد روان پریشی مختلف به‌طور رضایت بخشی پاسخگو می‌باشد). Clozapine ( کلوزاپین ) برای کسانی که پاسخ ضعیفی نسبت به داروهای دیگر دارند درمان مؤثری است، اما احتمال عوارض جانبی وخیمی نسبت به agranulocytosis (آگرانولوسیتوز) دارد (کاهش تعداد سلول‌های سفید خون در ۱–۴٪.)

توجه داشته باشید که عوارض جانبی داروهای ضد روان پریشی معمولی میزان بیشتری از عوارض جانبی اکستراپیرامیدال را به دنبال دارند در حالی که داروهای ضد روان پریشی نامنظم افزایش قابل توجه وزن، دیابت و خطر ابتلاء به سندرم متابولیک را به دنبال دارند. حال آن که داروهای ضد روان پریشی نامنظم عوارض جانبی اکستراپیرامیدال کمتری دارند که این اختلافات نسبتاً کم می‌باشند. برخی از داروهای ضد روان پریشی نامنظم از قبیل quetiapine (کوئتیاپین) و risperidone  (ریسپریدون) نسبت به داروهای روان پریشی معمولی perphenazine (پرفنازین) با خطر جدی مرگ همراه هستند، در حالی که clozapine (کلوزاپین) با کمترین خطر مرگ همراه است. هنوز مشخص نیست که آیا داروهای ضد روان پریشی جدید شانس ابتلاء به سندرم نورولپتیک بدخیم، که یک اختلال عصبی نادر ولی جدی است را کاهش می‌دهند یا خیر.

برای افرادی که مایل یا قادر به اخذ دارو به‌طور منظم، نیستند، انبار پی در پی تدارکات داروهای ضد روان پریشی ممکن است به منظور کنترل نظارت مورد استفاده قرار بگیرند. آن‌ها به نسبت زیادی خطر مربوط به داروهای خوراکی را کاهش می‌دهند. هنگامی که در ترکیب با اختلالات روانی استفاده می‌شوند، ممکن است پیوسته در دراز مدت درمان را بهبود دهد.

• روانی اجتماعی

شماری از مداخلات روانی اجتماعی ممکن است در درمان اسکیزوفرنی مفید باشند که عبارتند از: خانواده درمانی، ارتباط درمانی مثبت، اشتغال، بازسازی شناخت، آموزش مهارت درمان شناخت رفتاری (CBT)، مداخلات اقتصادی اعتباری، و مداخلات روانی اجتماعی به منظور مواد مصرفی و کنترل وزن. خانواده درمانی یا آموزشی، که کل سیستم خانواده را نسبت به یک فرد، مخاطب قرار دهد، ممکن است عود شدن بیماری و بستری شدن در بیمارستان را کاهش دهد. شواهد و مدارک مؤثر CBT در مورد کاهش علائم یا جلوگیری از عود کردن بیماری اندک می‌باشد. هنر یا درام درمانی به خوبی مورد تحقیق قرار نگرفته‌است.

• پیش‌بینی

اسکیزوفرنی هزینه‌های جانی و مالی بسیاری دارد. اسکیزوفرنی به کاهش امید به زندگی از ۱۲–۱۵ سال منتج می‌شود، در درجه اول به دلیل به همراه داشتن چاقی، بی‌حرکتی در طول زندگی روزمره، و سیگار کشیدن، افزایش میزان خودکشی نقش کمتری را ایفا می‌کند. این تفاوت‌ها در امید به زندگی بین سال‌های s۱۹۷۰ و s۱۹۹۰ افزایش یافته‌است،و بین سال۱۹۹۰s  و دهه اول قرن 21st  تغییر قابل ملاحظه‌ای در نظام سلامت با در دسترس بودن مراقبت‌های گسترده نداشته‌است (فنلاند)

اسکیزوفرنی یکی از علل عمده ناتوانی است، با فعال شدن جنون به سه دسته بیشترین ناتوانی پس از quadriplegia و جنون و در صدر آن paraplegia و کوری تقسیم‌بندی می‌شود. حدود سه چهارم از افراد مبتلا به اسکیزوفرنی همراه با عود کردن بیماری از ناتوانی مداومی برخوردارند. برخی از مردم به‌طور کامل بهبود می‌یابند و دیگران برخوردهای خوب و مناسبی در جامعه دارند. بسیاری از افراد مبتلا به اسکیزوفرنی، به‌طور مستقل با پشتیبانی جامعه زندگی می‌کنند. در افراد مبتلا به جنون با توجه به قسمت اول در ۴۲٪ موارد از نتیجه خوبی در دراز مدت، نتیجه متوسط در ۳۵٪ و یک نتیجه ضعیف در ۲۷٪ برخوردارند. به نظر می‌رسد نتایج بدست آمده مرتبط با اسکیزوفرنی در در حال توسعه نسبت به کشورهای توسعه یافته بهتر است. با این حال، این نتیجه‌گیری‌ها، زیر سؤال رفته‌اند.

یک نرخ خودکشی بیش از حد متوسط در افراد مبتلا به اسکیزوفرنی موجود می‌باشد. این مهم ۱۰٪ ذکر شده‌است، اما اکثر تحلیل‌های اخیر مطالعاتی و آماری در یک تجدید نظر ۴٫۹٪ برآورد کرده‌اند، که اغلب در دوران پس از شروع یا اولین زمان بستری شدن در بیمارستان اتفاق می‌افتد. در اکثر مواقع بیش از (۲۰ تا ۴۰ درصد) حداقل یک بار اقدام به خودکشی می‌کنند. انواع مختلفی از عوامل خطر وجود دارد، از جمله جنس مذکر، افسردگی، و بهره هوشی بالا.

