بانک اطلاعات پزشکی و سلامت

اکلامپسی

اکلامپسی چیست؟

اکلامپسی (به انگلیسی : Eclampsia) آغاز حملات تشنج در زنان دارای پره اکلامپسی است که پیشتر این اختلال چند ارگانی ناشی از حاملگی با نشانه‌های افزایش فشار خون و پروتئینوری یا دفع پروتئین در ادرار خود را نشان داده ‌است. حمله تشنج می‌تواند پیش، در هنگام و یا پس‌از زایمان رخ دهد.

پره اکلامپسی و اکلامپسی (مسمومیت حاملگی) در واقع یک اختلال خطرناک در فشار خون، کارکرد کلیه و دستگاه عصبی مرکزی است که ممکن است از هفته بیستم بارداری تا هفت روز پس از زایمان رخ دهد.

علت پره اکلامپسی چیست؟

علت دقیق برای پره اکلامپسی هنوز هم به طور کامل شناخته شده نیست با این حال، شرایط پزشکی خاص مانند دیابت و فشار خون بالا می‌تواند مقدار جریان خون به جفت را محدود کند این تغییرات جریان خون می‌تواند باعث وارد شدن مقادیر بالایی از پروتئین‌های جفت به داخل جریان خون شود که می‌تواند سبب پره اکلامپسی شود.

عوامل تشدید کننده اکلامپسی :

- تغذیه نامطلوب‌

- دیابت شیرین‌

- بالا بودن فشار خون قبل از بارداری‌

- بیماری‌های مزمن کلیه‌

- اختلالات ایمنی، نظیر لوپوس‌

- بارداری اول‌

بروز پره آکلامپسی در طی یک بارداری لزوماً به معنی تکرار آن در بارداری‌های بعدی نیست، ولی با یک بار بروز، خطر عود آن در بارداری‌های بعدی افزایش می‌یابد.

- چاقی‌

- بارداری دوقلو یا چندقلو

- سابقه خانوادگی پره اکلامپسی یا آکلامپسی

علایم شایع پره اکلامپسی

پره اکلامپسی خفیف:

- افزایش قابل توجه فشار خون، حتی اگر هنوز در محدوده طبیعی قرار داشته باشد.

- ورم صورت، دست‌ها و پا‌ها که هنگام صبح شدیدتر است.

- افزایش وزن بیش از حد معمول (بیش از نیم کیلوگرم در هفته در سه ماهه آخر بارداری)

پره اکلامپسی شدید:

- تداوم افزایش فشار خون‌

- تداوم ورم صورت و اندام‌ها

- تاری دید

- سردرد

- تحریک‌پذیری‌

- درد شکم‌

اکلامپسی:

- تشدید علایم فوق‌

- انقباضات عضلانی‌

- تشنج‌

- اغما

پیشگیری از پره اکلامپسی

پژوهشگران در حال مطالعه برای راه‌های پیشگیری از پره اکلامپسی هستند، اما تا کنون، هیچ استراتژی روشن پدید نیامده است. خوردن نمک کمتر، تغییر در فعالیت‌های خود، محدود کردن کالری، مصرف سیر و یا روغن ماهی خطر را کاهش نمی‌دهد.

مفید بودن افزایش مصرف ویتامین C. و E. نشان داده نشده است و تحقیقات بر روی ویتامین D. در حال پیشرفت است. با این حال در بعضی از موارد، شما ممکن است قادر به کاهش خطر ابتلا به پره اکلامپسی باشید با:

- آسپرین با دوز پایین: اگر شما در حاملگی‌های قبلی پره اکلامپسی داشتید که در نتیجه قبل از هفته ۳۴ بارداری منجر به زایمان شده است و یا ابتلا به پره اکلامپسی در بیش از یک حاملگی قبلی دارید دکتر شما ممکن است توصیه به مصرف دوز پایین آسپرین بین ۶۰ و ۸۱ میلی گرم روزانه شروع با تاخیر در اوایل سه ماهه سوم نماید.

- مکمل‌های کلسیم: در برخی از جمعیت ها، زنانی که کمبود کلسیم قبل از بارداری دارند و در دوران بارداری به اندازه کافی نمی‌توانند کلسیم را از طریق رژیم غذایی خود دریافت کنند ممکن است از مکمل‌های کلسیم برای جلوگیری از ابتلا به پره اکلامپسی بهره‌مند شوند.

این مهم است که شما هیچ کدام از داروها، ویتامین‌ها یا مکمل‌ها را نباید بدون مشورت با دکتر خود مصرف کنید.

قبل از اینکه باردار شوید به خصوص اگر شما در حاملگی قبلی پره اکلامپسی داشتید یک ایده خوب این است که اگر اضافه وزن دارید وزنتان را کاهش دهید و مطمئن شوید که اگر دیابت دارید به خوبی کنترل می‌شود.

هنگامی که شما حامله هستید از خود و کودکتان از طریق مراقبت‌های اولیه و به طور منظم قبل از تولد مراقبت کنید. اگر پره اکلامپسی زود تشخیص داده شود برای جلوگیری از عوارض و ایجاد بهترین انتخاب برای شما و کودکتان همکاری شما با پزشکتان لازم است.

عواقب مورد انتظار در عارضه اکلامپسی

اکلامپسی اگر تشخیص داده شود و در سراسر بارداری درمان شود، معمولاً بدون عارضه‌ای و در عرض هفت روز پس از زایمان برطرف می‌شود. پره آکلامپسی شدید و عوارض ناشی از فشار خون بالا همچنان یک عامل مهم دخیل در مرگ‌ومیر مادران محسوب می‌گردد. اگر زایمان پیش از موعد رخ دهد، احتمال زنده ماندن نوزاد بستگی به میزان بلوغ جسمی او دارد. مرگ جنین در این شرایط شایع است.

عوارض احتمالی اکلامپسی

-سکته مغزی‌

-تشنج‌

-ادم ریه‌

-نارسایی کلیه‌

-افزایش خطر بروز فشار خون بالای غیرمرتبط با بارداری پس از ۳۰ سالگی‌

چگونه پره اکلامپسی تشخیص داده می‌شود؟

-پروتئین (پروتئین در ادرار).

نمونه ادرار ۲۴ ساعت جمع آوری شده و مقدار پروتئین موجود در آن می‌تواند نشانه‌ای از شدت بیماری باشد.

-آزمایش خون برای چک کردن کبد و کلیه‌ها و لخته شدن خون انجام می‌شود.

-سونوگرافی جنین: بر پیشرفت کودک از نزدیک نظارت خواهد شد و مطمئن می‌شوند که او به درستی در حال رشد است.

-فشار خون بالا: فشار خون زن خیلی بالا است. فشار خون ۱۴۰/۹۰ میلی متر جیوه در دوران بارداری غیر طبیعی است.

- تست بدون استرس: دکتر چک می‌کند که چگونه ضربان قلب کودک به حرکت واکنش نشان می‌دهد اگر ضربان قلب را افزایش می‌دهد ۱۵ ضربه یا بیشتر در یک دقیقه به مدت حداقل ۱۵ ثانیه دو بار، برای هر بیست دقیقه نشانه‌ی آن است که همه چیز احتمالا خوب است.

درمان پره اکلامپسی چیست؟

پره اکلامپسی تا زمانی که کودک به دنیا نیاید درمان نمی‌شود. تا زمانی که فشار خون مادر پایین نیاید او در معرض خطر بیشتر سکته مغزی، خونریزی شدید، جداشدن جفت و تشنج می‌باشد.

در برخی موارد، به خصوص اگر پره اکلامپسی در اوایل آغاز شده باشد زایمان ممکن است بهترین گزینه برای جنین نباشد. زنانی که در حاملگی‌های قبلی پره اکلامپسی داشته اند باید در جلسات قبل از تولد بیشتر شرکت کنند.

