بیماری کاوازاکی

بیماری کاوازاکی چیست؟

کاوازاکی یک سندروم است که اغلب در کودکان زیر پنج سال بروز پیدا می کند و در طی این عارضه دیواره شریان ها ملتهب می شوند.

سندروم کاوازاکی، یکی از سندرم هایی است که اغلب در کودکان زیر پنج سال رخ می دهد.کاوازاکی یک بیماری است که طی آن دیواره شریان ها دچار ورم و التهاب می شود.

عروق کرونر از جمله شریان هایی است که در بیماری کاوازاکی ملتهب می شوند. عروق کرونر، خون را برای تغذیه به عضله قلب می رسانند.

همچنین در این عارضه ، غدد لنفاوی پوست و غشای مخاطی دهان و بینی و گلو نیز دچار التهاب می شود.نشانه اصلی بیماری کاوازاکی تب بدون منشا مشخص است.

مرحله اول

  تب بالا که به طور معمول بیش از 5 روز طول می کشد

 قرمز شدن شدید چشم ها (ورم ملتحمه ) بدون ترشحات

 بروز جوش های قرمز رنگ (راش) در بدن و در ناحیه تناسلی

 قرمزی، خشکی و ترک خوردن لب ها و ورم و قرمز شدن زبان (زبان توت فرنگی)

 ورم و قرمزی پوست کف دست، پا، غدد لنفاوی گردن و قسمت های دیگر بدن

 کج خلقی

مرحله دوم

لایه لایه شدن قسمتی از پوست دست و پا به خصوص نواحی سر انگشتان دست و پا که به صورت صفحات بزرگ جدا می شود.

درد مفاصل

اسهال

استفراغ

درد شکم

مرحله سوم

در این مرحله از بیماری، علایم به آرامی از فرد دور می شود، مگر آنکه عوارض آن پیشرفت کند.

علت بیماری کاوازاکی چیست؟

هنوز علت مشخصی برای این بیماری پیدا نشده است. دانشمندان علوم پزشکی بر این باورند که این بیماری مسری نیست و از فردی به فرد دیگر منتقل نمی شود.طبق برخی از بررسی های صورت گرفته علت این بیماری می تواند باکتری و یا ویروس باشد، اما هنوز به طور قطعی اثبات نشده است.همچنین وجود برخی ژن های خاص حساسیت فرد را نسبت به بیماری کاوازاکی افزایش می دهد. کاوازاکی اغلب در اواخر زمستان و اوایل بهار رخ می دهد.

به طور معمول کودکانی که یک بار به این بیماری مبتلا می شوند، نسبت به ابتلای مجدد مصون می شوند.

کاوازاکی چگونه تشخیص داده میشود ؟

تشخیص بیماری کاوازاکی بالینی است . به این معنی که بر اساس ارزیابیهای بالینی توسط پزشک تشخیص داده می شود . زمانی بیماری تشخیص قطعی خواهد داشت که : تب بالای غیرقابل توجیه بیشتر از 5 روزهمراه با 4 علامت از 5 علامت دیگر وجود داشته باشد : التهاب دو طرفه ملتحمه چشم ( مانند اینکه التهاب به صورت پرده ای روی کره چشم را بپوشاند) ، بزرگی غددلنفاوی، راش پوستی ، درگیری دهان و زبان و تغییرات انتهاها. بررسی پزشک برای اینست که نشانه ای از بیماری دیگری که بتواند علایم مشابهی داشته باشد وجود نداشته باشد. بعضی از کودکان فرم های ناکاملی از بیماری را نشان می دهند به این معنی که معیارهای بالینی کمتری دارند که باعث می شود تشخیص دشوارتر باشد ، به این گونه موارد بیماری کاوازاکی ناکامل گفته می شود .

درمان این بیماری چگونه است؟

کودکی که در مورد وی تشخیص کاوازاکی محتمل است باید دربیمارستان بستری شده وتحت نظر باشد و همچنین لازمست ازنظردرگیری ها قلبی احتمالی مورد بررسی قرارگیرد .

برای کاهش میزان درگیری های قلبی ، به محض آنکه تشخیص بیماری داده شد باید درمان آن شروع شود

درمان شامل ایمونوگلوبولین داخل وریدی تک دوزوبا دوزبالا و آسپرین است . این درمان التهاب را کاهش داده و به طور چشمگیری علایم حاد را بهبود میبخشد. دوز بالای ایمونوگلوبرلین داخل وریدی بخش ضروری درمان است به گونه ای که قادر است عوارض قلبی را در درصدبالایی از بیماران کاهش دهد . اگرچه این درمان گران است اما درحال حاضر به صورت موثرترین درمان مطرح میباشد، در بیماران با عوامل خطرات خاص، کورتیکواستروئیدها به طور همزمان ممکن است داده شود . بیمارانی که به یک یا دودوز پاسخ نمی دهند ، برای درمان آنها گزینه های دیگری نیز وجود دارند که شامل : دوز بالای کورتیکواستروئیدهای داخلی وریدی و دارو درمانی بیولوزیک است .

هدف از درمان اولیه، پایین آوردن تب و التهاب است تا آسیب های وارده کاهش پیدا کند.

گاماگلوبولین: تزریق پروتئین های ایمنی (گاما گلبولین) از طریق رگ (داخل وریدی) خطر ابتلای فرد به مشکلات عروق کرونر را کاهش می دهد.

آسپیرین: مصرف آسپرین، التهاب فرد را کاهش می دهد. همچنین درد و التهاب مفاصل را در فرد کمتر می کند. مصرف آسپرین در کودکان با محدودیت هایی روبرو است، اما پزشکان اغلب برای درمان این بیماری، این دارو را برای کودکان تجویز می کنند.

آیا تمام کودکان به ایمونوگلوبولین داخل وریدی پاسخ می دهند ؟

خوشبختانه اکثر کودکان تنها به یک دوز منفرد درمانی نیاز دارند ، اما کودکانی که به این دوز جواب ندهند ،ممکنست نیاز به دوز دوم و یا تزریق کورتیکواستروئید پیدا کنند . در موارد نادر، ممکنست داروهای بیولوژیکی داده شود.

تذکر: اگر بیماری کاوازاکی تحت درمان قرار نگیرد، معمولا پس از 12 روز بهبود پیدا می کند، اما عوارض قلبی آن ممکن است بعدا بروز پیدا کند.همچنین پیگیری فرد مبتلا پس از بهبودی و درمان از اهمیت بسزایی برخوردار است.

والدین باید در نظر داشته باشند که آزمایش هایی را برای بررسی سلامت قلب کودک در فواصل منظم (معمولا شش تا هشت هفته یکبار) پس از شروع بیماری انجام دهند تا در صورت پیشرفت مشکلات قلبی کودک، سریع وی را تحت درمان قرار دهند .

بیماری کاوازاکی تا چه حد می تواند خطرناک باشد؟

تشخیص و درمان زودهنگام این عارضه بسیار مهم است زیرا که دوره بیماری را کوتاه تر می کند و احتمال بروز مشکلات قلبی را کاهش می دهد. همچنین برخی از کودکان با آسیب های عروق کرونری مواجه می شوند. ممکن است عروق بیش از حد بزرگ شده و یک آنوریسم ( aneurysm ) را تشکیل دهند و یا اینکه عروق باریک شوند و کودک در معرض خطر بروز لخته خون قرار گیرد.

کودکی که با آسیب های عروق کرونری مواجه می شود، در سنین بزرگسالی بیشتر در معرض حمله قلبی قرار دارد. اگر این شرایط کودک شما را تحت تاثیر قرار داد حتما در این مورد تحقیق کنید و تمام اقدامات پزشکی لازم را انجام دهید.

عوارض جانبی دارو درمانی چیست ؟

درمان ایمونوگلوبولین وریدی معمولا بی خطراست و به خوبی تحمل میشود . ندرتا ممکنست التهاب مننژ(مننژیت اسپتیک) رخ بدهد .

پس از درمان با ایمون گلوبولین وریدی، انجام واکسیناسیون های زنده باید به تعویق بیفتد (قبل از انجام واکسیناسیون با پزشک خود مشورت کنید) آسپرین با دوز بالاممکنست باعث حالت تهوع و یا ناراحتی معده گردد.

شیوع این بیماری چگونه است ؟

بیماری کاوازاکی یک بیماری نادر است ، اما به به موازات یکی از شایعترین واسکولیت های کودکی بشمار میاید. کاوازاکی از تمام نقاط جهان گزارش شده است، و در ژاپن شیوع بیشتری دارد. این بیماری منحصرادر کودکان کم سن وسال و نوپا گزارش شده است . تقریبا 85% کودکان مبتلا به بیماری کاوازاکی زیر5 سال هستند واوج بروز سنی18 تا 24 ماهگی است. در کمتر از سه ماه و بیش تر از 5 سال هم نه به صورت شایع دیده میشود، ولی بیشترین خطر درگیری کرونری در این سنین است. در پسران نسبت به دختران شایع تر است ، اگرچه کاوازاکی در در طول سال و در هر زمان قابل تشخیص است اما به صورت دسته جمعی در یک فصل هم اتفاق افتاده است ، امکان ابتلا در در اواخر زمستان و بهار بیشتر است.

هایفو غرب تهران

بوتاکس غرب تهران

دکتر پوست و مو غرب تهران

بیماری سلیاک

بیماری سلیاک چیست؟

بیماری سلیاک، نوعی بیماری گوارشی است که به پرزهای روده کوچک آسیب می رساند و سبب اختلال در جذب مواد مغذی می شود.

افرادی که به بیماری سلیاک مبتلا هستند پروتئینی به نام گلوتن را که در گندم، جو، چاودار و احتمالاً جودو سر وجود دارد، نمی توانند تحمل کنند. زمانی که بیماران مبتلا به سلیاک، غذاهای حاوی گلوتن مصرف می کنند، سیستم ایمنی بدن آن ها پاسخی را به صورت تخریب روده کوچک صادر می کند. این تخریب به خصوص در پرزهای انگشتانه ای روده که مواد مغذی داخل آنها جذب می شوند، ایجاد می شود. به دنبال آسیب پرزهای روده ای فرد بدون توجه به مقدار غذایی که می خورد، مبتلا به سوء تغذیه می شود. به دلیل این که سیستم ایمنی خود فرد سبب تخریب و آسیب پرزهای روده کوچک می شود، این بیماری، به عنوان یک بیماری خود ایمنی نامیده می شودو از طرف دیگر به علت این که مواد مغذی جذب نمی شوند، می تواند به عنوان یک بیماری سوء جذبی مورد نظر قرار گیرد. 

بیماری سلیاک یک اختلال خودایمنی روده باریک است که مبتلایان در صورتی که پروتئینی از دسته گلوتن (gliadin) راکه در برخی از غلات مانند گندم، جوو چاودار وجود دارد، مصرف کنند، دچارعلایم گوارشی می شوند.

بیماری سلیاک ( Coeliac disease) از بیماریهای شایع برای تمام سنین است و علائم آن فقط در سنین کودکی بروز نمی کند و اشکال خاموش و مخفی آن ممکن است در مقاطع مختلف زندگی خود را نشان دهد.

بیماری سلیاک یک اختلال خودایمنی روده باریک است

سلیاک با حساسیت به پروتئین موجود در گندم، جو و چاودار؛ به صورت یک بیماری مزمن التهابی روده باریک بروز می کند و با سوء جذب ناشی از عدم تحمل به این پروتئین در این غلات همراه است.