اسکیزوفرنی و سیگار کشیدن یک ارتباط تنگاتنگ در مطالعات سراسر جهان از خود نشان داده‌اند. مصرف سیگار در افراد مبتلا به اسکیزوفرنی بسیار شایعتر از سایر افراد است. ۸۰٪ تا ۹۰٪ این بیماران سیگار می‌کشند در حالیکه تنها ۲۰٪ از جمعیت عمومی سیگاری هستند. همچنین اسیکزوفرن‌های سیگاری علاقه بیشتری به سیگار کشیدن دارند و سیگارهای با نیکوتین بالا را ترجیح می‌دهند.

نظریه قابل قبولی در مورد دلیل شیوع مصرف سیگار در این بیماران وجود ندارد. برخی فرضیات مصرف سیگار در این افراد را نوعی خوددرمانی برای کاهش استرس و تنظیم تفکر یا کاهش عوارض جانبی داروهای ضد اسکیزوفرنی می‌دانند اما از سوی دیگر اثرات منفی سیگار می‌تواند در مجموع نتیجه بدتری برای این بیماران داشته باشد. با توجه به اینکه مدارک موجود در مورد آسیب‌ها و منافع سیگار کشیدن ضدونقیض است در مورد نحوه برخورد با سیگار کشیدن این بیماران اختلاف نظر است. به‌طور تاریخی روانپزشکان این بیماران را از سیگار کشیدن منع نمی‌کنند و معتقدند افرادی که به مشکلات جدی ذهنی مبتلا هستند و استرس و فشارهای شدید را تحمل می‌کنند حق سیگار کشیدن را به عنوان یک فعالیت لذت‌بخش هرچند مخرب دارند. در برخی موارد نیز در بیمارستان‌های روانی سیگار به عنوان یک جایزه و محرومیت از سیگار به عنوان یک تنبیه در نظر گرفته می‌شود. اما تحقیقات جدیدی که منفعت ترک سیگار در طولانی مدت را نشان می‌دهد موجب شده تا اکنون ایده مخالفت با مصرف سیگار نظریه غالبتری باشد. با این حال هرچند در حال حاضر در بیشتر کلینیک‌های سلامت روانی قطع سیگار یک هدف است اما در مورد شیوه موفق رسیدن به این هدف تحقیقات قابل قبولی انجام نشده‌است. همچنین در تحقیقاتی که بعد از قطع سیگار انجام شده نشانه‌ای حاکی از تأثیر قطع سیگار بر بهتر شدن یا بدتر شدن این بیماران دیده نشده‌است.

برخی از شواهد نشان می‌دهد که احتمالاً اسکیزوفرنی پارانویید نسبت به انواع دیگر اسکیزوفرنی به منظور زندگی مستقل و عملکرد شغلی چشم‌انداز بهتری دارد.

• اپیدمیولوژی (همه‌گیرشناسی)

حد۰٫۳–۰٫۷٪ از افراد در برخی از مراحل زندگی خود یا ۲۴ میلیون نفر در سراسر جهان تا سال ۲۰۱۱ تحت تأثیر اسکیزوفرنی قرار می‌گیرند،اسکیزوفرنی غالباً در مردان ۱٫۴ برابر بیشتر از زنان و به‌طور معمول در مردان زودتر رخ می‌دهد اوج سن شروع، ۲۰–۲۸ سال برای مردان و ۲۶–۳۲ سال برای زنان است. در بدو دوران کودکی بسیار نادرتر از،بدو میان سالی – کهن‌سالی می‌باشد. علی‌رغم دانش دریافت شده مبنی بر اینکه اسکیزوفرنی با نرخ مشابهی در سراسر جهان رخ می‌دهد، شیوع آن در سراسر جهان متفاوت است.

• پیشینه

علایم این بیماری در گذشته‌های دور نیز شناخته شده بود؛ ولی پیشینیان تعبیرهای اسطوره‌ای برای آن داشتند. در گذشته‌ها مردمان قدیم عقاید اسطوره‌ای نسبت به این بیماری داشتند که امروزه این عقاید تغییرات زیادی کرده‌است. در گذشته به روان‌گسیختگی «جنون جوانی» می‌گفتند که امروزه چندان مورد پسند روان‌پزشکان و روان‌شناسان نیست. پیشینیان می‌گفتند دیوانه کسی است که دیو را می‌بیند و مجنون کسی است که جن را می‌بیند. این همان روان‌گسیختگی است. روان‌گسیختگی نوعی از بیماری است که بیمار موجودی را می‌بیند که دیگران نمی‌بینند و مردم به این دلیل که آن موجود مورد ادعا را نمی‌بینند به فردی که آن موجود را می‌بیند مجنون یا دیوانه می‌گویند. به این بیماری در قدیم دیوانگی یا جن زدگی یا آل زدگی می‌گفتند.

در قرن نوزدهم پزشکان این بیماری را به عنوان جنون و دیوانگی محض می‌انگاشتند و در اوسط همین قرن بندیکت اوگوستن مورل برای اولین بار به توصیف این بیماری در کتاب خود پرداخت و از آن به عنوان «توقف ناگهانی تمام قوای روحی» یاد کرد. این بیماری در آن زمان اغلب در دسته هیستری به‌شمار می‌رفت و به آن هیستری گیج و منگ می‌گفتند.

در اواخر قرن نوزدهم امیل کرپلین، روانپزشک آلمانی، این بیماری را جنون زودرس نامید که به فراگیری این بیماری نزد جوانان و نوجوانان بازمی‌گشت. در نهایت اُیگِن بلویلر، روانپزشک سوئیسی، کلمه اسکیزوفرنی را در جهت دفاع از روانکاوی فروید ابداع کرد و به تعریف عوارض این بیماری پرداخت. فروید لفظ پارافرنی را برای این بیماری مناسب تر می‌دانست.