در عارضه اکلامپسی دارو‌های زیر ممکن است توصیه شوند:

دارو‌های مورد استفاده برای کنترل فشار خون مزمن بالا در دوران بارداری عبارتند از:

دارو‌های ضد فشارخون: برای کاهش فشار خون تجویز می‌شود.

متیل دوپا.

نیفدیپین.

هیدرالازین: این دارو داخل وریدی به سرعت برای کاهش فشار خون به شدت بالا در دوران بارداری استفاده می‌شود.

لابتالول: این دارو داخل وریدی به سرعت برای کاهش فشار خون به شدت بالا در بیمارستان است این داروی خوراکی برای کنترل فشار خون بالا در دوران بارداری نیز داده میشود.

کورتیکواستروئید‌ها: اگر مادر مبتلا به سندرم HELLP یا پره اکلامپسی باشد، این دارو‌ها ممکن است کارکرد پلاکت و کبد را فراهم کنند که طول بارداری را افزایش می‌دهد.

ضد تشنج‌ها: در موارد شدید، به منظور جلوگیری از تشنج برای اولین بار، دکتر ممکن است سولفات منیزیم تجویز کند.

استراحت: اگر تا زمان زایمان مدت زیادی باقی مانده است و نشانه‌های او خفیف است پزشک ممکن است توصیه به استراحت در رختخواب نماید این کمک می‌کند تا فشار خون پایین بیاید و به نوبه خود باعث افزایش جریان خون به جفت می‌شود که به نفع کودک است.

علائم پره اکلامپسی در عرض چند هفته بعد از زایمان رفع خواهد شد. برخی دارو‌های ضد فشار خون در طول حاملگی خطرناک هستند اگر شما دارو‌های ضد فشار خون مصرف می‌کنید با دکتر خود در مورد ایمنی پزشکی صحبت کنید.

مراقبت پس از زایمان پره اکلامپسی

اگر شما پره اکلامپسی متوسط تا شدید دارید خطر ابتلا به تشنج (اکلامپسی) برای ۲۴ تا ۴۸ ساعت اول پس از زایمان ادامه می‌یابد. (در موارد بسیار نادر، تشنج بعداً در دوران پس از زایمان گزارش شده است) بنابراین ممکن است سولفات منیزیم به مدت ۲۴ ساعت پس از زایمان ادامه یابد.

فشار خون به احتمال زیاد چند روز پس از زایمان به حالت عادی بر می‌گردد در موارد نادر می‌تواند ۶ هفته یا بیشتر طول بکشد مگر اینکه شما دارای فشار خون بالای مزمن باشید. برخی از زنان ۶ هفته پس از زایمان هنوز فشار خون بالا دارند و در بلند مدت به سطح عادی بازگشت می‌نماید.

اگر فشار خون شما هنوز هم پس از زایمان بالا باشد ممکن است یک داروی فشار خون به شما داده شود. بعد از آن شما نیاز به معاینات منظم پزشکی دارید.

دکتر کاظم محقق چهارشنبه 19 دی 1397 ساعت 13:07

0 نظر

بیماری های منتقله از راه جنسی STD

بیماری‌های آمیزشی یا عفونتهای منتقله آمیزشی Sexually transmitted diseases ، نامی کلی برای بیماریهای گوناگونی است که از طریق انواع روش‌های آمیزش جنسی (آمیزش جنسی دهانی، مهبلی، مقعدی) انتقال پیدا می‌کنند. برخی از این بیماری‌ها از روشهای غیر جنسی نیز منتقل می‌شوند، از طریق سوزن مشترک در معتادان به مواد مخدر تزریقی یا در زایمان و شیردهی. برخی از این بیماری‌ها علایم و نشانه دارند و برخی نشانه‌ای نداشته و مدتی نهفته می‌مانند اما به دیگران منتقل می‌شوند.

20 بیماری منتقله از طریق جنسی

بیماریهای عفونی به آن دسته از بیماریهایی می گویند که از فردی به فرد دیگر قابل انتقال است. عفونتهای منتقله جنسی نیز یک نوع از این بیماریهاست که در حین فعالیت جنسی انتقال می یابد.

سه نوع میکروب می تواند عامل این گونه عفونتها باشد:

الف) انگل: انگلها حیوانات کوچکی هستند که از طریق فردی که آلوده می کنند تغذیه می کنند. فرد آلوده، میزبان نامیده می شود. شپش های ناحیة تناسلی نمونه ای از اینگونه انگلهای منتقله جنسی است.

ب) باکتری: باکتریها موجوداتی هستند که تنها از یک سلول تشکیل شده اند. آنها به همدیگر می پیوندند تا از بدن میزبان تغذیه کنند. باکتریهای سوزاک، سیفلیس، کلامیدیا و شانکروئید نمونه هایی از باکتریهای عامل برخی بیماریهای منتقله جنسی هستند.

ج) ویروس : ویروس ها مولکولهای پیچیده ای هستند که تنها پس از حمله به سلولهای میزبان می توانند تکثیر یابند. ایدز، تبخال تناسلی و هپاتیت نمونه هایی از ویروسهای عامل بیماریهای منتقله جنسی هستند.

معمولاً عفونتهایی که توسط ویروس بوجود می آید قابل درمان کامل نیستند و تنها در برخی موارد می توان عفونت را کنترل نمود. برای انگلها درمان دارویی وجود دارد و باکتریها نیز با آنتی بیوتیک درمان می شوند.

بیماریهای شایع منتقله جنسی ویروسی

سه بیماری شایع در این دسته ایدز، تبخال تناسلی و زگیل تناسلی است.

ایدز

ایدز توسط ویروس HIV منتقل می شود. این ویروس توان دفاعی بدن را در مقابل عفونتها تخریب می نماید و بدن را مستعد ابتلا به سایر عفونتها می نماید که گاه حتی می تواند کشنده باشد. ویروس HIV علاوه بر انتقال در حین فعالیت جنسی، از طریق سرنگ مشترک در بین معتادان تزریقی نیز قابل انتقال است. تاکنون هیچ درمانی برای نابودی کامل ویروس ایدز در بدن شناخته نشده است اما برخی داروهایی وجود دارند که می توانند تا حدودی بیماری را کنترل کنند یا پیشرفت آنرا به تعویق بیندازند.

تبخال تناسلی

مهمترین علامت آن تاولهای دردناک و زخم های باز در ناحیة تناسلی است. معمولاً قبل از ظاهر شدن این علائم، فرد احساس گزگز و یا سوزش در ناحیة تناسلی، پاها و یا باسن می کند.در زن ها ممکن است زخمها در واژن به صورت مخفی باشند و حتی ممکن است بعضی از زنان، متوجه بیماری خود نشوند!

زخمها معمولاً در ظرف2 تا 3 هفته از بین می رود ولی ویروس همچنان در بدن برای همیشه باقی می ماند و حتی ممکن است همین زخمها گاه به گاه مجدداً ظاهر شوند. در صورتیکه این زخمها خیلی شدید باشند و یا تند به تند ظاهر شوند، با برخی داروها می توان آنرا کنترل نمود. همانطوریکه قبلاً نیز گفته شد این داروها نمی توانند ویروس را از بدن حذف نمایند، بلکه تنها می توانند علایم را کنترل کنند.

زگیل تناسلی

ویروس عامل این بیماری، باعث زگیل در ناحیة تناسلی می گردد. در ابتدا، زگیل های تناسلی کوچک، سفت و بدون درد هستند، ممکن است در ناحیة واژن و یا آلت مرد باشند، همچنین ممکن است در اطراف مقعد بوجود آیند. اگر در مراحل اولیه درمان نشوند ممکن است بزرگ شوند و نمایی گل کلمی و گوشتالو بوجود آورند.