 در این بیماری پس از مصرف هر نوع ماده غذایی حاوی گندم، جو و چاودار حتی به مقدار بسیار ناچیز، واکنش التهابی در روده باریک و سایر ارگان های مبتلا شروع شده و به مرور زمان این التهاب مزمن منجر به تخریب پرزهای مخاطی که عامل اصلی هضم و جذب مواد غذایی هستند، می شود.

گلوتن چیست و چگونه باعث مشکلات می شود؟

گلوتن پروتئینی است که به طور طبیعی در گندم و جو وجود دارد و باعث کش آمدن خمیر و نرم شدن بافت نان و طعم و مزه و ارزش پروتئینی بالای نان و خواص منحصر به فرد آن می شود.

به دلیل ارزانتر بودن آرد نسبت به سایر غلات به بسیاری از مواد غذایی که به صورت آماده در بازار وجود دارند گلوتن افزوده می شود.

گلوتن پس از مصرف به صورت خوراکی و جذب در پرزهای روده باریک، به عنوان یک تحریک کننده سیستم ایمنی در مخاط روده و سایر ارگان های مبتلا عمل کرده، سلولهای دفاعی را به این نواحی کشانده و یک واکنش التهابی ایجاد می کند که به مرور زمان و در اثر تماس مکرر، این التهاب مزمن منجر به تخریب پرزهای روده و یا ارگان های مبتلا می شود.

شیوع بیماری سلیاک :

 شیوع این بیماری در ایران یک درصد و مشابه اکثر کشورهای جهان است. یعنی بیش از 750 هزار ایرانی مستعد ابتدا به این بیماری مبتلا هستند.

شیوع بیماری در زنان بیشتر و در برخی مناطق تا سه برابر مردان بوده و سن بروز آن از کودکی تا سالمندی است.

علت بیماری سلیاک :

سلیاک یک بیماری چند فاکتوری است و باید چندین عامل وجود داشته باشند تا بیماری بروز کند.

بیماری سلیاک، نوعی بیماری گوارشی است که به پرزهای روده کوچک آسیب می رساند

ژن های مستعد کننده بیماری (ژن های DQ2 و DQ8) ،مصرف مواد غذایی حاوی گلوتن، زمان شروع غذاهای کمکی حاوی گلوتن در دوران شیرخوارگی از عواملی است که فرد را مبتلا می سازد.

تحقیقات نشان داده است که اگر غذاهای کمکی حاوی گلوتن زود شروع شوند (مثلا از سن چهارماهگی) و شیرمادر نیز قطع شود خطر ابتلا به سلیاک بسیار افزایش می یابد همچنین بعضی عفونت های روده ای ویروسی در دوران شیرخوارگی، برخی از توکسین های غذایی و عادات غذایی نیز ممکن است در ابتلا به این بیماری نقش داشته باشند.

علائم بیماری سلیاک :

برخی از افراد ممکن است باوجود ابتلا به بیماری، در ظاهر هیچ گونه علامت اختصاصی نداشته باشند ولی وقتی به هر دلیل، بیماری تشخیص داده شده و تحت درمان قرار می گیرند فرد به طور واضح احساس بهبودی در وضعیت سلامت عمومی خود پیدا می کند.

بیماری سلیاک دارای طیف وسیعی از علائم غیراختصاصی مشتمل بر علائم گوارشی و غیرگوارشی است که شایع ترین علائم گوارشی شامل دل درد، اسهال، نفخ شکم، بی اشتهایی، مدفوع حجیم، بدبو و چسنده، دفع گاز زیاد، استفراغ و گاه یبوست است.

علائم غیرگوارشی طیف وسیعی از اختلالات سیستم های مختلف بدن را شامل می شود که ناشی از سوء جذب مواد غذایی است از جمله کم خونی ناشی از کمبود آهن یا کمبود اسید فولیک که به درمانهای کم خونی پاسخ نمی دهد کمبود ویتامین ب 12، کمبود کلسیم و ویتامین D و پوکی استخوان ناشی از آن، خستگی زودرس، کاهش وزن، خشکی پوست و اختلال حافظه ناشی از کبود ویتامین ها و سایر مواد مغذی می شود.

علائم بیماری سلیاک در کودکان :

علائم این بیماری درکودکان گوارشی است و پس از شروع غذای کمکی حاوی گلوتن کودک دچار اسهال، اتساع شکم، دل درد و استفراغ می شود و یا صرفا رشد کودک مختل شده و اختلال در افزایش وزن و قد حاصل می شود.

کودکان در سن مدرسه ممکن است دچار عدم تمرکز و اختلال یادگیری و افت تحصیلی و خستگی زودرس شوند، و در سنین بلوغ بیماری باعث به تاخیر افتادن بلوغ و کوتاه قدی می شوند.

این بیماری می تواند با یکسری از بیماری ها مانند کم کاری یا پرکاری تیروئید، دیابت نوع یک ، سیروز صفراوی اولیه، بیماری آدیسون، بیماری های بهجت، شوگرن، پسوریازیس، ویتلیگو و.... همراه باشد.

چگونگی تشخیص بیماری سلیاک :

در بیماران مشکوک ابتدا تست خونی برای اندازه گیری آنتی بادی های اختصاصی سلیاک انجام و در صورت مثبت شدن آزمایش خون (TTG)، آندوسکوپی و نمونه برداری از ابتدای روده باریک انجام می شود.

اگر تغییرات مربوط به سلیاک ( از بین رفتن پرزهای مخاطی و افزایش سلولهای دفاعی در دیواره روده) مشاهده شد بیماری به صورت قطعی تشخیص داده شده و بیمار تحت درمان قرار می گیرد.

علاوه بر کسانی که دارای علامت هستند، افراد با زمینه ژنتیکی، بیماری در فامیل درجه یک و همچنین تمامی بیماران مبتلا به بیماری هایی که همراهی زیادی با سلیاک دارند خصوصا کودکان مبتلا به نارسایی رشد و یا بیماری دیابت، بیماران مبتلا به بیماری های تیروئید، بیماری های خود ایمن کبد و سایر اختلالاتی که در بالا به آنها اشاره شد باید از نظر سلیاک بررسی شوند.

درمان بیماری سلیاک :

در حال حاضر تنها راه درمان رعایت رژیم غذایی فاقد گلوتن برای تمام عمر است که البته رعایت رژیم باید با دقت و حساسیت زیادی و تحت نظر مشاور تغذیه صورت گیرد.

پژوهشهای زیادی در جهان روی روشهای درمان نوینی در حال انجام است ولی هنوز راه درمانی دیگری جایگزین رژیم نشده است.

هایفو غرب تهران

بوتاکس غرب تهران

دکتر پوست و مو غرب تهران

بیماری پاژه پستان

بیماری پاژه پستان چیست؟

بیماری پاژه سینه فرم نادری از سرطان سینه می باشد. بیماری پاژه پستان در نوک سینه آغاز می شود و به سمت دایره تیره اطراف نوک پستان پیش می رود. بیماری پاژه پستان به بیماری پاژه استخوان ارتباطی ندارد.

بیماری پاژه پستان در اغلب خانم های بالای 50 سال رخ می دهد. اغلب خانم های مبتلا به بیماری پاژه پستان به سرطان مجرای پستان دچارند. تنها در موارد نادر بیماری پاژه پستان تنها نوک سینه را درگیر می کند.

علائم بیماری پاژه پستان :

بیماری پاژه پستان نوک سینه ها را تحت تاثیر قرار می دهد و معمولا نواحی تیره اطراف نوک سینه ها را نیز درگیر می کند. معمولا علائم بیماری پاژه پستان با درماتیت و یا سایر شرایط غیر سرطانی اشتباه گرفته می شود.

علائم احتمالی بیماری پاژه پستان عبارت است از:

•           پوسته پوسته شدن نوک سینه

•           بافتی شبیه اگزما در نوک سینه ها و بافت اطراف نوک پستان

•           خارش

•           قرمزی

•           احساس سوزش

•           ترشحات خونی رنگ از نوک سینه ها

•           نوک سینه مسطح و یا معکوس شده

•           وجود توده در پستان

•           ضخیم شدن پوست پستان

علائم بیماری پاژه سینه معمولا تنها در یک سینه مشخص می شود. بیماری پاژه پستان در نوک سینه آغاز می شود و ممکن است به نواحی تیره و سایر بخش های پستان نیز انتشار یابد.

به طور معمول خانم ها چند ماه پس از تشخیص بیماری پاژه پستانی علائم را تجربه می کنند.

مراقب هر گونه تغییرات پوستی در پستان ها باشید. اگر شما در سینه های خود احساس برآمدگی کردید یا اگر احساس خارش و یا تحریک پوستی داشتید که بیش از یک ماه ادامه داشت در آن صورت باید با پزشک ملاقات کنید.

اگر شما به دلیل آسیب پوستی در پستان تحت درمان هستید و با درمان مشکل برطرف نشده است حتما برای پیگیری بیشتر به پزشک مراجعه کنید. برای ارزیابی نواحی تحت تاثیر باید بیوپسی انجام دهید. با استفاده از بیوپسی نمونه بافتی کوچکی برداشته و زیر میکروسکوپ آنالیز می شود.

 علت بیماری پاژه پستان :

علت ایجاد بیماری پاژه پستان مشخص نیست. تئوری که در این مورد پذیرفته شده است آن است که بیماری پاژه پستان ناشی از سرطان مجرای پستان می باشد. سلول های سرطان حاصل از تومور از طریق مجرای شیر به نوک پسته ها و بافت اطراف وارد می شود. تئوری دیگر این است که بیماری می تواند از جمله بیماری های نوک سینه باشد به طور مستقل در نوک پستان ایجاد شود ..

  فاکتورهای خطر در ایجاد بیماری پاژه پستان :

فاکتورهای خطر که می تواند احتمال ایجاد بیماری پاژه پستان را تحت تاثیر قرار دهد همان فاکتورهایی است که ریسک ایجاد سرطان پستان را در پی دارد.

برخی فاکتورها که شما را بیشتر مستعد ابتلا به سرطان پستان (سرطان سینه) می کند عبارت است از:

•           سن سرطان سینه: شانس ایجاد سرطان پستان متناسب با افزایش سن افزایش می یابد.

•           سابقه شخصی در ابتلا به سرطان پستان: اگر شما در یکی از سینه های خود به سرطان دچار شوید ریسک ایجاد سرطان در سینه دیگر نیز افزایش خواهد یافت.

•           سابقه شخصی در ناهنجاری های سرطانی: اگر شما به کارسینومای لوبولار در جا و یا هایپرپلازی آتاپیکال دچار باشید ریسک ایجاد سرطان پستان در شما بیشتر خواهد بود. برخی شرایط خوش خیم پستانی نیز با افزایش ریسک سرطان ارتباط دارد.

•           سابقه خانوادگی: اگر خواهر، مادر یا دختر شما به سرطان سینه (پستان) یا تخمدان یا هر دوی آن دچار باشد، یا حتی اگر پدر یا بردار خانواده به سرطان پستان دچار باشد در آن صورت شانس ایجاد سرطان پستان در شما بیشتر خواهد بود.

•           جهش های موروثی که ریسک ایجاد سرطان پستان را افزایش می دهد: نقص در یکی از ژن ها مخصوصا BRCA1  و BRCA2 شما را بیشتر در خطر ابتلا به سرطان پستان هم چنین سرطان تخمدان قرار می دهد.

•           بافت پستانی متراکم: خانم هایی با بافت پستانی متراکم بیشتر در خطر ابتلا به سرطان پستان قرار خواهند داشت.