دکتر پوست و مو

کلینیک زیبایی

بهترین مرکز پوست و زیبایی

ادم ریوی

ادم ریوی چیست ؟

ادم ریوی به معنی تجمع آب میان بافتی در ریه ها می‌باشد. هر چند ادم ریوی در بیماری پنومونی یا ذات الریه نیز دیده می‌شود، ولی ادم حاد ریه بیشتر در اثر یک بیماری قلبی عروقی رخ می دهد که به دلیل اختلال در اکسیژن رسانی خون می‌تواند بسیار کشنده نیز باشد، مثل نارسایی احتقانی قلب و یا سکته قلبی.

ادم ریوی ناشی از تجمع مایع غیر طبیعی در داخل آلوئول و بافت بینابینی ریه ها است، به طور معمول ناشی از بیماری قلبی عروق مانند نارسایی قلبی یا کاردیومیوپاتی. ذات الریه، حاد سندرم  تنفسی ، استنشاق دود، نیز می تواند ادم ریوی شود.

ادم ریوی می تواند یک بیماری تهدید کننده زندگی و نیاز به ارزیابی پزشکی و درمان فوری دارد.

ادم‌ ریه‌ مجموعه‌ای‌ از علایم‌ وخیم‌ و تهدید کننده‌ حیات‌ ناشی‌ از نارسایی‌ احتقانی‌ قلب‌ دارد.

    علایم‌ شایع‌

علایم‌ زیر اغلب‌ به‌ طور ناگهانی‌ در اواسط‌ شب‌ بروز کرده‌ و به‌ سرعت‌ تشدید می‌گردند:

کوتاهی‌ نفس‌ شدید، گاهی‌ همراه‌ خس‌خس‌

تنفس‌ سریع‌

بی‌قراری‌ و اضطراب‌

رنگ‌ پریدگی‌

تعریق‌

کبودی‌ ناخن‌ها و لب‌ها

افت‌ فشار خون‌

سرفه‌. در ابتدا ممکن‌ است‌ سرفه‌ بدون‌ خلط‌ باشد، ولی‌ بعداً می‌تواند با خلط‌ کف‌آلود حاوی‌ رگه‌های‌ خون‌ همراه‌ گردد.

علل ایجاد این بیماری

نارسایی‌ بطن‌ چپ‌ قلب‌ در پمپ‌ کردن‌ با قدرت‌ کافی‌ برای‌ تأمین‌ خونرسانی‌ همه‌ بدن‌. علت‌ زمینه‌ای‌ نارسایی‌ قلب‌ شامل‌ انواع‌ متعددی‌ از بیماری‌های‌ قلبی‌، به‌ خصوص‌ اختلالات‌ ریتم‌ قلب‌ یا پرفشاری‌ خون‌ همراه‌ آتروسکلروز یا تنگی‌ دریچه‌ آئورت‌ می‌باشد.

   عوامل تشدید کننده بیماری

سن‌ بالای‌ 60 سال‌

استرس‌

حمله‌ قلبی‌ اخیر

فشار خون‌ بالا یا هر نوع‌ بیماری‌ قلبی‌

چاقی‌

استعمال‌ دخانیات‌

خستگی‌ از کار زیاد

پیشگیری

در صورت‌ وجود هر گونه‌ بیماری‌ قلبی‌، اقدام‌ فوری‌ جهت‌ درمان‌ به‌ منظور پیشگیری‌ از تشدید علایم‌ نارسایی‌ قلبی‌ ضروری‌ است‌.

درمان‌ شامل‌ کاهش‌ نمک‌ رژیم‌ غذایی‌، ترک‌ استعمال‌ دخانیات‌، حفظ‌ وزن‌ در حد مطلوب‌ ، استراحت‌ کافی‌ و مصرف داروهای‌ مربوطه‌ می‌باشد.

چه بیماری هایی ممکن است با ادم ریوی اشتباه شوند؟

-  تشخیص ذات الریه از ادم ریوی مشکل است. تَب در ادم ریوی رایج است، ولی دلیلی بر ذات الریه نیست. سرفه هایی همراه با خلط سبز یا زرد ممکن است در ادم ریوی اتفاق بیافتد که هر دو نشاندهنده سطح کم اکسیژن در خون است. ادم ریوی بسیار شایع تر و خطرناک تر از ذات الریه است.

 - آسم یا تنگی نفس نیز ممکن است با ادم ریوی اشتباه گرفته شود. اگر احتمال می رود مشکل از آسم باشد، بایستی از داروهای آن استفاده کرد، ولی اگر بهبودی بالافاصله حاصل نشد، فرض غالب وجود ادم ریوی است.

   عواقب‌ مورد انتظار در ادم ریوی

در بیشتر موارد، علایم‌ با درمان‌ قابل‌ کنترل‌ است‌. درمان‌ ادم‌ ریه‌ معمولاً با بهبود قابل‌ توجه‌ و مؤثر همراه‌ است‌. با این‌ حال‌ بیماری‌ قلبی‌ زمینه‌ای‌ ایجاد کننده‌ ادم‌ ریه‌ نیازمند درمان‌ مادام‌العمر خواهد بود.

  عوارض‌ احتمالی‌ 

مرگ‌ ( در صورت‌ تأخیر در درمان‌ یا ناموفق‌ بودن‌ درمان‌ )

اشتباه‌ گرفتن‌ این‌ وضعیت‌ با آسم‌ که‌ منجر به‌ درمان‌ نامناسب‌ خواهد شد.

 درمان

بررسی‌های‌ تشخیصی‌ ممکن‌ است‌ شامل‌ آزمایش‌های‌ خون‌، نوار قلب‌، رادیوگرافی‌ قفسه‌ سینه‌، آزمون‌ عملکرد ریه‌ و کاتتریزاسیون‌ شریان‌ ریوی‌ باشد.