اهمیت این زگیل ها در آن است که برخی از آنها ممکن است خطر سرطان دهانه رحم یا سایر سرطانهای منطقه تناسلی را افزایش دهند. درمان آنها با یک پماد که روی ضایعه مالیده می شود امکانپذیر است. درمانهای دیگر نیز برای درمان آن وجود دارد از جمله فریز کردن آن با یک جسم بسیار سرد که توسط پزشک انجام می گردد. همچنین برای برداشتن زگیل های بزرگ ممکن است نیاز به جراحی باشد.

بیماریهای شایع منتقله جنسی باکتریایی

سوزاک، سیفلیس و کلامیدیا انواع شایع از این گروه هستند که توسط باکتری منتقل می شوند.

کلامیدیا

عفونت کلامیدیا می تواند ترشح غیر طبیعی از ناحیة تناسلی و سوزش ادرار را بوجود آورد. در صورتیکه این بیماری در زنان درمان نشود، ممکن است عفونت لگنی را بوجود آورد که می تواند عامل نازایی یا حاملگی نابجا باشد. حاملگی نابجا زمانی است که جنین به جای آنکه خود را به رحم متصل کند و در آنجا رشد نماید، در لوله های رحمی می ماند و شروع به رشد می کند.

از آنجا که لوله های رحمی فضایی برای این رشد ندارند، لوله متورم می گردد و درد شدیدی را ایجاد می کند و حتی ممکن است پاره شود. برای درمان برخی از موارد حاملگی نابجا نیاز به جراحی وجود دارد که به علت آسیب دیدن لولة رحمی، شانس حامله شدن مجدد فرد کم می شود و حتی خود ممکن است خطر حاملگی نابجای دیگر را افزایش دهد.

متأسفانه کلامیدیا در برخی از افراد بدون علامت می ماند و بدون اطلاع شرکای جنسی از عفونت یکدیگر در صورت عدم رعایت اقدامات محافظتی به آنان انتقال می یابد. کلامیدیا با آنتی بیوتیک مخصوص قابل درمان است.

سوزاک

از علایم اصلی این بیماری خروج چرک از واژن در زن و آلت مردانه در مرد است و ادرار کردن را دردناک و سخت می کند. عوارض جدی و خطرناک سوزاک در زنان اتفاق می افتد. سوزاک نیز می تواند مانند کلامیدیا به عفونت لگن بینجامد و خطر حاملگی نابجا و نازایی را افزایش دهد. پنی سیلین و برخی از آنتی بیوتیکهای قوی دیگر می توانند سوزاک را درمان کنند.

سیفلیس

علایم این بیماری ممکن است بسیار تدریجی آغاز شود یا حتی ناگهان قطع شود؛ به همین جهت ممکن است در ابتدا فرد متوجه بیماری خود نشود. اولین علامت معمولاً زخم باز و بدون درد است که ممکن است بر روی آلت مردانه، اطراف و یا داخل واژن، اطراف دهان، اطراف مقعد و یا حتی روی دستها بوجود آید. سیفلیس در صورتیکه درمان نشود می تواند به بیماری بسیار خطرناکتری تبدیل شود که کل بدن را درگیر کند. در این صورت ابتدا دانه های پوستی به صورت موقت در بدن ظاهر می شود و پس از آن قلب و دستگاه عصبی را آلوده می کند. پیشرفت بیماری آرام است و حتی سالها ممکن است طول بکشد تا به درکیری قلب و دستگاه عصبی ختم شود. درمان این بیماری با آنتی بیوتیک امکان پذیر است.

بیماریهای منتقله جنسی انگلی

شپش ناحیة تناسلی شایعترین بیماری منتقله جنسی انگلی است.

شپش عانه موهای ناحیة تناسلی را آلوده می کند و با مکیدن خون فرد آلوده زندگی می کند. انتقال آن در حین تماس جنسی ویا حتی از طریق لباسها و اجسام آلوده مانند توالت فرنگی و یا ملحفه است. این شپش ها باعث خارش می شوند. شپش به خودی خود باعث خونریزی از پوست نمی شود ولی با خارش دادن محل، خونریزی بوجود می آید.

در صورت دقت با چشم غیر مسلح هم می توان این شپش ها را مشاهده کرد و با یک عدسی ممکن است تخم های آنها نیز مشاهده شوند. آنها غالباً به پایة موها یعنی جایی که مو از پوست بیرون آمده است می چسبند.

این شپش ها با داروهای موضعی که پزشک تجویز می کند و یا حتی با بعضی از شامپو هایی که در داروخانه ها بدون نسخه قابل خریداری است ازبین می روند.

علایم و تشخیص بیماریهای منتقله جنسی

اگر شما در معرض ابتلا به بیماریهای منتقله جنسی هستید، باید در فواصلی از نظر این بیماریها بررسی گردید زیرا همانطور که گفته شد ممکن است برخی از این بیماریها حتی بدون هیچ علامتی فرد را مبتلا کنند. همچنین بسیار مهم و لازم است که شما علایم شایع این بیماریها را بدانید تا در صورت مشاهدة آنها، حتی با وجودیکه علایم به نظر شما خفیف باشد، بلافاصله به پزشک مراجعه نمایید.

بعضی از علایم شایع این بیماریها عبارتند از:

ـ سوزش در ناحیة تناسلی

ـ خارش در ناحیة تناسلی

ـ خارج شدن ترشحات از پیشابراه و یا واژن

ـ زخم در ناحیة تناسلی، دهان و یا مقعد

ـ زگیل در ناحیة تناسلی و یا مقعد

ـ لمس توده در ناحیة تناسلی و یا مقعد

ـ بوی بد و متعفن از ناحیة تناسلی

ـ تخلیه مدفوع دردناک

مجدداً قابل تأکید است که از آنجا که در بسیاری از موارد این بیماریها می توانند بدون علامت ظاهر شوند، لازم است که افراد در معرض خطر دائماً از نظر این بیماریها بررسی شوند. بسیاری از علایم مانند: زخمها، دانه های پوستی و ترشحات ممکن است برای مدتی خاموش شوند که این به معنای درمان بیماری نیست. بسیاری از ویروسها ممکن است دوره ای بدون علامت و دوره ای علامت دار شوند و در هر حال در بدن باشند.

پزشک معمولاً بعد از گرفتن شرح حالی از نحوة فعالیت جنسی، به دقت ناحیة تناسلی، مقعد و دهان را معاینه می کند و ممکن است از ترشحات و یا زخمهای باز نمونه بگیرد. گاهی نیاز به آزمایش ادرار می شود و یا ممکن است به آزمایش خون نیار باشد.

در صورتیکه پزشک به شما گفت که شما مبتلا به یک عفونت منتقلة جنسی شده اید، می بایستی شریک جنسی خود را مطلع نمایید تا این فرصت را به او بدهید که او نیز مورد بررسی و در صورت نیاز درمان به موقع قرار گیرد. اگر به شریک جنسی خود اطلاع ندهید، او در صورت ابتلا در معرض بیماری خطرناک تر قرار می گیرد و شما نیز ممکن است خود مجدداً آلوده شوید.

درمان و پیشگیری بیماریهای منتقله جنسی

درمان بر اساس تشخیص دقیق نوع بیماری توسط پزشک به شما پیشنهاد می گردد.

- بیماریهایی که توسط باکتری و انگل بوجود می آیند مانند: سوزاک، سفلیس، کلامیدیا و شپش عانه معمولاً با درمان آنتی بیوتیک و درمان مخصوص به راحتی درمان می شوند.

- بیماریهایی که توسط ویروسها منتقل می شوند مانند: هپاتیت، ایدز و زگیل تناسلی قابل درمان کامل با دارو نیست و درمانهای موجود به کنترل بیماری کمک می کند و ممکن است موفقیت آمیز نباشند.

- در صورتیکه تاکنون هیچ تماس جنسی نداشته اید، به هیچ عنوان در معرض ابتلا به بیماریهای منتقله جنسی نیستید. با این وجود، بعضی از بیماریها مانند: ایدز و هپاتیت از طریق سوزن آلوده نیز قابل انتقال هستند.