•           قرار گرفتن در معرض تابش: اگر شما در ناحیه قفسه سینه درمان های تابشی دریافت کنید بیشتر در خطر ابتلا به سرطان سینه در آینده قرار خواهید داشت.

•           افزایش وزن: افزایش بیش از حد وزن مخصوصا بعد از دوران یائسگی می تواند ریسک ایجاد سرطان سینه را در شما افزایش دهد.

•           هورمون درمانی: مصرف استروژن بعد از یائسگی ریسک ایجاد سرطان سینه را در برخی خانم ها افزایش می دهد.

•           نژاد: خانم های سفید پوست بیشتر در خطر ابتلا به سرطان پستان هستند اما خانم های سیاه پوست بیشتر در اثر ابتلا به این بیماری جان خود را از دست می دهند.

•           الکل: مصرف بیش از حد الکل ریسک ایجاد سرطان پستان را افزایش می دهد.

داشتن یک یا چند فاکتور خطر الزاما به معنی ابتلا به سرطان پستان نخواهد بود. اغلب خانم های مبتلا به سرطان پستان فاکتور خطر شناخته شده ای ندارند.

 تشخیص بیماری پاژه پستانی :

تست هایی که به منظور ارزیابی بیماری پاژه پستان انجام می شود عبارت است از:

•           معاینه بالینی و فیزیکی پستان: در طول این معاینه پزشک به لحاظ فیزیکی نواحی غیر معمول را در هر دو پستان بازبینی می کند.

•           ماموگرافی: با استفاده از این تست مشخص می شود آیا تغییرات نوک سینه و بافت تیره اطراف آن با سرطان پستان ارتباط دارد یا خیر.

اگر نتایج حاصل از ماموگرافی در هر دو پستان ها علائمی از سرطان را نشان ندهد در آن صورت پزشک ام آر آی انجام می دهد تا احتمال سرطان دقیق تر بررسی شود.

•           بیوپسی بافت پستان: در طول انجام بیوپسی، پزشک نمونه کوچکی از بافت پوست نوک پستان را برداشته و زیر میکروسکوپ معاینه می کند. اگر نوک پستان ترشحاتی داشته باشد نمونه ترشحات نیز بررسی می شود. اگر شما در پستان دچار توده باشید در آن صورت بیوپسی انجام خواهد شد. اگر در نمونه، سلول های سرطانی مشخص شود شما به متخصص جراح ارجاع داده خواهید شد.

•             بیوپسی غده لنفاوی نگهبان: اگر شما به سرطان پستان تهاجمی دچار باشید، غدد لنفاوی زیر بازوی شما بررسی می شود تا مشخص شود آیا سرطان به این نواحی منتشر شده است یا خیر. به این روش بیوپسی غده لنفاوی نگهبان گفته می شود.

  آمادگی برای ملاقات با پزشک برای بیماری پاژه پستان

اگر شما به بیماری پاژه پستان دچار باشید ابتدا ممکن است به پزشک خانواده مراجعه کنید. سپس به جراح و متخصص بیماری های پستان ارجاع داده خواهید شد.

•           قبل از ملاقات با پزشک علائمی که تجربه می کنید را یادداشت کنید.

•           حتی علائم به نظر بی ربط را نیز در نظر داشته باشید.

•           اطلاعات شخصی مانند استرس های شدید یا تغییرات اخیری که در زندگی اتفاق افتاده است را یادداشت کنید.

•           لیستی از داروهای مصرفی خود تهیه بفرمایید، داروهایی مانند ویتامین ها یا مکمل ها را نیز در نظر بگیرید.

•           به هنگام ملاقات با پزشک بهتر است یکی از اعضای خانواده و یا یک دوست را همراه داشته باشید. زیرا او می تواند شما را در به خاطر سپردن همه مواردی که پزشک عنوان می کند یاری رساند.

•           لیستی از سوالات احتمالی را آماده بفرمایید.

برخی سوالات احتمالی در مورد بیماری پاژه پستان عبارت است از:

•           علت احتمالی علائم من چیست؟

•           آیا علت احتمالی دیگری برای این علائم وجود دارد؟

•           چه تست هایی باید انجام دهم؟

•           آیا بیماری پاژه پستان دائمی است یا موقتی؟

•           آیا باید به متخصص مراجعه کنم؟ هزینه آن چقدر خواهد بود؟ آیا بیمه هزینه ها را پوشش خواهد داد؟

•           آیا باید محدودیتی را رعایت کنم؟

•           آیا باید برای پیگیری مراجعه کنم؟

•           من به بیماری دیگری نیز مبتلا هستم، چطور می توانم این شرایط را با هم کنترل کنم؟

پزشک نیز سوالاتی را به منظور تشخیص دقیق تر بیماری پاژه پستان از شما خواهد پرسید. برخی سوالات احتمالی پزشک عبارت است از:

•           آیا نوک سینه شما دچار ترشح، خونریزی، سوزش و یا خارش می باشد؟

•           آیا درد سینه دارید؟

•           چند وقت است که به این علائم دچار هستید؟

•           آیا نواحی پستان ضخیم شده و آیا در ناحیه پستان دچار توده هستید؟

پزشک احتمالا سوالاتی را در مورد سابقه شخصی و خانوادگی شما هم چنین سایر فاکتورهای خطر مربوط به سرطان پستان خواهد پرسید.

 درمان بیماری پاژه پستان :

اگر شما به بیماری پاژه پستان دچار باشید احتمالا به جراحی نیاز خواهید داشت. نوع جراحی به منظور درمان بیماری پاژه سینه بستگی به شرایط پوست اطراف نوک سینه و میزان پیشرفته بودن سرطان دارد.

انتخاب های جراحی عبارت است از:

•           ماستکتومی ساده: در این روش جراحی برای درمان بیماری پاژه پستان، پستان به طور کامل برداشته می شود اما غدد لنفاوی زیر بازوها را شامل نمی شود. مستکتومی ساده می تواند در مواردی توصیه شود که سرطان پستان وجود دارد اما به غدد لنفاوی گسترش نیافته است.

•           لامپکتومی: لامپکتومی تنها شامل برداشت بخش هایی از پستان می باشد که به بیماری پازه پستان دچار شده است.جراح نوک پستان ها و نواحی تیره اطراف آن را بر می دارد. تمرکز بر آن است که بافت پستان تا حد ممکن به مقدار اندک برداشته شود. در عین حال باید اطمینان حاصل شود تا بافت باقی مانده سالم باشد. لامپکتومی برای درمان بیماری پاژه پستان مستلزم رادیوتراپی می باشد. اگر فرد به دلایلی نتواند رادیوتراپی انجام دهد در آن صورت لامپکتومی برای درمان بیماری پاژه پستان توصیه نمی شود. اغلب خانم ها بعد از درمان نوک سینه را بازسازی می کنند.

ادجاونت تراپی :

بعد از جراحی، پزشک درمان های دیگری را با استفاده از داروهای ضد سرطان به شما پیشنهاد می کند (شیمی درمانی). رادیوتراپی و هورمون درمانی از گزینه های دیگری است که برای پیشگیری از سرطان سینه (پستان) در نظر گرفته خواهد شد.

درمان بستگی به گستردگی سرطان دارد و این که آیا تست های تومور نسبت به برخی ویژگی ها مثبت می باشد یا خیر، برای مثال رسپتورهای پروژسترون و یا استروژن.

 پیشگیری

باید تغییراتی را در نظر داشته باشید که ریسک سرطان سینه را در شما کاهش می دهد. در ادامه برخی نکات به منظور پیشگیری ارائه می شود:

•           از پزشک خود در مورد غربالگری های سرطان سینه مشورت بخواهید: از پزشک کمک بگیرید تا بدانید تست هایی مانند معاینه فیزیکی و ماموگرافی را چند وقت یک بار باید انجام دهید.

•           در مورد معایب و مزایای این تست های غربالگری با پزشک مشورت کنید. در این صورت همراه با پزشک می توانید تصمیم بگیرید چه استراتژی غربالگری برایتان مناسب خواهد بود.

•           مراقب تغییرات جدید در سینه های خود باشید.در صورتی که متوجه تغییرات جدید، توده ها و علائم غیر معمول در پستان ها شدید با پزشک تماس بگیرید.

آگاهی از پستان نمی تواند از سرطان سینه جلوگیری کند اما می تواند به درک بهتر شما کمک کند.

•           مصرف الکل را تعدیل کنید: اگر الکل می نوشید باید مقدار مصرف آن را به یک نوشیدنی در روز محدود کنید.

•           اغلب روزهای هفته ورزش کنید: ورزش کردن به مدت سی دقیقه در روز می تواند بسیار موثر باشد. اگر فعالیت ندارید می توانید با مشورت پزشک به آرامی شروع کنید.

•           هورمون درمانی در دوران پس از یائسگی را محدود کنید: هورمون درمانی ترکیبی می تواند ریسک سرطان سینه را افزایش دهد. در مورد مزایا و خطرات هورمون درمانی با پزشک مشورت کنید.

برای کاهش ریسک سرطان سینه از کمترین دوز موثر هورمون ها آن هم در بازه زمانی کوتاه استفاده کنید.

•           وزن خود را در محدوده سالمی نگاه دارید: اگر وزن شما مناسب است سعی کنید آن را حفظ کنید. اگر به اضافه وزن دچارید پزشک می تواند شما را در کاهش وزن یاری دهد. می توانید تعداد کالری مصرفی در روز را کاهش دهید و به آرامی مقدار ورزش را افزایش دهید.

•           رژیم غذایی سالمی انتخاب کنید: رژیم غذایی مدیترانه ای همراه با روغن زیتون و استفاده از مغزیجات می تواند ریسک سرطان سینه را کاهش دهد. این رژیم غذایی بیشتر بر غذاهای گیاهی مانند میوه ها، سبزیجات، حبوبات و مغزیجات تاکید دارد. استفاده از چربی های سالم مانند روغن زیتون، کره و ماهی به جای گوشت قرمز نیز در این رژیم وجود دارد.

کاهش ریسک سرطان سینه در خانم هایی که در خطر بالایی قرار دارند:

اگر پزشک با بررسی سابقه خانوادگی شما و سایر فاکتورها تشخیص دهد که شما در خطر ابتلا به سرطان پستان قرار دارید، برخی نکات می تواند برایتان مفید باشد:

•           استفاده از دارو به منظور پیشگیری: داروهای بلاک کننده استروژن می تواند ریسک ابتلا به سرطان سینه را در شما کاهش دهد. انتخاب هایی مانند تاموکسیفن و رالوکسیفن در این مورد وجود دارد. مهارکننده های آروماتاز امیدواری هایی را در کاهش ریسک سرطان سینه در برخی خانم های پرخطر نشان داده است. این داروها ممکن است عوارض جانبی را در پی داشته باشد. در مورد مزایا و معایب مصرف این داروها باید با پزشک مشورت کنید.

•           جراحی: خانم هایی که در خطر ابتلا به سرطان سینه قرار دارند می توانند پستان سالم را با استفاده از جراحی بردارند. برخی خانم ها برای کاهش احتمال ریسک سرطان سینه و تخمدان ممکن است برداشت تخمدان را نیز انتخاب کنند.

 مقابله و پشتیبانی

تشخیص سرطان پستان (سرطان سینه) می تواند بسیار ناراحت کننده باشد. زمانی که سعی می کنید با این شوک رو به رو شوید با ترس هایی مواجه خواهید شد. باید در مورد روند درمانی خود تصمیمات مهمی بگیرید.