درمان‌ در جهت‌ کاهش‌ مایعات‌ اضافه‌، بهبود عملکرد قلب‌ و ریه‌، و اصلاح‌ هر گونه‌ اختلال‌ زمینه‌ای‌ طرح‌ریزی‌ می‌گردد. درمان بیشتر با نیتروگلیسیرین، مورفین، اکسیژن، دیورتیک هایی مانند فورزماید و... می‌باشد.

مراقبت‌ شخصی‌ در منزل‌ در مورد ادم‌ ریه‌ مناسب‌ نیست‌. این‌ وضعیت‌ یک‌ اورژانس‌ بوده‌ و مستلزم‌ مراقبت‌های‌ طبی‌ ویژه‌ است‌. تأخیر در درمان‌ آن‌ ممکن‌ است‌ منجر به‌ مرگ‌ گردد.

 درمان دارویی

داروهای‌ زیر ممکن‌ است‌ تجویز گردند:

♦  ترکیبات‌ مخدر برای‌ کاهش‌ اضطراب‌، کاهش‌ جریان‌ خون‌ به‌ سوی‌ ریه‌، و کاهش‌ نیاز اکسیژن‌ بدن‌

♦  داروهای‌ ادرارآور برای‌ کاستن‌ از اضافه‌ حجم‌ خون‌ در گردش‌ و تجمع‌ مایعات‌ در ریه‌ها

♦  دیژیتال برای‌ بالا بردن‌ قدرت‌ ضربان‌ها قلب‌

♦  آنتی بیوتیک ها ( چنانچه‌ ادم‌ ریه‌ در اثر عفونت‌ بروز یافته‌ باشد )

 ♦ داروهایی‌ نظیر مسدود کننده‌های‌ گیرنده‌ بتا ، مهارکننده‌های‌ آنزیم‌ مبدل‌ آنژیوتانسین، نیتراتها  و مسدودکننده‌های‌ کانال‌ کلسیم به‌ منظور کاستن‌ بار کاری‌ قلب‌

♦  تجویز اکسیژن

فعالیت در زمان ابتلا به این بیماری

تا پایدار شدن‌ وضعیت‌ بیماری‌ در بستر استراحت‌ نمایید. پس‌ از درمان‌، فعالیت در زمان ابتلا به این بیماری های‌ طبیعی‌ خود را به‌ تدریج‌ از سر بگیرید.

فعالیت در زمان ابتلا به این بیماری جنسی‌ را پس‌ از برطرف‌ شدن‌ علایم‌، بازگشت‌ توان‌ جسمی‌ طبیعی‌ و با اجازه‌ پزشک‌ از سر بگیرید.

  رژیم‌ غذایی‌

رژیم‌ کم‌ نمک‌ و کم‌ چربی‌

  درچه شرایطی باید به پزشک مراجعه نمود؟

اگر شما یا یکی‌ از اعضای‌ خانواده تان ‌ دارای علایم‌ ادم‌ ریه‌ باشید.

دکتر پوست و مو

کلینیک زیبایی

بهترین مرکز پوست و زیبایی

اپی گلوتیت

بیماری اپی گلوتیت چیست؟

اپی‌گلوتیت‌ ( epiglottitis) عبارت‌ است‌ از یک‌ عفونت ناگهانی‌ و تهدیدکننده‌ زندگی‌ درکودکان‌ که‌ در اپی‌گلوت‌ روی‌ می‌دهد. اپی‌گلوت‌ یک‌ صفحه‌ بافتی‌ کوچک‌ در عقب‌ گلو است‌ که‌ از ورودی‌ نای‌ مراقبت‌ به‌ عمل‌ می‌آورد. اپی‌گلوتیت‌ مسری‌ است‌ و اغلب‌ با خروسک‌ (کروپ‌) که‌ خطر کمتری‌ دارد اشتباه‌ می‌شود.

تورم‌ اپی‌گلوت‌ ممکن‌ است‌ در عرض‌ 12 ساعت‌ از شروع‌ بیماری‌ باعث‌ بسته‌ شدن‌ کامل‌ راه‌ هوایی‌ شود، بنابراین‌ بیمار باید فوراً تحت‌ درمان‌ قرار گیرد.

 اپی‌گِلوتیت به معنی التهاب اپیگلوت است. غضروف الاستیک اپیگلوت بخشی از راه هوایی فوقانی است که در انتهای زبان قرار دارد از این‌رو این بیماری می‌تواند موجب انسداد راه هوایی شود و خطرناک است. بیماری در کودکان زیر هفت سال و در زمستان شایعتر است.

شایعترین عامل بیماری باکتری هموفیلوس آنفلوآنزا نوع b می‌باشد هرچند استرپتوکوکها نیز می‌توانند موجب اپی گلوتیت شوند.

بیماری اپی گلوتیت یک بیماری مسری عفونی است. اپی گلوتیت در اپیگلوت (بافتی کوچکی در عقب گلو که از ورودی نای مراقبت می کند) اتفاق می‌افتد و سبب انسداد مجرای هوایی می‌شود.

بیماری اپی گلوتیت نوعی بیماری است که به دلیل التهاب غضروف الاستیک اپیگلوت که در انتهای زبان و راه هوایی فوقانی قرار گرفته است موجب انسداد راه تنفسی گردیده و بسیار خطرناک است.

شایع ترین علت بیماری اپی گلوتیت (Epiglottit) یک عفونت باکتریایی است و این باکتری شایع ترین باکتری است که باعث بیماری آنفلوآنزای هموفیلی نوع ب می شود. همچنین استنشاق میکروب آلوده از طریق سرفه یا عطسه موجب ابتلا به این بیماری می شود.