- اگرتنها یک شریک جنسی دارید که او نیز شریک جنسی دیگری ندارد و هیچیک قبلا نیز به این بیماریها مبتلا نشده اید، شما در معرض ابتلا به این بیماریها نیستید مشروط به اینکه رابطة جنسی مقعدی و یا دهانی نداشته باشید.

- کسانی که شرکای جنسی متعدد دارند به خصوص زمانیکه از تاریخچة جنسی آنان مطلع نیستند بسیار در معرض ابتلا به این بیماریها هستند.

در زیر ۷ توصیه برای پیشگیری از ابتلا به بیماریهای منتقله جنسی پیشنهاد می شود:

۱) همیشه و به درستی از کاندوم مردانه استفاده نمایید. استفاده از کاندوم ۱۰۰% تضمین کننده عدم ابتلا به بیماریهای منتقله جنسی نیست (بخصوص زمانیکه به درستی و همیشه استفاده نشوند) ولی خطر ابتلا به این بیماریها را بسیار کاهش می دهد.

۲) بعد از تماس جنسی، ناحیة خارجی تناسلی را با آب و صابون بشورید. شستن و دوش داخل واژن نه تنها کمکی به پیشگیری از بیماریهای منتقله جنسی و یا جلوگیری از بارداری نمی کند، بلکه با از بین بردن سدهای دفاعی طبیعی بدن، خطر این عفونتها و گسترش آن به مناطق بالاتر را اضافه می کند. پس منظور تنها شستشوی دستگاه تناسلی خارجی (مردانه، زنانه) است.

۳) بعد از تماس جنسی، ادرار کنید تا برخی از باکتریهای وارد شده خارج شوند.

۴) در حین قاعدگی، تماس جنسی نداشته باشید در این زمان مستعد انتقال عفونت هستید.

۵) از نزدیکی از راه مقعد اجتناب کنید. درون مقعد و رکتوم میکروبهای فراوانی وجود دارد که می تواند عامل بیماریهای منتقله جنسی در مرد و زن باشند. دهان، ناحیة تناسلی مرد و ناحیةتناسلی زن نبایستی با شیء و بخشی از بدن مانند آلت تناسلی مرد که در تماس با مقعد یا رکتوم بوده است تماس پیدا کند در غیر اینصورت خطر عفونت وجود دارد.

۶) از تمیز کردن واژن با دوش اجتناب کنید زیرا که بدینوسیله بسیاری از باکتریهای محافظتی را از بین می برید و خطر ابتلا به بیماریهای منتقله جنسی را افزایش می دهید.

۷) در هنگام تماس جنسی از چرب کننده ها استفاده نمایید و بدینوسیله خطر آسیب مخاطی را کاهش دهید. توجه داشته باشید که اگر از کاندوم استفاده می کنید از استفاده همزمان از چرب کننده های با پایه نفتی مانند وازلین و یا روغن بچه همراه کاندوم اجتناب کنید زیرا که این مواد باعث از بین بردن کاندوم می شوند و در نتیجه خطر حاملگی ناخواسته و انتقال بیماریهای منتقله جنسی وجود دارد. برای چرب کردن می بایستی از مواد با پایه آبی مانند ژل پزشکی استفاده نمایید.

بیماری های منتقله ازراه جنسی STD ایدز ویروس HIV تبخال تناسلی زگیل تناسلی سوزاک سیفلیس علایم بیماریهای منتقله جنسی تشخیص بیماریهای منتقله جنسی پیشگیری از بیماری های جنسی درمان بیماری های منقله جنسی

دکتر کاظم محقق سه‌شنبه 18 دی 1397 ساعت 18:19

0 نظر

بیماری ویلسون

بیماری ویلسون چیست؟

بیماری ویلسون یک نقص ژنتیکی مغلوب می باشد. در بیماری ژنتیکی مغلوب، پدر و مادر هردو ناقل بیماری می باشند. اما به بیماری مبتلا نیستند. بیماری ویلسون کبد، کلیه، چشم، سیستم مغز و اعصاب، در موارد نادرتر مفاصل، استخوان، غدد و قلب را درگیر می کند. شیوع بیماری یک نفر در سی هزار تا چهال هزار تولد است و در صورت عدم درمان، کشنده می باشد. خوشبختانه، امروزه روش های موثری برای تشخیص و کنترل بیماری وجود دارد.

علل و عوامل :

هر فردی روزانه یک تا 3 میلی گرم مس، از طریق غذا دریافت می کند. بعضی از غذاها مثل صدف، جگر، قارچ، شکلات و مغزها سرشار از مس هستند. 50 درصد مس دریافت شده از طریق معده و روده جذب و سپس وارد جریان خون می شود و نهایتاً از طریق ورید کبدی وارد سلول های کبدی می شود و در سلولهای کبدی به صورت های مختلف تبدیل می شود. بخشی از مس در سلولهای کبدی صرف تولید آنزیم می شود، میزانی دیگر به پروتئینی به نام سرولوپلاسمین می چسبد و بخشی دیگر بدرون صفرا ترشح می شود و سپس از طریق مدفوع دفع می شود.

در بیماری ویلسون دو شکل آخر دچار اشکال می شود و این اشکالات منجر به تجمع مس در سلول های کبد می شود؛ در مرحله بعدی بیماری، مس علاوه بر کبد در اندام های دیگر مثل کلیه، مغز و قرنیه چشم رسوب می کند. همچنین گاهی مس به صورت ناگهانی از کبد آزاد می شود و باعث بروز آسیب شدید در کبد، کلیه و گلبول های قرمز خون می شود.

علائم و نشانه ها :

علائم در افراد مختلف بر اساس محل درگیر شده متفاوت است و در بیشتر موارد، بعد از 5 سالگی بروز می نماید. معمولاً علائم کبدی تا قبل از 30 سالگی بروز می کند ولی علائم عصبی و روانی بین اولین تا پنجمین دهه زندگی بروز می کند.

علائم کبدی :

بزرگ شدن کبد

هپاتیت

نارسایی کشنده کبد

سیروز

زردی

جمع شدن مایع در فضای شکم (آسیت)

ورم

خونریزی از واریس مری

مشکلات انعقاد خون

علائم مربوط به درگیری سیستم مغز و اعصاب :

این علائم معمولاً به سختی تشخیص داده می شوند و شامل موارد زیر است:

لرزش دست، اختلال در صحبت کردن، مشکلات تحصیلی، اختلال در نوشتن، اختلالات رفتاری و روانی مثل تحریک پذیری و خشم غیرقابل کنترل بخصوص در دوران نوجوانی

علائم دیگر شامل :

تشکیل یک حلقه اطراف قرنیه (حلقه کایزر فلیشر KF Ring ) به علت رسوب مس (مصرف داروهای دفع کننده مس باعث ناپدید شدن این حلقه می شود)

آب مروارید به علت رسوب مس در عدسی چشم

نارسایی کلیه

اختلالات قاعدگی

به تاخیر افتادن بلوغ

در موارد بسیار نادر درگیری مفاصل و کم کاری غده پاراتیروئید

تشخیص :

تشخیص بیماری ویلسون بر اساس کاهش میزان سرولوپلاسمین سرم، افزایش دفع مس در ادرار، افزایش میزان مس کبد و وجود حلقه ای به رنگ خاکستری- سبز یا قرمز طلایی در لبه ی خارجی قرنیه به نام حلقه ی Kayser- Fleischer صورت می گیرد. حلقه ی مزبور در ۳۰ تا ۵۰ درصد بیماران، در مرحله ی کبدی یا پیش از بروز سایر علایم بیماری دیده می شود و از این رو، موجود نبودن آن، دلیل عدم ابتلای فرد به بیماری ویلسون نیست. «استاندارد طلایی» تشخیص بیماری ویلسون، نمونه برداری (بیوپسی) کبد است.