برخی نکات در این دوران به شما کمک می کند

•           در مورد سرطان سینه اطلاعات بیشتری به دست بیاورید: اگر می خواهید در مورد سرطان سینه بیشتر بدانید از پزشک کمک بگیرید. شما می توانید اطلاعاتی را در مورد نوع، مرحله و وضعیت رسپتورهای هورمونی به دست آورید. اطلاعات بیشتر در مورد بیماری شما را در تصمیم گیری های درمانی کمک خواهد کرد. البته با این وجود خانم هایی هستند که نمی خواهند جزئیاتی را از بیماری خود بدانند. اگر چنین احساسی دارید اجازه دهید تا پزشک شما را یاری کند.

•           با افرادی که از سرطان پستان جان سالم به در برده اند صحبت کنید: صحبت کردن با سایر افرادی که به سرطان پستان دچار بوده اند می تواند مفید و تشویق کننده باشد.

•           کسی را برای صحبت کردن بیابید: به دنبال دوست یا عضوی از خانواده باشید که برایتان شنونده خوبی باشد. می توانید به مشاور نیز مراجعه کنید.

•           رابطه صمیمی خود را با همسرتان حفظ کنید: در فرهنگ غربی سرطان سینه با جذابیت، زنانگی و جذابیت جنسی ارتباط دارد. به دلیل همین نگرش ها در مورد سرطان سینه می تواند بر تصور فرد از خویشتن و اعتماد به نفس او در روابط صمیمی اش تاثیر داشته باشند. با همسرتان در مورد احساس ناامنی که دارید صحبت کنید.

•           مراقب خودتان باشید: در طول درمان به قدر کافی بخوابید، رژیم غذایی سرشار از میوه ها و سبزیجات را دنبال کنید. ورزش کنید و زمانی برای انجام فعالیت های لذت بخش مانند خواندن کتاب و یا گوش دادن به موسیقی در نظر بگیرید.

•           در صورت لزوم می توانید مدتی مسئولیت خود را رها کنید: این بدان معنی نیست که شما ضعیف هستید بلکه بدان معناست که می خواهید از همه انرژی خود برای خوب شدن استفاده کنید.

هایفو غرب تهران

بوتاکس غرب تهران

دکتر پوست و مو

بیماری سل

بیماری سل چیست؟

سل یک بیماری عفونی واگیردار می باشد . بیماری سل از سال های بسیار دور وجود داشته و افراد بسیار مشهوری نیز در دنیا به این بیماری مبتلا شده اند. این بیماری از قدیم در کشور ما شناخته شده بود. در گذشته به اشتباه تصور می کردند که نفرین کسی و یا شدت غم و غصه علت اصلی ابتلا به بیماری سل است.

در کتاب های غربی به این بیماری توبرکولوز (Tuberculosis) و به اختصار «تی بی» (TB) گفته می شود. بیماری سل یکی از مهمترین بیماریهای عفونی قرن حاضر می باشد که توانائی درگیر نمودن کلیه ارگان های بدن را دارد ولی ریه ها بیشتر به سل مبتلا می شوند. از سال 1982 همه پزشکان دنیا معتقد بودند که این بیماری تا سال 2000 کنترل و بحث آن فقط محدود به کتب پزشکی خواهد بود، ولی این امید ده سال بیشتر به طول نیانجامد، به طوری که در سال 1993 این بیماری از طرف سازمان بهداشت جهانی به عنوان یک فوریت جهانی اعـــــلام می گردد. بروز 10 میلیون مورد جدید سل و درمان تنها دو سوم از آنها که متأسفانه در بیش از 50 درصد موارد درمان ناقص بوده ، عمق فاجعه را در این سالها نشان می دهد. بروز سه همه گیری از این بیماری در دو دهه اخیر دور نمای کنترل این بیماری را در آینده نزدیک بسیار مبهم نشان می دهد. ایجاد همه گیری بیماری ایدز و متعاقب آن سل مقاوم به دارو ، جهان کنونی را با تمام پیشرفت های عظیم در علم پزشکی از نظر کنترل بیماری سل ، بیش از یک قرن به عقب برگردانده است . امروزه در دنیا هر ساله بیش از 8 میلیون نفر به این بیماری مبتلا می شوند و تاکنون یک سوم مردم جهان بدون آنکه احساس بیماری کنند به میکروب این بیمــــــــــاری آلوده شده اند.

عامل بیماری سل چیست ؟

میکروبی میله ای شکل (شبیه مداد) و بسیار کوچک به اندازه 000003/0 متر وارد بدن شما شده که تنها توسط میکروسکوپ دیده می شود. به این میکروب میله ای شکل «باسیل سل» می گویند . باسیل سل چون بسیار کوچک می باشد ، به راحتی در هوا شناور می ماند . چون عامل این بیماری میکروب می باشد ، لذا ممکن است این بیماری از شما به افراد سالم منتقل گردد.

سل چگونه از بیمار به فرد سالم منتقل می شود ؟

میکروب سل به صورت ذرات ریز وارد هوا شده و نظیر سرماخوردگی منتقل می شود . این ذرات در صورتی که مبتلا به سل ریوی باشید توسط سرفه ،عطسه ، صحبت ، خنده و یا فریاد شما ، ایجاد و در هوا پخش می شوند . یک سرفه می تواند 3000 ذره میکروبی وارد هوا نماید و 5 دقیقه صحبت کردن نیز همین تعداد ذره تولید می کند و عطسه نیز تعداد بیشتر ایجاد می نماید. این ذرات میکروبی چون بسیار کوچک هستند ، در هوای موجود در هر فضای بسته برای مدت طولانی می توانند به طور معلق باقی بمانند. میکروب سل در خلط کاملاً خشک شده و یا در گرد و غبار معلق پس از 8 تا 10 روز از بین می رود. این میکروب در خاک سرد و سایه دار حداقل 6 ماه زنده مانده و در خلط در حال پوسیدن و تجزیه ، هفته ها و ماهها مقاومت دارد. لذا هوای اطاق آلوده شده به میکروب سل توسط شما ، می تواند حتی در زمان غیاب شما نیز موجب انتقال بیماری گردد. زمانی که فرد سالم در هوای آلوده به این ذرات میکروبی تنفس کند، میکروب سل را وارد ریه خود کرده و این میکروب خود را در عرض 48 ساعت به نقاط مختلف بدن می رساند. ولی بعد از آن بدن دفاع کرده و اجازه گسترش و فعالیت را به میکروب سل نمی دهد. جهت انتقال بیماری سل ، تماس های طولانی و ورود تعداد زیاد میکروب سل نیاز است . انتقال میکروب سل از شما به اطرافیان بستگی به سه عامل واگیر بودن بیماری سل شما ، محیطی که تماس در آن اتفاق می افتد و مدت زمان تماس دارد. بهترین راه برای توقف انتقال، دوری شما از اطرافیان و شروع درمان دارویی می باشد. شروع درمان دارویی در کاهش انتقال بیماری بسیار موثر می باشد به طوری که واگیری بیماری سل شما را سریعاً بعد از دوهفته از شروع درمان حتی در صورت مثبت بودن آزمایش خلط شما کاهش داده و در طول زمان مصرف دارو ادامه خواهد داد. افرادی که به مدت طولانی در تماس نزدیک با بیماران مسلول واگیر می باشند بیشترین میزان خطر ابتلاء به سل را دارا هستند. تماس نزدیک بیمار معمولاً با اعضای خانواده، هم اطاقی ، دوستان و همکاران رخ می دهد. این افراد به دلیل تماس با میکروسکوپ سل، در معرض خطر ابتلاء به عفونت سل می باشند. مکان های پرازدحام ، کوچک ، سربسته ، کم نور ، بدون تهویه مناسب و مرطوب بهترین شرایط را برای تسهیل انتقال عفونت ایجاد می کنند. تابش مستقیم آفتاب در عرض 5 دقیقه باسیل سل را از بین می برد. لذا در کشورهای گرمسیر تماس مستقیم اشعه آفتاب روش مناسبی برای از بین بردن میکروب سل است . به همین دلیل گسترش و سرایت بیماری بیشتر در خانه ها یا کلبه های تاریک اتفاق می افتد.

آیا تمام افرادی که با میکروب سل آلوده شده اند به این بیماری مبتلا می شوند ؟

خیر. ورود میکروب سل به ریه ها مساوی با ابتلاء به سل نیست ، چون سیستم ایمنی بدن در مقابل این میکروب دفاع کرده و اطراف آن را یک دیواره محکم دفاعی کشیده و آن را غیرفعال و خفته می کند . لذا در این حالت در اکثر موارد فرد حتی متوجه ورود میکروب به بدن خود و این دفاع بدن در ریه های خود نمی شود. به خاطر همین است که تاکنون یک سوم مردم به این میکروب آلوده شده اند ولی خود از این موضوع اطلاع ندارند.

تنها در 10% موارد این دیواره دفاعی به دلائل مختلف تخریب شده و میکروب های خفته و غیرفعال سل بیدار شده و شروع به تکثیر می کنند . در این زمان به دلیل فعالیت شدید میکروب سل بیمار دچار علائم بیماری سل می شود و در این مرحله به این فرد «بیمار مسلول» می گویند . پس فرد آلوده شده به میکروب سل (عفونت یافته) بیمار نبودهو کاملاً سالم می باشد. این فرد حتی میکرووب سل به دیگران منتقل نمی کند و احساس ناخوشی نیز نمی کند . رادیوگرافی ریه این افراد نیز کاملاً طبیعی خواهد بود. ولی این افراد تست پوستی سل (تست توبرکولین) مثبت دارند. چه افرادی بیشتر ممکن است مبتلا به سل شوند؟ گروهی ازافراد جامعه نسبت به دیگران بیشتر در معرض ابتلا به بیماری سل هستند .این گروه از افراد را می توان به دو دسته تقسیم کرد، یک گروه افرادی هستند که بیشتر در معرض تماس با میکروب و گرفتن عفونت سل هستند و گروه دیگر افرادی را شامل میشوند که دچـــار عفونت شده اند و شانس بیشتری برای ابتلا به بیماری دارند.

گروه اول شامل:

 فرد در تماس نزدیک و مستمر با بیمار مبتلا به سل ریوی واگیر

 جوامع کم درآمد با خدمات بهداشتی ضعیف

 اشخاص متولد شده در مناطقی از جهان که بیماری سل شایع می باشد

 افرادی که به مدت طولانی در مراکز خاص نگهداری می شوند (نظیرزندان ها و آسایشگاه های سالمندان ، پناهگاهها و …)

 افراد معتاد به مواد مخدر تزریقی

 گروههای دیگری از افراد جامعه که شیوع بالای بیماری سل دارند (نظیر کارگران مهاجر از کشورهای با شیوع بالا یا افراد بی خانمان)

 افرادی که تماس شغلی با بیماران مبتلا به سل دارند

گروه دوم شامل:

 افراد مبتلا به عفونت HIV (ایدز)

 افرادی که در دوسال اخیر مبتلا به عفونت سل شده اند

 افرادی که معتاد به مواد مخدر تزریقی هستند

 افرادی که سابقه درمان ناکافی سل دارند

 افرادی که در موقعیت های خاص طبی نظیر موارد زیر هستند :

 دیابت (بیماری قند)

 بیماری سیلیکوز

 درمان طولانی با داروهای کورتن

 مصرف داروهای پیوند اعضاء (کاهنده سیستم ایمنی)

 سرطان سر و گردن

 سرطان خون و غدد لنفاوی

 نارسائی مزمن کلیوی

 پائین بودن وزن بدن (10% یا بیشتر زیر میزان ایده آل)

 عفونت HIV(ایدز)، معتادان به مواد مخدر تزریقی ، عفونت در دو سال اخیر با میکروب سل

 افراد مبتلا به دیابت (بیماری قند) 2 تا 4 برابر افراد عادی مستعد به پیشرفت عفونت ســـل می باشند. بخصوص بیماران دیابتی وابسته به انسولین که به خوبی کنترل نمی شوند بیشتر در معرض خطر هستند.