علاوه بر این، ویروس ها از جمله آنهایی که سبب زونا و آبله مرغان می شوند نیز می توانند موجب اپی گلوتیت شود. اپیگلوتیت مسری است و اغلب با خروسک (کروپ) که خطر کمتری دارد اشتباه می شود. توجه داشته باشید که تورم اپیگلوت ممکن است درعرض 12 ساعت از شروع بیماری باعث بسته شدن کامل راه هوایی شود، بنابراین بیمار باید فورا تحت درمان قرار گیرد.

علایم بیماری اپی گلوتیت چیست؟

بیماری با گلودرد شروع شده و به سرعت شدت پیدا کرده و طی چند ساعت منجر به سختی بلع غذا (و ریزش بزاق) می‌شود. بیمار تب دار بوده‌است و بیمار طی ۶ ساعت اول دچار اختلال در تنفس شده و صداهای خشن تنفسی (hoarseness of voice and stridor) پیدا می‌کند. در صورت عدم درمان بیماری می‌تواند کشنده باشد (اورژانس). از معاینه ته حلق بیمار بدون وجود امکانات پیشگیرانه بایستی اجتناب کرد. لارنگوسکوپی و گرفتن رادیوگرافی ساده گردن (دیدن علامت شست در گرافی) به تشخیص در مرحله اول کمک می‌کند.

          صدا یا گریه خفه و گرفته می شود. (در خروسک صدا یا گریه خشن تر است)

          سرفه در حد کم است. (در خروسک سرفه زیاد و شبیه پارس سگ است)

          گلو درد

          تب

          خشونت صدا

          آبریزش از دهان به علت مشکل در بلع بزاق

          مشکل تنفسی فزاینده

          دم پر سروصدا، جیغ مانند و با فرکانس بالا

          بنفش شدن پوست و بستر ناخن ها

          کودک سر خود را ممکن است در وضعیت نامعمولی قرار دهد. کودک گردن خود را به عقب و بدن خود را به جلو خم می کند، زبانش را بیرون می آورد و پره های بینی را تا حد امکان گشاد می کند. با این کار کودک تلاش دارد تا هوای بیشتری را استنشاق کند.

         وجود یک بیماری که مقاومت بدن را کاهش داده باشد باعث تشدید در بروز خطر ابتلا به این بیماری می گردد.

علت بیماری اپی گلوتیت

عفونت اپی گلوتیت توسط باکتری (معمولاً هموفیلوس آنفلوآنزا، پنوموکک یا استرپتوکک) منتقل می شود.

 راه های پیشگیری از اپی گلوتیت

 اگر کودکتان قبلاً مبتلا به اپی گلوتیت شده است، هرگونه عفونت تنفسی را جدی بگیرید و برای درمان تحت نظارت مراجعه کنید. کودک باید واکسن هموفیلوس آنفلوآنزا را بزند.

 

عوامل تشدید کننده بیماری اپی گلوتیت:

 - وجود یک‌ بیماری‌ که‌ مقاومت‌ بدن‌ را کاهش‌ داده‌ باشد.

 - محیط‌ زندگی‌ شلوغ‌ یا غیربهداشتی‌

عوارض  اپی گلوتیت:

اگر بیماری اپی گلوتیت سریعا درمان نشود، ممکن است مسیر هوا را کلا ببندد. این بدان معناست که هوا دیگر به ریه نمی رسد و فرد ممکن است بمیرد. به ندرت ممکن است عفونت از اپی گلوت به دیگر قسمت های بدن از جمله گوش، مغز و قلب و ریه ها منتشر شود.

در صورت عدم درمان به موقع عفونت اپی گلوت ممکن است بیماری‌هایی از قبیل عفونت‌ بافت‌ عمقی‌ زیر پوست (سلولیت‌)، ‌ذات‌الریه‌، مننژیت‌، عفونت‌ مفصل‌، عفونت‌ و یا التهاب‌ پرده‌ دور قلب امکان بسته شدن مسیر هوایی‌ و مرگ فرد رخ دهد.

تشخیص اپی گلوتیت

اقدامات‌ تشخیصی‌ ممکن‌ است‌ شامل‌ کشت‌ خون‌، کشت‌ گلو، و سایر اقداماتی‌ که‌ تحت‌ کنترل‌ دقیق‌ انجام‌ می‌گیرند تا از بروز عوارض‌ جلوگیری‌ شود باشد.

 ♦اگر فردی مشکوک به اپی گلوتیت بود، باید سریعا در بیمارستان بستری شود.

 ♦ وقتی در بیمارستان هستید، برای کمک به تشخیص قطعی اپی گلوتیت ممکن است پزشک از روشی به نام "نازوفارنگوسکوپ" استفاده کند. در این روش، یک لوله نازک و انعطاف پذیر از داخل بینی به طرف گلو فرستاده می شود. پزشک می تواند از داخل لوله به داخل گلو نگاه کرده و ورم و قرمزی اپی گلوت را تشخیص دهد.

 ♦ گاهی پزشک می تواند از گلو با اشعه ایکس عکس بگیرد تا متوجه تورم اپی گلوت شود.

 ♦ همچنین ممکن است نمونه ای از مخاط گلو را برداشته و برای بررسی عفونت به آزمایشگاه بفرستد.

 ♦ ممکن است نمونه ای از خون هم از بیمار گرفته شود تا مجددا علائم عفونت بررسی شود.

 •           اگر مشکوک‌ به‌ اپی‌گلوتیت‌ هستید هرگز سعی‌ نکنید ته‌ گلوی‌ کودک‌ را نگاه‌ کنید.

 •           کودک‌ را به‌ جای‌ خواباندن‌ بنشانید.