در رابطه با هرکدام از علائم فوق باید احتمال بیماری ویلسون در نظر گرفته شود.

یافته های آزمایشگاهی شامل موارد زیر هستند:

کاهش مس خون

کاهش سرولوپلاسمین خون

افزایش مس ادرار

افزایش مس در سلول های کبدی

بهترین آزمایش تشخیصی در بیماری ویلسون، نمونه برداری از کبد و بررسی میزان مس در سلول های کبدی است.

نکته : تست های غربالگری جهت تمام اعضاء خانواده این بیماران باید انجام شود و در صورت تشخیص بیماری ویلسون، قبل از بروز علائم باید درمان آغاز شود.

درمان :

دارو درمانی

پس از تشخیص بیماری ویلسون ، بیماران باید تحت درمان با دارویی که مس اضافی بدن و مغز را جذب و سپس دفع می‌کند، قرار بگیرند. درصورتی که این بیماری زود تشخیص داده شود و درمان زود شروع شود، می‌توان این بیماران را به صورت کامل درمان کرد.

موثرترین دارو در درمان بیماری ویلسون D-penicillamine(دی پنی سیلامین) است. همراه آن باید ویتامین B6 وZINK نیز مصرف شود. درمان برای تمام عمر ادامه می‌یابد و باید بررسی وابستگان و فرزندان خانواده با slit lamp، بررسی تست‌های کبدی و اندازه‌گیری سرولوپلاسمین انجام گردد.

جهت پیش گیری از تجمع مس و بروز عوارض ناشی از آن، داروهای دفع کننده مس تجویز می شوند. این داروها به مس می چسبند و دفع آن را از بدن تسهیل می کنند. هزاران بیمار ویلسون در دنیا با استفاده صحیح و دقیق از این داروها سلامت خود را در سطح وسیعی حفظ کرده اند. حتی گاهی موارد با وجود بروز عوارض بیماری، دارو درمانی باعث از بین رفتن علائم می شود.

شایان ذکر است که این داروها باید برای همه عمر و تحت نظر پزشک مصرف شوند، در غیر این صورت بیمار به عوارض کشنده مبتلا خواهد شد.

مواد غذایی که بیماران ویلسون بهتر است مصرف نکنند:

خوردن یا پختن هر نوع غذایی در ظروف مسی، جگر، مغز، دل، قلوه، صدف، کاکائو، قارچ، آجیل و خشکبار.

به جز موارد فوق بیمار منعی در سایر غذاها، ماهی ها و انواع میوه ها ندارد مگر طبق نظر پزشک (از جمله منع مصرف نمک و نوشابه در بیماران با درگیری کبدی شدید).

پیش آگهی :

پیشرفت بیماری بستگی به زمان شروع دارو و پاسخ بدن بیمار به داروهای دفع کننده مس دارد. خوشبختانه این داروها در سطح قابل توجهی از بروز عوارض پیش گیری می کنند و بیمار با مراعات دقیق و صحیح رژیم غذائی و داروئی می تواند یک زندگی سالم و مفید داشته باشد.

تشابه بیماری پارکینسون و ویلسون

بیماری پارکینسون از چندین جهت مشابه ویلسون است. در هردوی این بیماری ها سفتی عضلات و اشکال در راه رفتن و نوشتن با خط ریز وجود دارد. آنچه این دو بیماری را از هم متمایز می کند درگیری کبد و ایراد در سلول های قرمز خون در بیماری ویلسون است که در پارکینسون وجود ندارد.

توجه:

تعداد این بیماران چشمگیر بوده و تحقیقات نشان می دهد که بیشتر در ازدواج های فامیلی اتفاق می افتد و این بیماری در کودکان شروع می شود که تشخیص دیر هنگام آن منجر به مرگ کودک می شود.

بیماری ویلسون چیست؟ علائم بیماری ویلسون تشخیص بیماری ویلسون درمان بیماری ویلسون آزمایشات بیماری ویلسون علت بیماری ویلسون نشانه های بیماری ویلسون دکتر پوست و مو غرب تهران علائم بیماری ویلسون در کودکان درمان بیماری ویلسون کودکان

دکتر کاظم محقق دوشنبه 17 دی 1397 ساعت 18:32

0 نظر

بیماری مینیر

بیماری مینیر چیست؟

مینیر یک اختلال در گوش داخلی است با افزایش فشار مایع درونی گوش داخلی این بیماری عارض می گردد و در سنین ۲۰ تا ۶۰ سالگی بیشتر رخ میدهد. علت اصلی ناشناخته است ولی در زمینه اختلال ژنتیکی عوامل متعددی موجب بروز یا تشدید آن میشود. در این بیماری اختلال هوشیاری و سردرگمی غیر عادی است.

بیماری منییر که هیدروپس آندولنف نیز نامیده می شود، اختلال در گوش داخلی است. اگر چه علت این بیماری هنوز ناشناخته است، احتمالاً ناشی از یک اختلال در فشار مایع گوش داخلی است که یکی از مهمترین و شایعترین دلایل سرگیجه واقعی در گوش داخلی به حساب می آید. این بیماری در بیشتر موارد فقط یک گوش و در حدود 15% از بیماران هردو گوش را درگیر می کند. شروع بیماری به طور معمول در سنین بین 20 تا 50 سال و در بین زنان و مردان به طور مساوی رخ می دهد.

نشانه های بیماری چیست؟

علائم و نشانه های بیماری شامل سرگیجه چرخشی، کاهش شنوایی، وزوز گوش (غرشی، همهمه، صدای زنگ) و احساس پری در گوش مبتلا می باشد.

وزوز و احساس پری ممکن است فقط در حین تغییرات شنوایی احساس شود و بعد از آن از بین برود و یا در طول حملات سر گیجه یا بعد از آن رخ دهد، همچنین ممکن است دائمی باشد. افت شنوائی متغیر در مراحل اولیه بیماری به ویژه در فرکانس های بم دیده می شود. با گذشت زمان کاهش شنوائی دائمی و در تمام فرکانس ها پیشرفت می کند. صداهای بلند ممکن است در گوش مبتلا آزار دهنده باشد اما از بین تمام علائم و نشانه ها، سرگیجه معضل اصلی بیمار است که معمولاً در پی اختلالات گوش داخلی و یا سیستم عصب مرکزی رخ می دهد.

حملات سرگیجه معمولاً 20 دقیقه تا 2 ساعت و در بعضی بیماران بیشتر طول می کشد. که در این مدت بیمار قادر به انجام فعالیت های روزمره زندگی نمی باشد.

بیمار ممکن است بعداز حملات سرگیجه چندین ساعت خواب آلوده باشد و احساس عدم تعادل نیز چندین روز طول بکشد.

این علائم ممکن است جزئی و خفیف باشد و یا با بروز حملات سرگیجه شدید، پی در پی و ناگهانی باعث ناتوانی در فرد شود.

چگونگی تشخیص بیماری؟

ابتدا تاریخچه کامل شامل چگونگی سرگیجه، شدت، مدت زمان و تداوم آن همچنین مدت زمان کم شنوائی، تغییرات آن، وزوز و احساس پری در یک یا هردو گوش از بیمار پرسیده می شود. اطلاعات دیگری نیز در مورد سابقه بیماری سفلیس، اریون، دیگر عفونت های جدی، التهابات چشم، نقص سیستم ایمنی، آلرژی و جراحی گوش در گذشته از بیمار پرسش می گردد. همچنین در مورد سلامت عمومی مثل دیابت، فشار خون، چربی خون بالا، مشکلات تیروئید، اختلالات عصبی- روانی از بیمار سئوال می شود که در صورت وجود این بیماری ها برای بررسی و درمان آن اقدام می شود.