سل کدام عضو بدن را مبتلا می کند و انواع آن کدام است ؟

این بیماری قادر است تمام اعضای بدن را مبتلا کند . بیشترین عضوی که در بدن مبتلا می شود ریه ها (شش ها) می باشند . لذا سل ریوی شایعترین نوع سل است. در صورتی که سل اعضای دیگر بدن را به جز ریه ها درگیر کند به آن سل خارج ریوی گفته شده که تحت نام همان عضو درگیر نامیده می شود. نظیر سل غدد لنفاوی یا سل استخوان یا سل ادراری یا سل مغز (مننژیت سلی) و غیره و …

انواع سل ریوی کدام است ؟

در سل ریوی اغلب خلط ایجاد می شود. اگر در آزمایش میکروسکوپی خلط بیمار میکروب سل مشاهده شد به آن سل ریوی خلط مثبت و اگر میکروب سل مشاهده نشود به آن سل ریوی خلط منفی می گویند.

آیا تمام انواع سل مسری بوده و به اطرافیان منتقل می شود؟

خیر . تنها بیمار مبتلا به سل ریوی خلط مثبت می تواند میکروب را در هوا پخش کرده و بیماری را به اطرافیان منتقل نماید. لذا در اکثر موارد سل ریوی خلط منفی و انواع سل خارج ریوی مسری نبوده و به دیگران منتقل نمی شوند.

بیماری افراد مبتلا به سل ریوی خلط مثبت تا چه زمانی به اطرافیان سرایت می کند؟

 بیماری این افراد از زمانی که دچار سرفه و خلط شده اند تا 2 هفته از شروع درمان دارویی ضد سل برای اطرافیان خطر سرایت دارد. بعد از آن این افراد هیچگونه خطری برای اطرافیان ندارند.

علائم انواع سل کدام است ؟

بیماری سل خود را به هر شکل ممکن است نشان دهد. در کشور ما که این بیماری شیوع نسبتاً زیادی دارد در بسیاری از موارد در تشخیص بیماری ، باید سل را به خاطر داشت . بیماری سل ممکن است شبیه بیماریهای دیگر تظاهر نماید. این تظاهرات ممکن است شبیه بیماریهای دیگر نظیر ذات الریه برونشیت ، آبسه ریوی ، سرطان و عفونت های قارچی باشد. بیمار مبتلا به بیماری سل می تواند دارای علائم عمومی ، ریوی یا وابسته به ارگان های دیگر بدن و یا ترکیبی از این موارد باشد.

علائم و نشانه های عمومی بیماری سل معمولاً ایجاد علائم بیماری می نماید ، ولی بسیاری از بیماران حتی آنهایی که بیماری پیشرفته دارند، علائم خفیف و آهسته ای داشته که ممکن است به طور معمول در نظر گرفته نشود. تعدادی از بیماران مبتلا به سل خارج ریوی نیز در حقیقت ممکن است بدون علامت باشند. معمولاً بایددر بیماران یا افراد بدون علامت که علائم خفیف یا غیرواضح دارند، از طریق بررسی سابقه تماس، رادیوگرافی غیرطبیعی ریه ، واکنش مثبت تست سل و یا کشت مثبت میکروب سل پی به بیماری برد. تعدادی از بیماران ممکن است در ابتدا برای مدت چند هفته تا چند ماه احساس خستگی ، بی اشتهایی ، کاهش وزن ، ضعف عمومی ، تعریق شبانه بخصوص در نیمه فوقانی بدن ، قاعدگی نامنظم یا تب های خفیف نمایند. این علائم و نشانه ها اغلب در زمان فعالیت کاری شدید یا استرس های هیجانی تشدید می گردند. سل در بیماران دیگر ممکن است به صورت یک بیماری تب دار حاد، به همراه لرز و علائم عمومی شبیه آنفولانزا بروز نماید. در این حالت بیماران تا زمانی که احساس می کنند ، این علائم مربوط به یک عفونت ساده نظیر سرماخوردگی بوده و خودبخود برطرف می شود ، به پزشک مراجعه نمی نمایند. علائم حاد ممکن است طولانی و مزمن شوند. گاهی اوقات علائم عمومی غیراختصاصی به صورت تب بدون علت مشخص ، تنها تظاهرات بیماری سل می باشد. برای تشخیص معمولاً یک سری بررسی های تخصصی نظیر رادیوگرافی و تصویرنگاری های متعدد از قفسه سینه ، نمونه برداری از ضایعات ، کشت از نمونه های ریه ، پرده ریه و قلب، کبد و صفاق انجام می شود که ممکن است بیانگر نتایج غیرطبیعی باشد. در بعضی از مواقع نمونه برداری و کشت مغز استخوان و حتی جراحی شکم برای تشخیص لازم می گردد. علائم و نشانه های سل ریوی و پرده ریه سل ریوی به طور مشخص همواره با یک سرفه مختصر آغاز می شود. این علامت به طور آهسته در بیش از سه هفته شدت یافته منجربه تولید خلط چسبنده یا چرکی می گردد. در برخی از موارد رگه های خونی در خلط وجود دارد. گاهی اوقات یک درد مبهم و یا شدید در قفسه سینه احساس می شود. تنگی نفس شایع نیست اما معمولاً وجود آن بیانگر درگیری شدید ریه ها ، تجمع مایع فراوان در فضای پرده های ریه و یا همراهی با بیماریهای قلبی ریوی دیگر می باشد . تعدادی از بیماران علائم خود را شبیه علائم و نشانه های آنفولانزا و سرماخوردگی شدید نظیر سرفه های خلط دار، تب ، لرز ، درد عضلانی و تعریق ، برونشیت حاد یا ذات الریه تجربه می نمایند. جمع شدن آب در ریه معمولاً یک طرفه است و ممکن است همراه درد قفسه سینه با کیفیت خرد کننده باشد. بسیاری از بیماران مبتلا به این نوع سل که به آن سل پرده ریه می گویند ، علائم عمومی مختصر دارند.

علائم و نشانه های سل خارج ریوی

سل غدد لنفاوی : بیماری سل ممکن است هر یک از غدد لنفاوی بدن را درگیر نماید . سل عدد لنفاوی گردن و فوق ترقوه شایع می باشد. علائم شامل بزرگی غدد لنفاوی و یا احتمالاً خروج چرک از ضایعه می باشد. معمولاً بیمار به دلیل ایجاد یک توده در گردن سریعاً متوجه آن شده و جهت تشخیص مراجــعه می نماید. تخلیه خود بخودی از این غدد ممکن است دیده شود. جهت آزمایش تشخیص می توان از مایع چرکی کشیده شده توسط سوزن یا نمونه برداری جراحی و یا مایع تخلیه شده از محل خروج چرک استفاده کرد

. سل ادراری تناسلی : به دنبال یافته هایی نظیر عفونت عود کننده ادراری با کشت منفی از نظر میکروب های بیماریزای شایع ، وجود بدون دلیل خون در ادرار، تب های عود کننده بدون منشأ مشخص یا شواهدی در عکس کلیه ها دال بر علائم غیرطبیعی در لگنچه های ، لگن ، میزراه یا مثانه بخصوص اگر نواحی متعددی از درگیری وجود داشته باشد، باید سل ادراری تناسلی را در نظر گرفت . مردان ممکن است بیماری را به صورت یک برجستگی تسبیح مانند در مجرای برنده اسپرم در لمس، مجرای ترشحی در کیسه بیضه یا سفتی پروستات تجربه نمایند. در زنان ممکن است تظاهرات به صورت قاعدگی نامنظم یا قطع کامل آن، بیماریهای التهابی لگن یا نازائی باشد. تشخیص به طور معمول توسط کشت های مکرر از نمونه های اولین ادرار صبحگاهی یا براساس آزمایش های کشت و بافت شناسی از نمونه های آسیب شناسی به دست می آید.

سل استخوان و مفاصل : درگیری استخوانی معمولاً به صورت التهاب مفاصل و عفونت استخوان دیده می شود . تب و درد موضعی در درگیری استخوان شایع می باشد. مهره های تحتانی قفسه سینه و مفاصلی که وزن زیادی را تحمل می نمایند معمولاً درگیر می گردند. در برخی از موارد این ضایعات در عکس برداری های معمولی نیز دیده نمی شود. نیمی از این بیماران سابقه درگیری ریوی نیز ندارند. بیماری استخوانی سل اکثراً در سنین کهولت دیده می شود.

سل مغز و اعصاب : رفتار غیرطبیعی ، سردرد و تشنج نشان دهنده مننژیت سلی می باشد و اکثراً به دلیل انتشار خونی ایجاد می شود. مننژیت اکثراً در نوزادان و کودکان کم سن و سال به صورت نخستین عارضه اولین عفونت سلی دیده شده ، اما ممکن است در هر گروه سنی دیگر نیز رخ دهد.

 سل صفاق (روده بند): سل شکمی یا صفاق خود را به صورت تجمع آب در محوطه شکم و تب نشان داده و گاهی اوقات در لمس شکم حالت خمیری شکل داشته و یا حاوی توده خواهد بود . 6-سل منتشر (ارزنی): انتشار خونی (سل ارزنی) می تواند در هر سنی رخ دهد . بیماری ممکن است به صورت حاد به همراه تب، تنگی نفس و سیاهی انتهای دست و پا و لبها بروز نموده و یا به صورت یک بیماری مزمن به همراه علائم عمومی خود را نشان دهد.

تشخیص بیماری سل چگونه است ؟

 تشخیص بیماری سل ریوی در قدم اول در افراد مشکوک (بیش از سه هفته سرفه داشته و یا خلط خونی دارند) سه نوبت آزمایش خلط می باشد. در آزمایشگاه سل با بررسی خلط در زیر میکروسکوپ می توانند میکروب سل را مشاهده نمایند. اگر میکروب سل در آزمایش خلط مشاهده نشد آنگاه پزشک با عکس برداری (رادیوگــرافی) از ریه های بیمار می تواند پی به وجود بیماری سل در بیمار ببرد. انواع سل دیگر را می توان با آزمایش ادرار ،آب جمع شده در ریه ها و یا شکم و نمونه برداری از غدد لنفاوی و دیگر ضایعات شناسایی کرد.

برای آزمایش خلط چه باید کرد؟ ترشحات بینی و بزاق خلط نبوده بلکه خلط عبارت است از موادی که از ریه ها بعد از یک سرفه عمیق خارج می شود . شما می توانید راهنمایی لازم را در خصوص چگونگی جمع آوری نمونه خلط از مسئولین آزمایشگاه بپرسید . افرادی که مشکوک به سل ریوی می باشند باید حداقل سه آزمایش بر روی نمونه خلط انجام دهند. بهتر است که این سه نمونه خلط به شکل سه نمونه خلط صبحگاهی در سه روز متفاوت جمع آوری گردد. باید از تحویل ترشحات بینی ، گلو و یا بزاق که نمونه های نامناسب می باشند پرهیز نمایید. 