 •           کودک‌ را تا رسیدن‌ به‌ بیمارستان‌ آرام‌ و بی‌حرکت‌ نگاه‌ دارید. اضطراب‌ و ترس‌ بچه‌ باعث‌ بدتر شدن‌ مشکلات‌ تنفسی‌ می‌شود.

 •           بستری‌ کردن‌ کودک‌ برای‌ دادن‌ اکسیژن و انجام‌ سایر اقدامات‌ مراقبتی‌ ویژه‌

 •           جراحی‌ برای‌ باز کردن‌ راهی‌ به‌ نای‌ یا قرار دادن‌ لوله‌ای‌ در نای‌ برای‌ اینکه‌ کودک‌ بتواند تنفس‌ کند. راهی‌ که‌ به‌ نای‌ باز شده‌ است‌ (یا لوله‌ای‌ که‌ در نای‌ قرار داده‌ شده‌ است‌) در عرض‌ 3-1 روز بسته‌ (یا درآورده‌) می‌شود.

 •           پس‌ از ترخیص‌ از بیمارستان‌، شب‌ها در اتاق‌ کودک‌ یک‌ دستگاه‌ بخور تولید هوای‌ مرطوب‌ خنک‌ بگذارید. این‌ کار را 3-2 هفته‌ ادامه‌ دهید. ضمناً دستگاه‌ باید روزانه‌ تمیز شود.

داروها

•           آنتی بیوتیک برای‌ کنترل‌ عفونت‌. آنتی‌بیوتیک‌ باید حداقل‌ 10 روز ادامه‌ یابد.

•           داروهای‌ کورتیزونی‌ برای‌ کاهش‌ التهاب‌

فعالیت در زمان ابتلا به این بیماری

تا وقتی‌ که‌ تمام‌ علایم‌ برطرف‌ نشده‌ باشند، استراحت‌ در رختخواب‌ ضروری‌ است‌. سپس‌ کودک‌ می‌تواند به‌تدریج‌ فعالیت در زمان ابتلا به این بیماری هایش‌ را از سر گیرد.

رژیم‌ غذایی‌

تا زمانی‌ که‌ کودک‌ دوباره‌ قادر به‌ بلع‌ باشد باید تنها از مایعات‌ (معمولاً سرم‌) استفاده‌ شود. پس‌ از ترخیص‌ از بیمارستان‌، کودک‌ را تشویق‌ کنید که‌ مایعات‌ بیشتر بنوشد. رژیم‌ غذایی‌ کودک‌ در این‌ هنگام‌ به‌ حالت‌ عادی‌ برمی‌گردد.

درچه شرایطی باید به پزشک مراجعه نمود؟

•           اگر کودکتان‌ علایم‌ اپی‌گلوتیت‌ را دارد. خصوصاً اگر کودک‌ مشکل‌ تنفسی‌ داشته‌ باشد، اورژانس‌ را خبر کنید.

•           اگر کودک‌ شما قبلاً مبتلا به‌ اپی‌گلوتیت‌ شده‌ است‌، و هم‌اکنون‌ علایم‌ عفونت تنفسی‌ دارد.

دکتر پوست و مو

کلینیک زیبایی

بهترین مرکز پوست و زیبایی

آبسه دندان؛ علل و درمان

آبسه دندان، در داخل دندان تشکیل می شود. این مشکل زمانی روی می دهد که عصب دندان مرده یا از بین رفته باشد. آبسه دندان در همه افرادی که برای درمان مناسب یک دندان ترک خورده یا شکسته، ریشه های در معرض آسیب یا پوسیدگی عمیق دندان خود اقدام نمی کنند،ایجاد می شود، آبسه دندان در کودکان نیز می تواند بروز یابد.

آبسه دندان چیست؟

آبسه دندان، عفونتی است که به علت پوسیدگی دندانی، بیماری پریودنتال یا یک ترک دندانی بوجود می آید. این عوارض می توانند اجازه ورود باکتری ها به داخل پالپ ( بافت نرم دندان  شامل اعصاب، عروق خونی و بافت همبندی) را داده و منجربه مرگ پالپ شوند.

هنگامی که چرک در نوک ریشه دندان در استخوان فک تشکیل شود، یک پاکت چرکی  به نام آبسه را ایجاد می نماید. در صورتی که آبسه دندان درمان نشود، می تواند منجربه یک عفونت شدید در استخوان فک، دندانها و بافت های مجاورگردد.

مکانیسم آبسه دندان :

منطقه محدودی از چرک ناشی از عفونت باکتریایی است سیستم ایمنی بدن به عفونت واکنش نشان می دهد گلبول های سفید خون را به محلول عفونت می فرستد تا به مقابله با آن بپردازد. چرک مخلوطی از سلولهای مرده و زنده خون آنزیم ها و بقایای تخریب شده سلول ها و بافت هاست وقتی که راهی برای خروج چرک وجود داشته باشد آبسه دندان تشکیل می شود.

آبسه ها در هر جای بدن می توانند تشکیل شوند در دهان آبسه ها در بافت لثه یا در ریشه های دندان و بافت های اطراف دندان تشکیل می شود. علت آن می تواند تروما (غذا یا بقایای جمع شده در عمق لثه) باکتری ها ( که وارد فضای پالپ شده اند) یا یک پاکت پریودنتالی عمیق باشد.

افراد با مقاومت کم بدن در معرض تشکیل بیشتر آبسه ها هستند. در ابتدا آبسه دندان ممکن است موجب سردرد شود که می تواند شدید باشد.هنگام آبسه دندان عصب دندان می تواند عفونی شود عفونت از لثه گذشته و در دهان باز شود وقتی آبسه به دهان راه باز می کند درد کاهش می یابد اما درمان دندانپزشکی بایستی انجام شود.