با کامل شدن تاریخچه بیماری، تست های تشخیص عملکرد شنوائی و تعادل انجام می شود. آزمایش های سنجش شنوائی معمولاً بیان گر کاهش شنوائی حسی در گوش مبتلا می باشد. توان تمایز گفتار (توانایی بیمار برای تشخیص بین لغات مشابه مثل میز و تیز) اغلب در گوش مبتلا کاهش می یابد.

تست های تشخیصی برای بررسی تعادل :

ENG (الکترونیستا گموگرافی) : برای بررسی عملکرد تعادل انجام می شود. در یک اتاق تاریک، الکترودهایی در نزدیکی چشم بیمار قرار داده می شود. آب یا هوای گرم یا سرد به آرامی در مجرای هر یک از گوش ها وارد می شود. چشم ها به طور هماهنگ شروع به حرکت می کنند (نیستاگموس). بررسی حرکات چشم جهت ارزیابی سیستم تعادل مورد استفاده قرار می گیرد. این آزمایش نشان می دهد در نیمی از موارد عملکرد تعادلی در گوش مبتلا کاهش یافته است.

تست های دیگری از جمله Test Rotational و پوسچوروگرافی (یا آزمون تعادلی) نیز ممکن است برای ارزیابی سیستم تعادل انجام شود.

سایر تست ها :

ECOG : این آزمایش بیانگر افزایش فشار مایع گوش داخلی در بعضی بیماران است.

ABR : تست پاسخ شنیداری ساقه مغز همراه تست های دیگر از جمله MRI و CT برای رد یا وجود تومور در عصب شنوائی یا تعادل بکار می رود. این نوع تومور نادر است اما باعث بروز علائم و نشانه هایی شبیه علائم بیماری منییر می شود.

توصیه هایی برای تغییر روش زندگی به منظور کاهش تعداد حملات بیماری:

– اجتناب از مصرف الکل، کافئین، سیگار، خستگی زیاد و استرس

– مصرف غذائی صحیح

– خواب کافی

– انجام فعالیت های بدنی

تشخیص و درمان بیماری منییر:

یک رژیم غذائی کم نمک و مدر (افزایش دهنده ادرار) ممکن است باعث کاهش تعداد حملات بیماری در بعضی بیماران شود. بدین منظور مصرف داروهای منظم طبق دستور و مصرف غذای کم نمک اهمیت زیادی دارد. داروهای ضد سر گیجه مثل Meclizine با نام تجاریAntivert و دیازپام با نام تجاری Valium – دیازپام باعث تسکین موقت می شود. داروی ضد تهوع نیز گاهی تجویز می شود. داروهای ضد سر گیجه و ضد تهوع ممکن است باعث ایجاد خواب آلودگی در بیمار شود.

بیمار باید از مصرف کافئین، سیگار و الکل اجتناب کند. خواب منظم و تغذیه مناسب اهمیت زیادی دارد. همچنین انجام فعالیت فیزیکی و پرهیز از خستگی زیاد از موارد دیگر می باشد. استرس ممکن است باعث تشدید سرگیجه و وزوز در بیماری منییر شود که اجتناب از استرس و مشاوره روانپزشکی توصیه می شود. بیمار با سر گیجه ناگهانی باید از رانندگی خودداری کند.

جراحی چه زمان توصیه می شود؟

هنگامیکه با روش های ذکر شده، حملات سر گیجه را نتوان کنترل کرد یکی از روش های جراحی زیر توصیه می شود:

– درمان یا لابیرنتکتومی شیمیایی یک روش مناسب برای کنترل حملات بیماری می باشد. به این ترتیب که داروئی مانند جنتامایسین و یا داروهای دیگر در گوش میانی تزریق می شود. جنتامایسین یک آنتی بیوتیک است که باعث کاهش عملکرد تعادل در گوش تحت درمان و در نتیجه کنترل سرگیجه با حفظ شنوائی در سه چهارم موارد می شود.

به جز دوره ای کوتاه پس از درمان که به عنوان دوره عدم تعادل یا دوره تطابق بیمار با سطح جدیدی از عملکرد تعادل نام دارد، این درمان قابل تحمل می باشد. همچنین در مقایسه با دیگر روش های جراحی ساده تر و کم خطر تر می باشد.

– شانت آندولنفاتیک یا روش دکمپرسیون (decompression) یک عمل گوش است که در آن ساک اندولنفاتیک که محل تجمع مایعات گوش داخلی است، باز می شود. با این روش حملات سر گیجه در 2/1 تا دو سوم افراد کنترل می شود. اما تعادل افراد دائمی نیست. زمان بهبود بعداز عمل درمقایسه با روش های دیگر کوتاهتر است.

– قطع عصب وستیبولر روش دیگری است که عصب تعادل از محل خروج آن از گوش داخلی به سمت مغز قطع می شود. حملات سرگیجه در تعداد زیادی از بیماران به طور موقت درمان می شود و در بیشتر افراد شنوائی حفظ می شود.

–تخریب لابیرنت و قطع عصب هشت: در این روش مکانیسم تعادل و شنوائی در گوش داخلی در یک گوش مختل می شود. این روش زمانی که بیمار دچار افت شدید شنوایی در گوش مبتلا است مورد استفاده قرار می گیرد. تخریب لابیرنت و قطع عصب هشت باعث کنترل حملات سر گیجه در درصد بالایی از بیماران می شود.

بیماری مینیر چیست درمان بیماری منییر چیست رژیم غذایی بیماری منیر داروی منیر چیست آیا بیماری منیر خطرناک است چه چیزی باعث بیماری منیر میشود تشخیص بیماری مینیر ورزش برای بیماری منییر بیماری منییر در بارداری جراحی بیماری مینیر

دکتر کاظم محقق شنبه 15 دی 1397 ساعت 12:00

0 نظر

بیماری کرون

بیماری کرون چیست؟

کرون یکی از بیماری های التهابی روده است. ولی این بیماری غیر از روده، روی سایر قسمت های بدن نیز تأثیر می گذارد و باعث بیماری آن ها می شود.شروع سن این بیماری در فاصله سنی 10 تا 30 سالگی است و اولین نشانه ها در این فاصله دیده می شود.

بیماری کرون (Crohns disease) یک بیماری التهابی روده است که در آن آسیب‌های التهابی در دیواره‌ی روده ایجاد می‌شود. این بیماری مزمن است و معمولاً در دو دوره‌ی سنی بیشتر ظاهر می‌شود؛ یکی بین 10 تا 30 سال و دیگری حوالی 60 سالگی و بعد از آن است. وقتی بیماری کرون آغاز می‌شود می‌تواند باعث علایم شوند که در تمام عمر می‌آیند و می‌روند.

در این بیماری هر بخشی از دستگاه گوارش می‌تواند مبتلا شود و التهاب تمام ضخامت جداره روده را درگیر می‌کند و بنابراین ممکن سبب ایجاد آبسه (کیسه‌ای از تجمع چرک)، فیستول (ایجاد غیر طبیعیِ راهی نِی مانند از داخل روده به قسمت‌ها و اعضای دیگر بدن) یا تنگی در روده شود. ضایعات و آسیب‌های التهابی به صورت قسمت قسمت، دیواره‌ی روده را درگیر می‌کند و التهاب در طول دیواره پیوسته نیست، بلکه به بیانی لکه لکه است.

کرون در افرادی که فردی از اعضای خانواده شان به این بیماری مبتلا است، معمول تر است

علل بیماری کرون:

دلیل اصلی بیماری همچنان ناشناخته است. قبل از این به نظر می رسید استرس و رژیم غذایی از علل بروز بیماری باشند اما حالا پزشکان می دانند که این دو، سبب تشدید بیماری می شوند اما علت بیماری نیستند. دسته ای از دلایل مثل وراثت و نقص سیستم ایمنی احتمالاً در وقوع بیماری نقش دارند.