توصیه می شود مراحل زیر را جهت تهیه یک نمونه خلط خوب به ترتیب زیر انجام دهید :

 نظافت و شستشوی دهان توسط آب جوشیده سرد شده

 رفتن به فضای باز مثلاً حیاط و بدور از افراد دیگر

 تنفس عمیق سه بار پشت سرهم

 بعد از سومین تنفس عمیق ، سرفه محکم و سعی در خارج کردن خلط از عمق ریه ها

 خروج خلط به اندازه یک قاشق مرباخوری در داخل ظرف تحویلی توسط آزمایشگاه

 ماندن در فضای باز تا زمانی که سرفه متوقف گردد.

در صورتی که نمی توانید خلط خود را خارج نمایید تنفس بخار آب و شربت های خلط آور ممکن است در تحریک تولید خلط موثر باشند. در این حالت چندین تنفس طبیعی در بخار مرطوب انجام داده ، سپس یک دم عمیق کشیده و سرفه محکم نمایید ، سپس خلط خود را پس از خارج کردن از عمق ریه به داخل ظرف جمع آوری نمونه بریزید. معمولاً جهت جمع آوری نمونه خلط توسط سرفه های عمیق 15 دقیقه زمان لازم است . به دلیل این که ایجاد خلط از این طریق بسیار آبکی و نظیر بزاق می باشد باید در این رابطه به آزمایشگاه تذکر لازم را بدهید. نمونه خلط باید در ظروف مورد اطمینان که توسط آزمایشگاه در اختیار شما گذاشته شده جمع آوری نمایید . مشخصات شما و تاریخ جمع آوری باید بر روی بدنه آن الصاق شده باشد . ظرف را در یک کیسه پلاستیکی تمیز قرار داده و آن را سریعاً به آزمایشگاه برسانید. نمونه های خلطی که بیش از 24 ساعت نگهداری شده اند مناسب نیستند.

برای آزمایش ادرار چه باید کرد ؟

ابتدا باید محل خروج ادرار را با آب و صابون به خوبی شستشو دهید . نمونه وسط ، اولین ادرار صبحگاهی جهت آزمایش مناسب می باشد. معمولاً حداقل 3 نمونه ادرار صبحگاهی در سه روز متفاوت در ظروف استریل جداگانه توصیه شده توسط آزمایشگاه ، جهت بررسی وجود میکروب سل نیاز می باشد . به دلیل این که آنتی بیوتیک ها باعث مهار رشد میکروب سل در ادرار می شوند ، مناسب است که بیمار قبل از دادن نمونه آنتی بیوتیک مصرف نکرده باشد. نمونه هایی که کمتر از 40 میلی لیتر بوده و یا بیش از 24 ساعت نگهداری شده باشند برای کشت مناسب نخواهند بود.

آیا بیماری سل درمان پذیر است ؟

بلی . اگر شما نکات درمانی توصیه شده در این کتاب را به خوبی رعایت نمایید، خوشبختانه امروزه با داروهای موجود در بازار نزدیک به 100% بهبودی کامل پیدا می نمایید . اکثر داروهای ضد سل خوراکی بوده و نیازی به بستری شدن در بیمارستان ندارد. شما می توانید در منزل داروهای خود را مصرف کرده و بعد از مدت کوتاهی به کار قبلی خود بازگردید. 

اصولی را که باید در درمان دارویی بیماری سل خود رعایت نماییم تا بهبودی یابیم کدامند ؟

 حتماً تمام انواع داروهای تجویز شده را مصرف نمایید.

 از کم و زیاد کردن خودسرانه مقدار هر یک از داروها با هر بهانه ای پرهیز نمایید.

 نظم در مصرف داروها را رعایت نمایید و آنها را به همان روشی که توسط مسئولین مربوطه توصیه شده مصرف نمایید. (مثلاً اگر باید داروها را هر روز مصرف نمایید آن را حتماً رعایت نمایید)

 طول دوره درمانی را که حداقل 6 ماه است ، کاملاً رعایت نمایید و مصرف داروها را به بهانی اینکه بهبودی حاصل کرده و دیگر نیازی به ادامه داروها نیست ، بطور خودسرانه قطع نکنید.

اگر اصول درمان سل را رعایت نکنیم چه اتفاقی ممکن است بیفتد؟

اگر شما حتی یکی از موارد ذکر شده در بالا را رعایت نکیند ، تعدادی از میکروب های سل زنده مانده و در نقاط دور دست ریه ها پنهان می شوند . این میکروب های زنده قوی تر شده و نسبت به داروهای ناقص مصرف شده مقاومت پیدا می کنند . بطوری که این میکروب ها بسیار خطرناکتر و کشنده تر از میکروب های معمولی سل خواهند بود. این میکروب های قوی در زمان کوتاهی تکثیر پیدا کرده و فرد را مجدداً دچار بیماری می کنند . با این تفاوت که این بار مبتلا به بیماری سل مقاوم به داروها شده و داروهای قبلی در مورد او دیگر موثر نبوده و به دلیل نبودن داروی دیگر ضد سل، محکوم به مرگ خواهد بود. لذا رعایت نکات فوق و عدم سهل انگاری در این رابطه بخصوص برای بیماران مسلول ریوی جنبه حیاتی دارد. متأسفانه این بیماران علاوه بر ابتلای مجدد ، اطرافیان خود را به سلی مبتلا خواهند ساخت که هرگز درمان نمی شوند . لذا مسئولیت اطرافیان بیمار، در رعایت نکات درماین بیمار خود ، برای حفظ سلامت ایشان نیز بسیار حائز اهمیت می باشد.

مسئولین جهت رعایت اصول درمانی توسط بیمارانی که ممکن است این نکات را رعایت نکنند چه تمهیداتی در نظر گرفته اند ؟

برای اینکه احتمال عدم رعایت یکی از این اصول توسط شما به حداقل برسد، مسئولین بهداشتی یک ناظر درمانی را برای نظارت بر مصرف داروها ، به شما توصیه می کنند. ناظر بهداشتی درمان شما ، زمان معینی را در روز مشخص می کند که در آن ساعت شما باید به مرکز بهداشتی نزدیک منزل خود بطور روزانه مراجعه کرده و داروی خود را در مقابل این ناظر بهداشتی مصرف نمایید . در برخی مواقع ممکن است ناظر به محل سکونت شما آمده و داروهای همان روز را به شما داده تا در مقابل او بلع نمایید. به این روش «درمان کوتاه مدت با نظارت مستقیم» و یا به اختصار داتس (DOTS) می گویند.

درمان بیماری سل چگونه است ؟

اگر شما قبلاً به دلیل ابتلاء به بیماری سل داروهای ضد سل مصرف نکرده اید ، به مدت حداقل 6 ماه ، از 4 نوع داروی خوراکی مخصوص درمان سل که به صورت قرص و کپسول می باشند ، برای شما تجویز خواهند کرد . این داروها را شما می توانید به راحتی با نظارت یک فرد دیگر استفاده نمایید . لذا نیازی به بستری شدن در بیمارستان و یا آسایشگاه نخواهد بود. در صورتیکه شما قبلاً به دلیل ابتلا به بیماری سل به مدت 6 ماه داروهای ضد سل مصرف کرده باشید ، برای شما به مدت حداقل 8 ماه ، از 5 نوع داروی مخصوص درمان سل که به صورت خوراکی و تزریق می باشند ، تجویز خواهند کرد . ممکن است در ابتدا تعداد زیاد داروها که ممکن است به حدود نه تا ده قرص و کپسول در روز برسد، کمی برای شما غیر منتظره و ناراحت کننده بنظر آید ، ولی این نکته را باید درنظر داشت که استفاده از تمام آنها برای بهبودی شما لازم بوده و تاکنون بسیاری از بیماران به راحتی همین تعداد دارو را روزانه مصرف کرده و بهبودی کامل یافته اند. 

اسامی داروهای ضد سل کدام است ؟

قوی ترین داروی ضد سل «ایزونیازید» نام دارد که به صورت قرص سفید رنگ در دواندازه کوچک و بزرگ ساخته می شود.. قرص کوچک یکصد میلی گرمی بوده و قرص بزرگتر سیصد میلی گرمی است . این دارو تنها در بیماری سل استفاده می شود. بر روی یک طرف قرص بزرگ حروف لانین d.P مشاهده می شود. حداکثر میزان مصرف این قرص که توسط پزشک و یا مسئولین بهداشتی برای افراد 60 کیلوگرم وزن تجویز می شود یک قرص بزرگ (300 میلی گرمی) بطور روزانه است . این قرص را باید همراه دیگر داروهای ضد سل یک ساعت قبل و یا 2 ساعت بعداز غدا با آب مصرف کرد. قرص و یا شربت های سفید رنگ ضد اسید معده (آنتی اسید) که حاوی آلمیــنیوم می باشند نباید در زمان مصرف داروهای ضد سل بخصوص ایزونیازید استفاده نمود، چون موجب می شود اثر داروی ضد سل کاهش یابد.

داروی قوی دیگر ضد سل «ریفامپین» نام دارد که به صورت کپسول تمام قرمز و یا دو رنگ قرمز و آبی و قطره در ایران وجود دارد. کپسول قرمز سیصد میلی گرمی و کپسول دو رنگ یکصد و پنجاه میلی گرمی می باشد.

این دارو در بیماری های دیگر نیز مصرف می شود. حداکثر میزان مصرف این کپسول که توسط پزشک و یا مسئولین بهداشتی برای افراد بالای 60 کیلوگرم وزن تجویز می شود دو کپسول قرمز رنگ (300 میلی گرمی) بطور روزانه است . این کپسول را باید همراه دیگر داروهای ضد سل یک ساعت قبل و یا 2 ساعت بعد از غذا با آب مصرف کرد. این کپسول موجب نارنجی رنگ شدن ادرار، لباس زیر و ترشحات بدن و یا لنز چشمی می شود. داروی دیگری که در درمان سل مصرف می شود «اتامبوتول» است که به صورت قرص خاکستری رنگ با طرفین کمی محدب و برجسته (400 میلی گرمی) در ایران ساخته می شود. این دارو تنها در بیماری سل استفاده می شود. حداکثر میزان مصرف این قرص که توسط پزشک و یا مسئولین بهداشتی برای افراد بالای 60 کیلوگرم وزن تجویز می شود 3 یا 4 قرص (400 میلی گرمی) بطور روزانه است این قرص را باید همراه دیگر داروهای ضد سل یک ساعت قبل و یا 2 ساعت بعد از غذا با آب مصرف کرد. داروی ضد سل دیگر «پیرازینامید» بوده که به صورت قرص سفید رنگ (500 میلی گرمی) در ایران موجود است . این قرص از نظر اندازه و ظاهر شبیه قرص بزرگ (سیصد میلی گرمی) ایزونیازید می باشد. به همین دلیل در برخی موارد به اشتباه این دو دارو به جای هم مصرف می شوند و موجب عوارض بسیار خطرناک خواهند شد. لذا توصیه می شود در مصرف این دو دارو دقت کافی نمایید . تنها اختلاف ظاهری این دو دارو بر روی نوشته لاتین d.P بر روی یک طرف قرص ایزونیازید می باشد . بطوری که در دو طرف قرص پیرازینامید ساده بوده و هیچ حروفی نوشته نشده است.

این دارو نیز تنها در بیماری سل استفاده می شود . حداکثر میزان مصرف این قرص که توسط پزشک و یا مسئولین بهداشتی برای افراد بالای 60 کیلوگرم وزن تجویز می شود 3 یا 4 قرص (500 میلی گرمی) بطور روزانه است . این قرص را باید همراه دیگر داروهای ضد سل یک ساعت قبل و یا 2 ساعت بعد از غذا با آب مصرف کرد. داروی دیگر ضد سل «استرپتومایسین» است که به صورت آمپول (ویال) تزریقی یک گرمی در ایران موجود است . این دارو در اکثر موارد به عنوان داروی پنجم در درمان بیمارانی استفاده می شود که قبلاً به مدت حداقل 6 ماه دارو مصرف کرده اند . این دارو تنها به صورت عضلانی در باسن تزریق می شود.