علل آبسه دندان

هنگامی که داخل دندان شما آسیب می بیند، امکان دارد باکتری ها به این ناحیه وارد شده و باعث ایجاد عفونت شوند. گاهی اوقات شما یک ناحیه متورم پر از چرک را (پوسته ضخیم محتوی مایعی به رنگ سفید مایل به زرد) را در این زمان مشاهده می کنید. اگر امکان خارج کردن چرک از محل آن وجود نداشته باشد، ناحیه مورد نظر به تدریج متورم تر و دردناک تر خواهد شد و در اصطلاح به این مشکل آبسه دندان می گویند. آبسه  دندان یک پوشش را در اطراف چرک ایجاد می کند، با این کار بدن شما سعی می کند از پخش شدن عفونت ایجاد شده در سایر اعضا جلوگیری کند.

معمولاً در بسیاری از موارد، آبسه لثه و دندان بسیار سریع تشکیل می شود، گاهی اوقات حتی در طول یک یا دو روز پس از شروع عفونت ایجاد می شود.

عوامل موثر در ایجاد آبسه دندان

عوامل زیر خطر ابتلا به آبسه دندان را افزایش می دهند:

◊ عدم رعایت بهداشت دهان و دندان: مراقبت نکردن صحیح از دندان ها و لثه ها، مثل مسواک نزدن روزانه دندان ها و نکشیدن نخ دندان، خطر ابتلا به پوسیدگی دندان، بیماری های لثه، آبسه دندان و سایر مشکلات دهان و دندان را افزایش می دهد.

◊ مصرف زیاد مواد شیرین: خوردن و نوشیدن مکرر مواد غذایی شیرین مثل شیرینی ها، شکلات، نوشابه و ... باعث پوسیدگی دندان و در نتیجه آبسه دندان می شود.

 انواع آبسه دندان

در عمل انواع آبسه دندان به دو گروه زیر تقسیم می شود:

-          آبسه لثه )که در اصطلاح آبسه پریودنتال نامیده می شود)

معمولاً آبسه لثه باعث می شود یک عفونت در فضای بین دندان و لثه ایجاد شود. این عفونت ناشی از آبسه لثه ممکن است در اثر گیر افتادن مواد غذایی بین لثه و دندان ایجاد شود. افرادی که به بیماری پیشرفته پریودنتال مبتلا هستند، باکتری در زیر لثه و در محل استخوان نیز تشکیل شود.

 -  آبسه مربوط به دندان (که در اصطلاح آبسه پری اپیکال نامیده می شود)

آبسه دندان، در داخل دندان تشکیل می شود. این مشکل زمانی روی می دهد که عصب دندان مرده یا از بین رفته باشد. این نوع از آبسه دندان در سر ریشه دندان ایجاد می شود. سپس عفونت ایجاد شده به استخوان اطراف دندان نیز سرایت کرده و در استخوان پخش می گردد.

این مشکل در اکثر موارد دردناک است و به همین خاطر افراد سریعاً برای درمان آبسه دندان و دهان به دندان پزشک مراجعه می نمایند. گاهی اوقات عفونت ایجاد شده درد ندارد یا درد به نسبت کمی دارد. اگر آبسه دندان درمان نشده و به حال خود رها شود، عفونت می تواند برای چند ماه یا حتی چند سال باقی بماند. در حقیقت امکان درمان آبسه دندان به صورت خود به خود وجود ندارد و به همین خاطر نباید علائم آبسه دندان نادیده گرفته شود.

علائم آبسه دندان

از علائم آبسه دندان، می توان به ایجاد ورم در لثه و بالا رفتن دمای بدن اشاره کرد

آبسه دندان در همه افرادی که برای درمان مناسب یک دندان ترک خورده یا شکسته، ریشه های در معرض آسیب یا پوسیدگی عمیق دندان خود اقدام نمی کنند،ایجاد می شود، آبسه دندان در کودکان نیز می تواند بروز یابد.

افرادی که برای مدت طولانی به دندان پزشک مراجعه نمی کنند، به خاطر عدم دریافت درمان مناسب برای پوسیدگی های ایجاد شده در دهان تحت تاثیر عواملی همچون رعایت نکردن مناسب بهداشت دهان و مصرف زیاد شکر در رژیم غذایی یا محدودیت های مالی احتمالی، مستعد ابتلا به آبسه دندانی هستند.

افراد مبتلا به دیابت، بیماری خود ایمنی، یا کسانی که از شیمی درمانی برای درمان سرطان استفاده می کنند یا داروهای خاص که باعث ضعیف شدن سیستم ایمنی بدن می شود مصرف می نمایند، با درصد بالاتر به بیماری آبسه دندان مبتلا می شوند. علایم آبسه دندان شامل یک یا چند مورد از موارد زیر است:

♦ از علائم آبسه، دندان درد (درد دندان) که به سرعت تشدید می شود است. این درد می تواند شدید و ضربانی باشد.

♦ ایجاد ورم در لثه که می تواند باعث حساس شدن آن شود نیز از نشانه های آبسه دندان است.

♦ ورم صورت. پوست روی آبسه دندان ممکن است قرمز و متورم شود

♦ آبسه دندان می تواند باعث حساس شدن دندان آسیب دیده شود که حتی در صورت تماس با اجسام خارجی می تواند با لق شدن دندان در دهان همراه شود.

♦ یکی از علائم آبسه دندان، بالا رفتن دمای بدن (تب) و احساس ناخوشی عمومی در بدن می باشد.

 ♦ در موارد جدی، ممکن است هنگام ابتلا به آبسه دندان، عضلات فک دچار اسپاسم و گرفتگی شوند.

عوارض آبسه دندان

√ آبسه دندان بدون درمان دندانپزشکی، بهبود نمی یابد.

√ اگر آبسه دندان پاره شود، درد دندان خیلی کم می شود، ولی همچنان نیاز به درمان دندانپزشکی دارد.