• سیستم ایمنی: ممکن است یک باکتری و ویروس آغاز کننده بیماری باشد. زمانی که سیستم ایمنی سعی در مقابله با میکرو ارگانیسم مهاجم دارد، یک پاسخ غیرطبیعی از سیستم ایمنی باعث حمله به سلولهای دستگاه گوارش و ایجاد علایم شود.

• وراثت : کرون در افرادی که فردی از اعضای خانواده شان به این بیماری مبتلا است، معمول تر است. بنابراین ژن ها در مستعد کردن افراد به کرون نقش دارند اما اکثر افراد مبتلا به کرون سابقه خانوادگی بیماری را ندارند.

سن: کرون در هر سنی می تواند بروز کند اما بیشتر در جوانی بروز می کند. بیشتر افرادی که مبتلا به کرون پیشرفته هستند تا قبل از ۳۰ سالگی بیماریشان تشخیص داده می شود.

قومیت: اگرچه بیماری کرون در هر گروه و قومیت رخ می دهد اما افراد سفید پوست اروپای شرقی و یهودی ها بالاترین ریسک را دارند.

سابقه خانوادگی:شما ریسک بالاتری برای ابتلا به بیماری دارید اگر پدر، مادر یا خواهر و برادر و یا فرزندتان به این بیماری مبتلا باشد. از هر ۵ نفر مبتلا به کرون ۱ نفر سابقه خانوادگی مثبت دارد.

کشیدن سیگار: کشیدن سیگار مهمترین ریسک فاکتور قابل کنترل در بیماری کرون پیشرونده است. همچنین کشیدن سیگار منجر به افزایش شدت بیماری و بیشتر شدن ریسک نیاز به جراحی است.

داروهای ضد التهابی غیر استروییدی (NSAID): این داروها شامل ایبوبروفن، ناپروکسن سدیم، دیکلوفناک سدیم و غیره است. در حالیکه این داروها سبب بروز کرون نمی شوند اما می توانند منجر به التهاب روده و بدتر شدن بیماری شوند.

جایی که زندگی می کنید: اگر در شهر یا یک کشور صنعتی زندگی می کنید شانس بیشتری برای بروز بیماری دارید. این نشان می دهد که فاکتورهای محیطی شامل رژیم غذایی پر چرب و غذاهای تصفیه شده در این بیماری نقش دارند.

افرادی که در آب و هوای شمالی تر زندگی می کنند به نظر می رسد ریسک بالاتری برای ابتلا دارند.

علایم بیماری کرون:

در بعضی از بیماران مبتلا به کرون تنها قسمت انتهایی روده کوچک (ایلیوم) آسیب دیده است. در حالی که در برخی دیگر بیماری ممکن است سرتاسر روده بزرگ (کولون) را مبتلا نماید. مناطق شایع التهاب در بیماری کرون انتهای روده کوچک و روده بزرگ (کولون) است.

علایم و نشانه های بیماری کرون را می توان از خفیف تا شدید دسته بندی کرد. علایم معمولاً به تدریج از ملایم به شدید تغییر می کنند اما گاهی برخی بیماران به صورت ناگهانی علایم شدید را تجربه می کنند. حتی گاهی در دوره هایی از بیماری علامت ها به صورت کامل از بین می روند که این مرحله را دوره خاموشی بیماری می نامند.

زمانی که بیماری در دوره فعال خود باشد، علایم می توانند شامل موارد زیر باشند:

اسهال : اسهال یک مشکل شایع در بیماران مبتلا به کرون است. دلپیچه های شدید نیز که به علت تشدید حرکات روده است، می توانند به دفع مدفوع شل منجر شوند.

تب و خستگی : بسیاری از بیماران کرون درجاتی از تب خفیف را که احتمالا به علت عفونت یا التهاب است، تجربه می کنند. حتی گاهی احساس خستگی شدید و کمبود انرژی هم تجربه می شود.

درد شکمی و دلپیچه : التهاب و زخم می تواند بر روی حرکات طبیعی مواد در داخل لوله گوارش تأثیرگذارد و منجر به دلپیچه و درد شود. بیماران ممکن است از یک ناراحتی مختصر تا درد شدید شکمی همراه با تهوع و استفراغ را تجربه نمایند.

خون در مدفوع : بیمار ممکن است در توالت متوجه دفع خون روشن و یا خونی تیره مخلوط با مدفوع خود شود. همچنین ممکن است دچار خونریزی مخفی در مدفوع گردد که در ظاهر مدفوع مشخص نیست.

زخم های دهانی: ممکن است زخم هایی دهانی شبیه آفت ایجاد گردد.

کم شدن اشتها و کاهش وزن: دردشکم، دلپیچه و پاسخ های التهابی در دیواره روده می تواند روی اشتها و توانایی هضم وجذب مواد غذایی موثر باشند.

مشکلات اطراف مقعد: ممکن است دچار درد و خروج چرک وخون به علت التهاب در نزدیکی مقعد باشید. این ترشحات از طریق یک یا چند تونل ظریف پوستی به اطراف مقعد سر باز میکنند که به آن فیستول می گوییم. (بیشتر بخوانید: درمان فیستول )

مبتلایان به کرون شدید می توانند علائم زیر را هم تجربه نمایند:

– التهاب پوست،چشم، مفاصل

– التهاب کبد و یا مجاری صفراوی

– تأخیر بلوغ و رشد جنسی در کودکان

عوارض بیماری کرون:

التهاب (قرمزی، درد و تورم) در مفاصل محیطی مانند مچ دست، زانو، آرنج و مچ‌ پا یا التهاب مفاصل در ستون فقرات؛ (شایع‌ترین علامت خارج روده‌ای در کرون)

اختلالات کبدی و صفراوی مانند التهاب در کبد یا ایجاد سنگ صفراوی

تظاهرات پوستی مانند زخم در ساقِ پا یا برآمدگی‌های قرمز و دردناک در جلوی ساقِ پا

مشکلات چشمی با علایمی مانند ترس از نور، تاری دید، سردرد و پرخونی ملتحمه

سایر عوارض مانند سنگ ادراری، کم خونی و سرطانی شدن ضایعات موجود در روده‌ی بزرگ

تنگی و انسداد روده‌ی باریک یا روده‌ی بزرگ

فیستول (ایجاد غیر طبیعیِ راهی نِی مانند از داخل روده به قسمت‌ها و اعضای دیگر بدن) که منجر به تخلیه‌ی خودبخود روده به روده، روده به مثانه، روده به پوست و ...

آبسه (کیسه‌ای از تجمع چرک) در اطراف روده یا اعضای مجاور

درچه شرایطی باید به پزشک مراجعه نمود؟

1 اگر شما یا یکی‌ از اعضای‌ خانواده‌ تان علایم‌ بیماری‌ کرون‌ را دارید.

2 اگر اجابت‌ مزاج‌ شما سیاه‌ و قیری‌ است‌ یا در آن‌ خون‌ وجود دارد.

3 اگر شکم‌ شما متورم‌ شده‌ است‌.

4 اگر درجه‌ حرارت‌ بدن‌ بالای‌ 3/38 درجه‌ سانتیگراد برود.

آزمایش و تشخیص بیماری کرون:

وسیله تشخیص قطعی برای کرون وجود ندارد و پزشک شما با رد سایر دلایل برای علایم تان کرون را تشخیص می دهد. احتمالاً پزشکتان از رادیولوژی و کولونوسکوپی همراه با نمونه برداری برای تاًیید تشخیص شما استفاده می کند. شما ممکن است به یک یا دو تست و پروسیجر دیگر نیاز پیدا کنید.

آزمایش خون: آزمایش کم خونی و یا وجود عفونت پزشکان ممکن است برای بررسی کم خونی و یا نشانه عفونت از شما بخواهند آزمایش خون انجام دهید. درحال حاضر معتبر ترین منابع علمی هیچ شناساگر خونی را برای تشخیص کرون معرفی نکرده اند. آزمایش خون مخفی در مدفوع نیز گاهی انجام می شود.