این دارو در بیماریهای دیگر نیز مصرف می شود. حداکثر میزان مصرف آن که توسط پزشک و یا مسئولین بهداشتی برای افراد بالای 60 کیلوگرم وزن تجویز می شود یک آمپول یک گرمی بطور روزانه برای حداکثر 2 ماه می باشد. در بیماران بالای 60 سالگی ، دو سوم آمپول (750 میلی گرم) روزانه مصرف می شود. قرص ویتامین ب 6 داروی ضد سل نیست ، ولی در برخی از موارد مصرف آن را به همراه قرص ایزونیازید توصیه می کنند.

داروهای ضد سل را در طی درمان چگونه استفاده می کنند؟

اگر شما قبلاً داروهای ضد سل مصرف نکردید، باید در آغاز درمان به مدت 2 ماه ، چهار داروی ایزونیازید ، ریفامپین ، اتامبوتول و پیرازینامید را به طور روزانه مصرف نمایید . سپس به مدت 4 ماه تنها از داروهای ایزونیازید و ریفامپین استفاده کنید . این دوره درمانی که حداقل 6 ماه خواهد بود باید بطور کامل و منظم مصرف گردد. در صورتیکه شما قبلاً به دلیل ابتلاء به بیماری سل به مدت 6 ماه داروهای ضد سل یاد شده را مصرف کرده باشید ، باید در آغاز درمان مجدد به مدت 2 ماه ، از 5 داروی ایزونیازید ، ریفامپین ، اتامبوتول ، پیرازینامید و استرپتومایسین به طور روزانه مصرف کرده سپس بر حسب توصیه پزشک و یا مسئولین بهداشتی داروها را با میزان کمتری به مدت حداقل 8 ماه مصرف نمایید.

چگونه می توان پی برد که بیمار در حین درمان در حال بهبودی است ؟

علاوه بر اینکه شما در چند هفته اول درمان احساس بهبودی می کنید ، تب قطع شده و اشتهای شما زیاد خواهد شد. بطوری که در این زمان ممکن است افزایش وزن نیز پیدا کنید. لذا توزین ماهانه و افزایش وزن نشانه پیشرفت بهبودی می تواند باشد. اما ممکن است این افزایش وزن در تمام افراد مشاهده نشود. از طرف دیگر سرفه های شما کم و یا قطع شده و خلط شما کــــــم می گردد. اما برای اطمینان از سیر بهبودی بیمار مسلول ریوی در حین درمان ، بهترین راه آزمایش خلط می باشد. به همین خاطر به شما توصیه می شود در پایان ماه دوم ، ماه پنجم و پایان دوره درمانی خود، آزمایش خلط انجام دهید . در اکثر موارد در آزمایش خلط پایان ماه دوم درمان شما دیگر میکروب سل دیده نخواهد شد.

جهت بهبودی کامل خود ، چه نکاتی را باید در مصرف داروها رعایت کرد ؟

 دستورات دارویی توصیه شده توسط پزشک و یا مسئولین بهداشتی را به موقع و مداوم اجرا نمایید.

 طول درمان بیماری شما حداقل 6 ماه است ، در طی این مدت داروها را به هیچ عنوان خودسرانه قطع نکنید.

 به خاطر تعدد داروها و کاهش احتمال فراموشی مصرف آنها، مناسب است کلیه داروها را با فاصله چند ثانیه از هم در صبحگاه قبل از رختخواب (یک ساعت قبل از صبحانه) و یا در شب قبل از خوابیدن (دو ساعت بعد از شام) به همراه آب فراوان بلع نمایید ، مگر اینکه پزشک سل شما ، و یا مسئولین بهداشتی نحوه مصرف دیگری را توصیه کرده باشند.

 چون نظم در درمان بسیار حائز اهمیت است مناسب است جهت جلوگیری از فراموش کردن مصرف داروها ، یک نفر از مسئولین بهداشتی، آشنایان و یا اعضاء خانواده بر مصرف و بلع دارو توسط شما نظارت کامل و مستقیم داشته باشند. جدول مصرف روزانه دارو را می توانید از مرکز بهداشتی مربوطه بخواهید. با تکمیل خانه های این جدول بطور روزانه، ناظر درمان شما می تواند متوجه تکمیل دوره درمان بیمار خود شود و احتمال خطا را به حداقـــــــل می رساند.

 در صورتیکه داروها را خودتان به تنهایی مصرف می کنید مناسب است جهت کاهش احتمال اشتباه در مصرف داروها ، قرص و کپسول مصرفی هر روز را در بسته های جداگانه قرار داده و هر روز یکی از بسته ها را باز و مصرف نمایید.

 در صورت عدم تحمل مصرف هم زمان داروها باید با پزشک سل خود و یا مسئولین بهداشتی مربوطه مشورت نمایید.

 در صورت بروز تهوع خفیف می توانید داروها را قبل از خواب مصرف نمایید.

 از مصرف داروهای ضد اسید معده (آنتی اسید) نظیر شربت و یا قرص حاوی آلمینیوم جداً پرهیز نمایید . چون این داروها موجب می شود که داروهای ضد سل اثر خود را از دست بدهند.

 آمپول ، قرص های خوراکی و یا کاشتنی پیشگیری از حاملگی ، در زمان مصرف داروهای ضد سل اثر خود را از دست می دهند . لذا باید در حین مصرف داروهای ضد سل از روش های دیگر پیشگیری نظیر کاندوم و یا دستگاه داخل رحمی (آی یو دی)  IUD  استفاده نمایید.

 هیچگاه به توصیه های افراد غیر مسئول و ناوارد در رابطه با بیماری خود و درمان آن توجه نکنید. تمام اطلاعات و یا راهنمایی های لازم را از پزشک سل خود و یا مسئولین بهداشتی کسب نمایید.

 جهت کمک به تقویت ایمنی بدن و تسریع بهبودی در حین درمان از مواد غذایی پرپروتئین نظیر گوشت و لبنیات بیشتر استفاده نمایید.

قبل از آغاز درمان چه نکاتی را باید در نظر داشت ؟

قبل از مصرف داروها باید نکات زیر را به پزشک سل خود و یا مسئولین بهداشتی متذکر شوید.

1.           داشتن سابقه بیماری خاص دیگر نظیر (بیماری قند یا دیابت- نارسایی کلیه – بیماری های کبدی – اعتیاد به مواد مخدر- بیماریهای خونی – صرع یا تشنج – نقرس – کاهش شنوایی ویا بینایی – سابقه قبلی ابتلاء به سل – بیماری ایدز – سرطان – پیوند اعضاء – بیماریهای نقص ایمنی بدن و…)
2.           لیست کاملی از داروهای دیگری که هم اکنون مصرف می کنید . (داروهای ضد سل اثر بسیاری از داروهای دیگر را کاهش می دهند)
3.           حاملگی

عوارض داروهای سل کدام است و در صورت بروز چه باید کرد ؟

در صورت بروز هر یک از علائم زیر مصرف داروها را فوراً قطع کرده و سریعاً به پزشک سل حود و یا مسئولین بهداشتی مربوطه مراجعه کنید:

 ایجاد زردی در سفیدی چشم ها (تمام داروها را قطع کنید)

 اشکال در دیدن (قرص اتامبوتول را قطع کنید)

 وزوز گوش و یا کاهش شنوایی (آمپول استرپتومایسین را قطع کنید)

 استفراغ ، گیجی و درد شکمی بسیار شدید (تمام داروها راقطع کنید)

در صورت بروز هر یک از علائم زیر، مصرف داروها را ادامه داده و در اسرع وقت به پزشک سل خود و یا مسئولین بهداشتی مربوطه اطلاع دهید:

 خارش بدن

 ایحاد لکه پوستی

 درد مفاصل

 احساس گزگز یا بی حسی در پاها و یا دست ها

 تهوع ساده

 درد مختصر در ناحیه معده

 بی اشتهایی

نکته مهم: رنگ نارنجی ادرار و دیگر ترشحات بدن به دنبال مصرف کپسول ضد سل ریفامپین ایجاد شده که طبیعی بوده و احتیاج به مراجعه به پزشک ندارد.

جهت جلوگیری از انتقال میکروب سل به اطرافیان خود چه باید کرد ؟

 یادآوری می گردد که اگر مبتلا به سل ریوی هستید، میکروب سل توسط شما از طریق سرفه، عطسه ، خنده و صحبت کردن در فضای اتاق پراکنده می شود . اگر مبتلا به سل غیر ریوی (خارج ریوی) هستید، از نظر انتقال میکروب سل و مسری بودن برای اطرافیان خود مشکلی ایجــاد نمی کنید.

توجه : در صورتیکه مبتلا به سل ریوی از نوع واگیر هستید، قدرت سرایت بیماری شما معمولاً پس از دو تا سه هفته از شروع درمان دارویی ضد سل از بین می رود ، لذا نکات زیر در مورد کاهش انتقال میکروب سل از شما به اطرافیان ، تنها در اوایل شروع درمان سل توصیه می شود :

 در صورتیکه بیشتر سرفه می کنید واگیردارتر از دیگر بیماران هستید. لذا توصیه می شود در محیط های بسته کمتر صحبت ، خنده، عطسه و یا سرفه نمایید.

 در چند هفته اول درمان دارویی باید همواره بخصوص در فضاهای بسته از ماسک بینی – دهانی چند لایه غیرکاغذی استفاده نمایید.

 باید به هنگام سرفه و یا عطسه جلوی دهان خود را با دستمال کاغذی پاکیزه بپوشانید.

 خلط خود را پس ازخارج کردن از دهان در پاکت یا دستمالی ریخته و سپس آن را بسوزانید. لذا باید از انداختن خلط در معابر و زمین ، چه در خانه و چه در بیرون جداً خودداری نمایید.

 هوای اتاق آلوده به میکروب سل حتی در زمان غیاب شما نیز خطر سرایت دارد. لذا نکات ایمنی را باید در هر حالت رعایت گردد.

 اتاق شما باید رطوبت کم داشته و آفتابگیر و با تهویه مناسب بوده بطوریکه جریان هوا از داخل ساختمان به داخل اتاق و از داخل اتاق به فضای باز بیرون ساختمان باشد.

 نور مستقیم آفتاب در کشتن میکروب سل بسیار موثر است ، لذا توصیه می شود اتاق شما طوری انتخاب شود که حداکثر زمان آقتاب گیری را داشته باشد.

 البسه ، ظروف غذا ، در و دیوار اتاق ، نقشی در انتقال میکروب سل ندارند. لذا نیازی به جدا سازی آن نبوده و آنها را می توان بطور معمول نظافت و شستشو کرد . ولی توصیه می شود که از تکاندن السه و ملحفه بیمار قبل از شستشو خودداری کنید.

 در صورت ریختن خلط بر روی سطوح اشیاء و یا کف زمین مناسب است کمی ماده ضدعفونی نظیر ساولن و یا مایع سفید کننده البسه (نظیر وایتکس) بر روی آن ریخته و آن را طبق معمول تمیز نمایید.

 مناسب است شما بیشتر از حالت عادی نظافت فردی را رعایت نمایید.

 کودکان نسبت به عفونت سل حساس هستند ، لذا توصیه می شود از نزدیک شدن به آنها و یا ورود اطفال به داخل اتاق خود جداً جلوگیری کنید.