√ اگر چرک آبسه دندان خالی نشود، عفونت به سمت فک و سایر قسمت های سر و گردن میرود. حتی ممکن است فرد دچار عفونت خون (سپسیس) شود که عفونتی کشنده است و در تمام بدن پخش می شود.

√ اگر سیستم ایمنی بدن شما ضعیف باشد و آبسه دندان خود را با مراجعه به دندانپزشک درمان نکنید، خطر ابتلای شما به عفونت گسترده بدن بیشتر از بقیه است.

تشخیص آبسه دندان

معمولاً دندان پزشک برای تشخیص آبسه دندان و لثه ابتدا وضعیت دهان شما را بررسی میکند. در این رابطه دندان پزشک ممکن است ناحیه متورم لثه یا آبسه دندان را فشار دهد. علاوه بر این ممکن است عصب (پالپ) دندان آسیب دیده بررسی شود تا زنده بودن آن مشخص شود. معاینه پالپ دندان می تواند شامل فعالیت های زیر باشد:

* ضربه زدن آهسته به دندان

* آزمون دما

* استفاده از ابزار معاینه الکتریکی

علاوه بر این دندان پزشک در برخی موارد ابتلا به آبسه دندان ممکن است از عکس رادیولوژی برای بررسی میزان از بین رفتن استخوان سر ریشه دندان استفاده کند و فضای خالی که در محل آن استخوان از بین رفته است در عکس رادیولوژی تیره و تاریک خواهد بود.

درمان آبسه دندان

اگر چرک آبسه دندان پخش شده باشد، دندانپزشک آنتی بیوتیک تجویز می کند

هدف از درمان آبسه دندان، برطرف کردن عفونت و چرک دندان است. به همین منظور، دندانپزشک از روش های زیر برای درمان آبسه استفاده می کند:

•  بریدن آبسه دندان و خالی کردن چرک آن: دندانپزشک یک برش کوچک روی آبسه دندان ایجاد می کند تا چرک آن خالی شود. سپس با محلول سرم فیزیولوژی آن را شستشو می دهد.

• عصب کشی دندان: یکی دیگر از راههای درمان آبسه دندان عصب کشی است. این کار باعث رفع عفونت دندان می شود و دندان را حفظ می کند. برای این کار، دندانپزشک دندان شما را می تراشد و بافت داخل دندان (پالپ) را بر می دارد و چرک آبسه دندان را خارج می کند.

سپس دندان را پُر می کند و برای استحکام دندان به خصوص برای دندان آسیاب، روی دندان را با یک تاج می پوشاند. اگر به طور مناسب و صحیح از این دندان ترمیم شده مراقبت کنید، می توانید برای تمام عمر آن را داشته باشید.

• کشیدن دندان دچار آبسه: اگر دندانپزشک نتواند آبسه دندان را درمان کند و دندان دچار آبسه را نگه دارد، آن را می کشد و چرک آبسه را خارج می کند تا عفونت برطرف شود و در بدن پخش نگردد.

• تجویز آنتی بیوتیک برای درمان آبسه دندان: اگر عفونت و چرک آبسه دندان به سایر قسمت ها مثل فک صورت رسیده باشد، دندانپزشک داروی آنتی بیوتیک برای فرد تجویز می کند تا از انتشار بیشتر عفونت جلوگیری کند.

همچنین اگر سیستم ایمنی بدن شما در هنگام ابتلا به آبسه دندان ضعیف باشد، حتی بدون انتشار عفونت در بدن، پزشک برای شما آنتی بیوتیک تجویز می کند تا چرک دندان زودتر خشک شود. هر سه تا چهار ماه یک بار و یا هر وقت که پرزهای مسواک شما خراب شدند، مسواک خود را عوض کنید.

درمان های خانگی آبسه دندان

زمانی که آبسه دندان در حال بهبودی است، دندانپزشک انجام کارهای زیر را به شما توصیه می کند تا ناراحتی شما کم تر شود:

− در هنگام ابتلا به آبسه دندان، دهان خود را با آب نمک گرم بشویید.

− در صورت نیاز، داروهای مسکن مثل استامینوفن و بروفن برای کاهش درد آبسه دندان بخورید.

جلوگیری از آبسه دندان

برای پیشگیری از پوسیدگی و آبسه دندان حتما مسواک بزنید

جلوگیری از پوسیدگی دندان برای پیشگیری از آبسه دندان ضروری است. از دندان های خود به نحو احسن مراقبت کنید تا از پوسیدگی آن ها و ابتلا به آبسه دندان جلوگیری شود:

ο برای پیشگیری از پوسیدگی دندان و ابتلا به آبسه دندان حداقل دو بار در روز دندان های خود را مسواک بزنید.

ο برای جلوگیری از پوسیدگی و آبسه دندان، بعد از خوردن غذا و هر نوع خوراکی، نخ دندان بکشید.

ο هر سه تا چهار ماه یک بار و یا هر وقت که پرزهای مسواک شما خراب شدند، مسواک خود را عوض کنید.

ο برای پیشگیری از پوسیدگی و آبسه دندان تغذیه سالم داشته باشید و مصرف مواد غذایی شیرین و تنقلات را کاهش دهید.

ο برای بررسی سلامت دندان های خود و تمیز کردن تخصصی آن ها، هر چند مدت یک بار برای چکاپ به دندانپزشک مراجعه کنید.

ο برای جلوگیری از ابتلا به پوسیدگی، آبسه دندان و افزایش مقاومت دندان ها، از دهانشویه های ضدعفونی کننده یا فلوراید دار استفاده کنید.

کلینیک پوست مو زیبایی

دکتر پوست مو زیبایی

بهترین مرکز هایفوتراپی تهران