کولونوسکوپی: در کولونوسکوپی یک لوله قابل ارتجاع و نازک که یک دوربین در سر آن تعبیه شده است به پزشکتان اجازه می دهد که تمام طول روده بزرگ را مشاهده کند. در حین انجام کولونوسکوپی پزشکتان نمونه هایی از بافت روده برای بررسی بیشتر و تاًیید بیماری کرون بر می دارد. وجود سلول های ملتهب خوشه ای در دیواره روده به تشخیص بیماری کمک می کند.

سیمگویید سکوپی: در این پروسیجر پزشکتان فقط قسمت انتهایی روده بزرگ (سیگمویید) را نگاه می کند.

CT اسکن : در سی تی اسکن اطلاعات جامع تری نسبت به عکس ساده بدست می آید. در این پروسیجر یک نگاه کامل از بیرون به روده ها انداخته می شود.

CT انتروگرافی: نوع خاصی از سی تی اسکن است که عکس های بهتری از روده کوچک میگیرد. این تست جایگزین آزمایش باریم همراه با اشعه ایکس در بسیاری از مراکز شده است.

کپسول اندوسکوپی: برای این تست شما یک کپسول که دوربینی درون آن قرار دارد را قورت می دهید. دوربین عکس های متعددی می گیرد.که به کامپیوتر منتقل می شود. سپس عکس ها برای بررسی علایم کرون، بررسی و تفسیر می شود. دوربین از طریق مدفوع شما دفع میشود. با وجود کپسول اندوسکوپی ممکن است لازم باشد همچنان کولونوسکوپی همراه با بیوپسی انجام شود.

MRI ام آر آی: در این آزمایش به وسیله یک محیط مغناطیسی و امواج رادیویی تصاویری از ارگانهای داخلی بدن بدست می آید. این آزمایش به صورت اختصاصی برای بررسی فیستول و یا بررسی روده کوچک مفید است.

دابل بالن اندوسکوپی: برای انجام این تست از دستگاه اندوسکوپی بلندتری استفاده می شود که دستگاه اندوسکوپی معمولی قادر به دسترسی به آن مناطق نیست. این تکنیک زمانی کاربرد دارد که کپسول اندوسکوپی مساله غیر نرمالی را نشان می دهد اما تشخیص همچنان مبهم است.

عکس برداری از روده کوچک: در این تست روده کوچک بررسی می شود که در کولونوسکوپی قابل بررسی نیست. ابتدا شما یک مایع حاوی باریم را می نوشید و پزشک بر اساس نیاز از سی تی اسکن و یا MRI استفاده می کند.

درمان بیماری کرون:

داروها به شکل مؤثری علایم بیماری کرون را بهبود می‌بخشند. اغلب این داروها به وسیله‌ی جلوگیری از التهاب روده عمل می‌کنند. مثلاً داروهایی که آمینوسالیسیلات نامیده‌ می‌شوند اولین داروهایی هستند که در درمان به کار می‌روند. ممکن است در موارد متوسط تا شدید بیماری کرون از داروهای کورتونی نیز استفاده شود.

آنتی‌بیوتیک‌ها نیز در درمان کرون کاربرد دارند و به از بین بردن باکتری‌ها در قسمتهای تحریک‌ شده‌ی روده و کاهش التهاب کمک می‌کنند. داروهای سرکوب کننده‌ی سیستم ایمنی نیز در برخی موارد خاص به کار می‌روند ولی چون عوارض زیادی دارند،‌پزشک حتی‌المقدور از آنها استفاده نمی‌کند. داروهای دیگری نیز وجود دارند که به درمان کرون کمک می‌کنند و پزشک بسته به شرایط بیمار از آنها ممکن است استفاده نماید.

جــــــــــراحی نیز یک راهِ دیگر درمانی است. در جراحی برخی قسمت‌های روده برداشته می‌شوند. جراحی تنها در مواردی توصیه می‌شود که:

- انسداد روده به‌وجود آمده باشد.

- رغم درمان‌های دارویی صحیح، علایم پایدر مانده باشند.

- فیستول‌ها برخلاف درمان‌های دارویی بهبود نیابند.

بیماری کرون می‌تواند خطر ابتلا به سرطان روده‌ی بزرگ را افزایش دهد

رژیم غذایی در بیماری کرون:

رژیم غذایی نیز در درمان بیماری کرون مؤثر است. هر چند که از نظر علمی تأثیرِ هیچ نوع رژیم غذایی خاصی برای بیماری‌های التهابی روده، ثابت نشده است اما اغلب پزشکان معتقدند که بیمار خود می‌تواند بفهمد که چه غذاهایی تحریک کننده‌ی علایم بیماریِ آنها به خصوص در دوران تشدید بیماری است.

وقتی از غذاهایی که محرک علایم شماست پرهیز کنید، درمی‌یابید که نشانه‌هایی مانند دفع گاز روده‌ای، نفخ، درد شکمی، دل‌پیچه و اسهال بیشتر قابل کنترل می‌شوند. با کاهش این علایم شما به روده‌ی ملتهبِ خود فرصت می‌دهید که التیام یابد.

پرهیزهای غذایی در بیماری کرون شامل:

· هرگونه نوشیدنی الکلی

· کره، روغن، کره‌های گیاهی، سس مایونز

· نوشیدنی‌های گازدار

· قهوه، چای، شکلات

· پوسته‌ی ذرت

· محصولات لبنی (در صورت عدم تحمل لاکتوز)

· غذاهای چرب و سرخ کردنی‌ها

· غذاهای پرفیبر

· غذاهایی که تولید گاز و ایجاد نفخ می‌کنند (عدس، بنشن، لوبیاها، پیاز و انواع کلم)

· آجیل و دانه‌های خوراکی (کره‌ی بادام زمینی و کره‌ی دانه‌های دیگر)

· میوه‌های خام

· سبزی‌های خام

· گوشت قرمز

· غذاهای تند و پرادویه

· غلات سبوس‌دار و سبوس

پیشگیری از بیماری کرون:

هیچ راهی برای پیشگیری از این بیماری وجود ندارد. اما شما باید از موقعیت‌هایی که به بدن شما آسیب می‌رسانند، ‌اجتناب کنید. در دوره‌های بی‌علامتی، یک رژیم غذایی مناسب و متعادل داشته باشید تا ویتامین‌ها و مواد مورد نیاز بدن‌تان تأمین شود. با این‌کار شما عوارض ناشی از تغذیه‌ی نامناسب مانند کم خونی و کاهش وزن را کاهش می‌دهید.

بیماری کرون می‌تواند خطر ابتلا به سرطانِ روده‌ی بزرگ را افزایش دهد. به منظور یافتنِ ضایعاتِ پیش‌سرطانی یا سرطان در مراحل اولیه‌ی آن؛ باید به شکل منظم تحت بررسی روده ی بزرگ باشید. باید به طور منظم کولونوسکوپی شوید. کولونوسکوپی باید هر یک تا دو سال، یک‌بار برای شما انجام شود.

بیماری کرون چیست علائم بیماری کرون تشخیص بیماری کرون درمان بیماری کرون داروهای بیماری کرون بیماری التهابی روده چیست آیا بیماری کرون کشنده است رژیم غذایی بیماری کرون تفاوت بیماری کرون با کولیت طول عمر بیماران کرون

دکتر کاظم محقق پنج‌شنبه 13 دی 1397 ساعت 18:24

0 نظر

بانک اطلاعات پزشکی و سلامت

درباره من

روزانه‌ها

پیوندها

برگه‌ها

جدیدترین یادداشت‌ها

بایگانی

جستجو

اکلامپسی

بیماری های منتقله از راه جنسی STD

بیماری ویلسون

بیماری مینیر

بیماری کرون