 در صورتیکه از اطرافیان شما کسی دچار سرفه طولانی مدت است ، حتماً او را جهت معاینه به پزشک معرفی نمایید.

هایفو غرب تهران

بوتاکس غرب تهران

دکتر پوست و مو

بیماری پاژه استخوان

بیماری پاژه استخوان چیست؟

بیماری‌ پاژه‌ استخوان  (Paget's disease)‏‌ یک‌ بیماری‌ استخوانی‌ با پیشرفت‌ تدریجی می باشد‌ که‌ مشخصه‌ آن‌ عبارتست‌ از تخریب‌‌ و بازسازی‌ استخوان‌ بیش‌ از حد طبیعی‌.

پاژه‌ یک‌ نوع‌ سرطانی نیست‌، بلکه یک بیماری مزمن است که موجب بزرگ شدن و تغییر شکل استخوان می شود.

مشکل اصلی در بیماری پاژه، افزایش فعالیت استخوان‌شکنی (استئوکلاستی) استخوان است.

در این بیماری، سلول های استخوان‌شکن (استئوکلاست‌ها) بیشتر، بزرگ تر و فعال تر می شوند و استخوان جدید با کیفیت پایین ساخته می‌شود.

تخریب و بازسازی مکرر استخوان در این بیماری موجب ضعیف شدن استخوان و افزایش احتمال شکستگی آن می گردد.

بیماری پاژه معمولا در یک یا تعداد معدودی استخوان بدن ایجاد می شود. 

این‌ بیماری‌ معمولا استخوان‌ جمجمه‌، ستون‌ فقرات‌، ساق‌ پا، ران و لگن‌ را مبتلا می‌سازد.

این‌ اختلال‌ در هر دو جنس‌ دیده‌ می‌شود، ولی‌ در مردان‌ بالای‌ چهل سال‌ شایع‌تر است‌.

این‌ بیماری‌ دارای‌ یک‌ سیر فروکش کنندگی‌ و شعله‌وری‌ مکرر است‌ که‌ به‌ طور پیشرونده‌ تشدید می‌یابد

نشانه های بیماری پاژه استخوان

بیماری پاژه استخوان در لگن

بیماری پاژه استخوانی در لگن می تواند باعث درد کمر شود.

جمجمه

رشد بیش از حد استخوان در جمجمه ممکن است باعث کم شنوایی یا سردرد شود.

ستون فقرات

اگر ستون فقرات شما آسیب دیده باشد، ریشه های عصبی می توانند فشرده شوند. این اتفاق می تواند درد، سوزش و بی حسی در یک دست یا پا را ایجاد کند.

پا

همانطور که استخوانها ضعیف میشوند، ممکن است آنها را نیز خم کنند - به این دلیل که شما را پا پرانتزی میکند.استخوان های بزرگ و ضعیف در پاهای شما می توانند فشار بیشتری روی مفاصل اطراف ایجاد کنند که ممکن است سبب پوکی استخوان در زانو یا ران شود.

علایم‌

اکثر بیماران بدون علامت هستند و در عکس رادیوگرافی معمولی یا به دلیل بالا بودن سطح آلکالین فسفاتاز سرمی تشخیص داده می‌شوند. ولی برخی موارد بیمار به‌ طور مزمن‌ دچار درد (به‌ خصوص‌ هنگام‌ شب‌)، بزرگ‌ شدن و تغییر شکل‌ استخوان‌، احساس‌ درد با لمس‌ ناحیه‌ درگیر و گرمی‌ پوست‌ روی‌ استخوان‌ مبتلا می‌شود.

 - درد استخوان

- آرتروز مفاصل

- بدشکلی استخوان

- اختلال‌ حرکت‌ عضو مبتلا

- انحنای‌ ستون‌ فقرات که‌ اعصاب‌‌ را تحت‌ فشار قرار می‌دهد.

- بروز شکستگی‌ با ضربه‌ خفیف‌ و التیام‌ آهسته‌ شکستگی‌ با شکل‌ غیرطبیعی‌

علل‌

اگرچه‌ یک‌ ویروس‌ در بروز این‌ اختلال‌ ممکن‌ است‌ دخیل‌ باشد، ولی علت‌ دقیق‌ آن هنوز‌ ناشناخته‌ است‌.

گاهی سابقه خانوادگی ابتلا به بیماری وجود دارد.

روند بیماری

این‌ بیماری‌ در حال‌ حاضر غیر قابل‌ درمان است، ولی‌ علایم‌ آن‌ قابل‌ کنترل‌ است‌.

این‌ بیماری‌ دارای‌ یک‌ سیر فروکش کنندگی‌ و شعله‌وری‌ مکرر است‌ که‌ به‌ طور پیشرونده‌ تشدید می‌یابد.

گاهی‌ مفاصل‌ مجاور ناحیه‌ درگیر نیز مبتلا می‌شوند.

این‌ بیماری‌ طول‌ عمر را کاهش‌ می‌دهد، ولی‌ اکثر بیماران‌ حداقل‌ 10 تا 15 سال‌ پس‌ از بروز بیماری‌ زنده‌ می‌مانند.

تحقیقات‌ علمی‌ درباره‌ علل‌ و درمان‌ این‌ اختلال‌ ادامه‌ دارد و این‌ امید وجود دارد که‌ درمان‌هایی‌ موثر و نهایتا درمان کننده ارایه‌ گردد.

بیماری پاژه استخوان چه عوارض و خطراتی دارد؟

- فشار خون‌ بالا

- سنگ‌ کلیه

- نقرس

- سرطان‌ استخوان

- اختلال‌ بینایی‌ یا شنوایی‌ در اثر فشار آوردن‌ ناحیه‌ درگیر جمجمه‌ بر مغز

- نارسایی‌ احتقانی‌ قلب در اثر افزایش‌ فشار بر قلب،‌ ناشی‌ از افزایش‌ قابل‌ ملاحظه‌ جریان‌ خون‌ در استخوان‌های‌ مبتلا

- بیماری‌ پاژه‌ ممکن‌ است‌ با پرکاری‌ غده‌ پاراتیرویید یا گسترش‌ سرطان‌ پروستات‌، پستان‌ یا مغز استخوان اشتباه‌ شود.

عوارض جانبی بیماری پاژه استخوان

در بیشتر موارد، بیماری پاژه در استخوان به آرامی پیشرفت می کند ، این بیماری می تواند به طور مؤثر در تقریبا همه افراد مدیریت شود. عوارض احتمالی این بیماری شامل:

شکستگی و انحرافات. استخوان های آسیب دیده راحت تر می شکنند.

رگ های خونی اضافی در این استخوان های تغییر شکل یافته و باعث افزایش خونریزی در طول عمل جراحی می شوند.

استخوان های پا می توانند خم شوند و می تواند بر روی پیاده روی تاثیر بگذارد.

آرتروز از عوارض بیماری پاژه استخوان

استخوان های تغییر شکل یافته می توانند میزان استرس در مفصل های مجاورشان را افزایش دهند، که می تواند سبب پوکی استخوان شود.

نارسایی قلبی از عوارض بیماری پاژه استخوان

بیماری پاژه گسترده استخوانی ممکن است پمپاژ قلب شما را سخت تر کند و خون رسانی به مناطق آسیب دیده بدن را به مشکل بیاندازد. در افراد مبتلا به بیماری های قلبی، این افزایش حجم کاری قلب می تواند منجر به نارسایی قلبی شود.

سرطان استخوان یکی از عوارض بیماری پاژه استخوان

سرطان استخوان در کمتر از 1 درصد افراد مبتلا به بیماری پاژه استخوان رخ می دهد.

 تشخیص

بررسی‌های‌ تشخیصی‌ ممکن‌ است‌ شامل‌ رادیوگرافی‌ استخوان‌ مبتلا، آزمایش‌ خون‌ و ادرار برای‌ تعیین‌ سطح‌ فسفاتاز قلیایی‌ سرم‌ و کلسیم‌ ادرار و احتمالا سی‌تی‌ اسکن یا ام‌آرآی‌، و آزمون‌های‌ شنوایی‌ و بینایی‌ در صورت‌ درگیری‌ استخوان‌ جمجمه‌ باشد.

پس از تشخیص بیماری، اسکن استخوان بهترین روش تعیین محل و وسعت ضایعه می‌باشد.

درمان

درمان شامل درمان غیر دارویی (فیزیوتراپی) و درمان دارویی (بیس فسفونات ها و کلسیتونین و مسکن ها) است.

- گرم‌ کردن‌ ناحیه‌ مبتلا با کمپرس‌ گرم‌، یا گذاشتن‌ در آب‌ گرم یا استفاده‌ از لامپ‌های‌ گرمایی‌ برای‌ تخفیف‌ درد توصیه‌ می‌شود.

- اگر تشک‌ خواب‌ شما سفت‌ نیست‌، یک‌ تخته‌ با ضخامت‌ دو سانتی‌متر زیر تشک‌ خود قرار دهید.

در طی‌ دوره‌ فروکش‌ بیماری،‌ فعالیت‌های‌ طبیعی‌ خود را از سر بگیرید

- شرایط‌ منزل‌ را طوری‌ طراحی‌ کنید که‌ تا حد امکان‌ از پیشامد حوادث‌ ناخواسته‌ جلوگیری‌ شود، مثلا از انداختن‌ قالیچه‌ خودداری‌ کرده‌ و از سطوح‌ لغزنده‌ دوری‌ کنید. در نزدیک‌ وان‌ حمام‌، نرده‌هایی‌ نصب‌ کنید تا با گرفتن‌ دست‌ به‌ آنها در حین‌ حمام‌ کردن‌ از لیزخوردن‌ جلوگیری‌ شود.

- جراحی‌ استخوان‌ گاهی‌ برای‌ اصلاح‌ بدشکلی‌ استخوان‌ یا درمان‌ آرتریت‌ ثانویه‌ لازم‌ می‌شود.

- در صورت‌ بروز کاهش‌ شنوایی‌ ممکن‌ است‌ از سمعک استفاده‌ شود.

- به‌ ندرت‌ آتل‌گیری‌ در مورد نواحی‌ شدیدا درگیر، جهت‌ جلوگیری‌ از شکستگی‌ آنها ممکن‌ است‌ لازم‌ گردد.

فعالیت‌ بدنی

در طی‌ مراحل‌ حاد بیماری‌ در بستر استراحت‌ کنید.

برای‌ جلوگیری‌ از بروز زخم‌ بستر (زخم‌ فشاری‌) به‌ طور مکرر حرکت‌ کرده‌ یا جابه‌جا شوید.

در طی‌ دوره‌ فروکش‌ بیماری،‌ فعالیت‌های‌ طبیعی‌ خود را از سر بگیرید.

از وارد آوردن‌ فشار بیش‌ از حد بر روی‌ استخوان‌های‌ مبتلا خودداری‌ کنید.

در‌ شرایط‌ زیر به‌ پزشک‌ مراجعه‌ نمایید

- تنگی‌ نفس که‌ طی‌ چند‌ سال‌ بر شدت‌ آن‌ افزوده‌ می‌شود.

- تب 38.3 درجه‌ سانتیگراد یا بالاتر

- درد غیرقابل‌ تحمل‌

- کاهش‌ وزن‌

- تشدید علایم‌

- اگر دچار علایم جدید و غیرقابل توجیه شوید. داروهای‌ تجویزی‌ ممکن‌ است‌ با عوارض‌ جانبی‌ همراه‌ باشند.

هایفو غرب تهران

بوتاکس غرب تهران

دکتر پوست و مو غرب تهران